Nou pas ben ik erachter gekomen - Stamcafé

Ja, ik ben zo'n tien minuten geleden erachter gekomen, na in totaal zes-en-een-half-jaar, dat mijn vader wíst dat hij al zou overlijden.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet zeggen of denken, eigenlijk.

Wat ik me ook nog afvraag -hoef je niet perse te lezen als je geen zin hebt in een lang verhaal-, is of hij wíst dat hij zou overlijden op het moment zelf. Even een korte uitleg:
Om de dinsdag (dus de ene dinsdag wel, de andere dinsdag niet. Om en om dus) ging hij naar een speciaal ziekenhuis in Amsterdam voor zijn longkanker voor controle. Op dinsdag 6 december had hij geen puf, hij had er echt geen zin in en hij leek nogal skeptisch en zei al gelijk vastberaden dat hij absoluut niet naar het ziekenhuis in Amsterdam wilde. Die dag daarna, 's avonds, is hij overleden. Ik vraag me écht af of hij wist dat hij binnen een snelle tijd zou overlijden. Men, ik voel me echt dood vreselijk voor hem. Wat zou het echt vreselijk moeten zijn om te weten dat je binnen een korte tijd gaat overlijden.

Hoe zouden jullie reageren als jij/een dierbare nog maar een korte tijd te leven hadden?

-
Mijn vader is al overleden, 6 jaar geleden, maar ik kwam er net pas achter. T_T

[ bericht aangepast op 13 okt 2011 - 22:17 ]

---

your eyes are like stars in the night.

volgens mij voel je dat gewoon aan zonder het echt te beseffen. Maar het blijft heel erg!

---

Read this upside down: 370HSSV 0773H

Als ik erachter zou komen dat ik nog maar even te leven heb, zou ik langs al mijn vrienden gaan. Een voor een bezoeken en gedag zeggen. En ik zou uiteindelijk willens sterven bij mijn vriendin in de armen en niet in een stom ziekenhuis. En totdat dat moment komt zal ik genieten van mijn leven in volle teugen.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

DarkSavior schreef:
Als ik erachter zou komen dat ik nog maar even te leven heb, zou ik langs al mijn vrienden gaan. Een voor een bezoeken en gedag zeggen. En ik zou uiteindelijk willens sterven bij mijn vriendin in de armen en niet in een stom ziekenhuis. En totdat dat moment komt zal ik genieten van mijn leven in volle teugen.

Dat wat jij beschrijft lijkt me ook mooi -maar dan bij een vriend xd-
Maar aan de andere kant.. voel ik me dan nou al vet schuldig.. diegene heeft je dan zien overlijden.. Lijkt me niet echt prettig..

Ot; als ik te horen kreeg dat een dierbare maar kort te leven heeft.. Dan zou ik die hele dag met diegene doorbrengen ;d en van binnen hem helemaal freaken..

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Ik heb sinds mijn 11e geen opa's of oma's meer..
Maar ik zag dit jaar mijn oude buurvrouw in het ziekenhuis.
Ze wat halfverlampt, ik kon gewoon niet stoppen met huilen. Ik zag haar gewoon zo erg lijden, vreselijk dat wens ik voor niemand!
Maar eerlijk gezegd aan de ene kant, vind ik dat vreselijk om dat te horen maar aan de andere kant, mijn vader heeft bijv. een hartinfact gehad, Godzijdank leeft hij nog. Bij iets dat niet te zien valt van tevoren zoals dat kan je geen afscheid nemen, en als iemand een tijd ziek is wel..

Ik heb drie weken naast mijn opa zijn sterfbed gezeten. Hij wist dat hij zou gaan sterven en heeft er voor gekozen, de medicatie stop te laten zetten, gewoon omdat hij zelf niet meer kon vechten en zijn pijn zo alleen maar doorkabbelde. Binnen een halfjaar ging het opeens slecht met mijn opa, hij kon daarvoor alles nog en hij is zo heftig ziek geworden en zo snel achteruit gegaan opeens, dat de dokters er nooit achter zijn gekomen, wat hij nou had en ze konden hem ook niet meer genezen. Dus koos hij zelf voor euthanasie. Ik begreep het, had het geaccepteerd en was uiteindelijk blij, dat hij zo niet nog langer onnodig hoefde te lijden, want hij zat er echt helemaal doorheen. Mijn tante was hysterisch en probeerde hem steeds er van te overtuigen om het niet te doen. Ik was op dat moment degene die mijn gehele familie eigenlijk ondersteunde, samen met mijn moeder, want de rest die stortte compleet in en wilden zijn keuze niet accepteren. Het dappere aan mijn opa vond ik, dat hij constant zei, dat het zo wel goed was. Dat hij een geweldig leven heeft gehad, een ontzettend lieve familie en dat hij blij is, mij en mijn nicht zolang meegemaakt te mogen hebben. Hij was het die ons troostte toen hij zelf op zijn sterfbed lag en dat vind ik zo sterk en zo verschrikkelijk inspirerend, altijd nog. Die man is echt mijn allergrootste voorbeeld..

Het is altijd moeilijk om een ouder te verliezen, hoe lang geleden het ook is. Elke keer dat er dan iets nieuws aan het licht komt, word je er toch maar weer even mee geconfronteerd, dat je er toch mee blijft zitten. Het is altijd schrikken als je dan dingen als wat jij net te horen kreeg, ontdekt. Heel veel sterkte <3

---

If you don't stand for something, you'll fall for anything.

Ik zou me echt helemaal lam schrikken.

---

Don't dream your life, but live your dream!

Hoe het is om iemand te verliezen? Ik heb geen idee. Ik zou wel helemaal stuk zijn, ik zou echt niet meer op te vrolijken zijn als ik eiamdn zou verliezen waar ik super veel van hou. Zeker niet. Sterkte nog!!!!

Applejack schreef:
Ik heb drie weken naast mijn opa zijn sterfbed gezeten. Hij wist dat hij zou gaan sterven en heeft er voor gekozen, de medicatie stop te laten zetten, gewoon omdat hij zelf niet meer kon vechten en zijn pijn zo alleen maar doorkabbelde. Binnen een halfjaar ging het opeens slecht met mijn opa, hij kon daarvoor alles nog en hij is zo heftig ziek geworden en zo snel achteruit gegaan opeens, dat de dokters er nooit achter zijn gekomen, wat hij nou had en ze konden hem ook niet meer genezen. Dus koos hij zelf voor euthanasie. Ik begreep het, had het geaccepteerd en was uiteindelijk blij, dat hij zo niet nog langer onnodig hoefde te lijden, want hij zat er echt helemaal doorheen. Mijn tante was hysterisch en probeerde hem steeds er van te overtuigen om het niet te doen. Ik was op dat moment degene die mijn gehele familie eigenlijk ondersteunde, samen met mijn moeder, want de rest die stortte compleet in en wilden zijn keuze niet accepteren. Het dappere aan mijn opa vond ik, dat hij constant zei, dat het zo wel goed was. Dat hij een geweldig leven heeft gehad, een ontzettend lieve familie en dat hij blij is, mij en mijn nicht zolang meegemaakt te mogen hebben. Hij was het die ons troostte toen hij zelf op zijn sterfbed lag en dat vind ik zo sterk en zo verschrikkelijk inspirerend, altijd nog. Die man is echt mijn allergrootste voorbeeld..

Het is altijd moeilijk om een ouder te verliezen, hoe lang geleden het ook is. Elke keer dat er dan iets nieuws aan het licht komt, word je er toch maar weer even mee geconfronteerd, dat je er toch mee blijft zitten. Het is altijd schrikken als je dan dingen als wat jij net te horen kreeg, ontdekt. Heel veel sterkte <3

Wow dat is écht heftig.. Ik vind het echt heel knap van je opa, werkelijk. Sterkte nog. c:

---

your eyes are like stars in the night.

Ik heb eigenlijk helemaal niet on-topic gereageerd, dus wil ik dat nog even doen:

Ik weet gelukkig niet hoe het is om een naaste te verliezen en ik kan me daar niks bij voorstellen, maar als mijn ouders of mijn vriend plotseling te horen zouden krijgen dat ze nog maar een week te leven hadden, dan zou ik echt het beste eruit halen. Ik zou bijvoorbeeld de nacht lang met mijn vriend praten, huilen, het doen, nog meer huilen. Met mijn ouders zou ik praten over hoe ze willen dat ik dingen aan hun kleinkinderen vertel, hoe ik ze moet herinneren, wat ik met mijn leven moet doen.
Ik zou vanbinnen zelf doodgaan wan ik heb maar met weinig mensen een hechte band en die is dan ook echt enorm hecht. Like superglue.
Mijn beide opa's heb ik nooit gekend en dat vind ik heel vervelend, maar ik praat wel met ze. Dat geeft mij rust en ik wil dat ze een kleindochter hebben om trots op te zijn.

---

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

Dat heb ik meegemaakt. Mijn moeder is aan kanker overleden. Toen ik vier was, net na de komst van mijn zusje kreeg ze kanker. Eerst werd er gezegd dat ze nog maar drie maanden te leven had. Alleen besefte ik dat toen niet. Maar door verschillende chemo's operaties enz ging het weer beter en was ze bijna genezen. Tot het terugkwam weer erger. Maar in totaal heeft ze zes jaar kanker gehad tot het haar fataal werd. Ik wist niet anders en leefde normaal of wat voor mij normaal was. Ik was nog maar jong en besefte het niet..
Maar als ik de tijd terug kon draaien dan zou ik nog langer tegen haar hebben gepraat. De laatste avond ging ik uit logeren en was ik ook naar school geweest. Dus hadden we maar even kort gesproken. Maar ik zou graag willen dat ik haar toen langer had gesproken. Helaas kan dat niet! Soms ontdek ik ook nog dingen van haar die ik niet wist, en die ik heel erg goed herken. Dat vind ik dan zo jammer dat ze dat nooit weet. Net als jij, maar heel vee sterkte gewenst! < 3

---

~ Nobody is perfect untill you fall in love with them~

Applejack schreef:
Ik heb drie weken naast mijn opa zijn sterfbed gezeten. Hij wist dat hij zou gaan sterven en heeft er voor gekozen, de medicatie stop te laten zetten, gewoon omdat hij zelf niet meer kon vechten en zijn pijn zo alleen maar doorkabbelde. Binnen een halfjaar ging het opeens slecht met mijn opa, hij kon daarvoor alles nog en hij is zo heftig ziek geworden en zo snel achteruit gegaan opeens, dat de dokters er nooit achter zijn gekomen, wat hij nou had en ze konden hem ook niet meer genezen. Dus koos hij zelf voor euthanasie. Ik begreep het, had het geaccepteerd en was uiteindelijk blij, dat hij zo niet nog langer onnodig hoefde te lijden, want hij zat er echt helemaal doorheen. Mijn tante was hysterisch en probeerde hem steeds er van te overtuigen om het niet te doen. Ik was op dat moment degene die mijn gehele familie eigenlijk ondersteunde, samen met mijn moeder, want de rest die stortte compleet in en wilden zijn keuze niet accepteren. Het dappere aan mijn opa vond ik, dat hij constant zei, dat het zo wel goed was. Dat hij een geweldig leven heeft gehad, een ontzettend lieve familie en dat hij blij is, mij en mijn nicht zolang meegemaakt te mogen hebben. Hij was het die ons troostte toen hij zelf op zijn sterfbed lag en dat vind ik zo sterk en zo verschrikkelijk inspirerend, altijd nog. Die man is echt mijn allergrootste voorbeeld..

Het is altijd moeilijk om een ouder te verliezen, hoe lang geleden het ook is. Elke keer dat er dan iets nieuws aan het licht komt, word je er toch maar weer even mee geconfronteerd, dat je er toch mee blijft zitten. Het is altijd schrikken als je dan dingen als wat jij net te horen kreeg, ontdekt. Heel veel sterkte <3

Woow ik las dit echt met tranen in mijn ogen

---

It's going to be difficult, but not impossible.

Mijn ouders & oma hadden verzwegen voor me dat mijn opa niet lang meer te leven had, ook dankzij longkanker. Het is nu al 2 jaar geleden en toen mijn mama eindelijk tegen me zei dat hij 't niet ging halen, werd ik echt boos. Ik was zo ontzettend boos op alles en iedereen, omdat ze het mij niet hadden verteld. Ik was altijd diegene die positief bleef denken, iedereen vertelde dat alles in orde zou komen want dat mijn opa gewoon kei sterk was. En toen ze me dan, enkele weken voordat hij gestorven is, mij vertelde dat hij sowieso ging sterven, dan voelde ik me zo boos & dom omdat ik bleef positief denken maar iedereen eigenlijk wist dat hij toch dood ging. Mijn opa wist het al vanaf de dag dat ze de longkanker vaststelde. Toen ik hem de laatste keer zag, vaarwel zei, ben ik huilend in de auto gestapt om naar huis te rijden en heb ik een hele avond zitten huilen. Echt alles kwam eruit en enkele dagen later is hij gestorven.
Ik ben nog steeds boos omdat net HIJ dood ging. Hij was echt zo'n goed mens, maakte nooit ruzie en stond voor iedereen klaar. Serieus, hij was 67 of zo toen hij stierf, veel te jongen en ik snap echt niet waarom ze zo een goed mens gewoon wegnamen van ons. Hij deed nooit iets verkeerd.

Ik weet het niet zeker, maar er is een redelijke kans dat mijn moeder binnenkort overlijdt.
Ik ben helemaal kapot, en zij ook. Maar we doen wat we kunnen en dat is alles..

---

Aye, brother! 4 8 15 16 23 42

Illuminati schreef:
Ik weet het niet zeker, maar er is een redelijke kans dat mijn moeder binnenkort overlijdt.
Ik ben helemaal kapot, en zij ook. Maar we doen wat we kunnen en dat is alles..

Dat is écht vreselijk! Mag ik vragen waar aan? Heel erg veel sterkte. <3

---

your eyes are like stars in the night.

Diggory schreef:
Ik zou me doodschrikken (echt waar) Als je van iemand houdt die je gaat verliezen...ik zou het niet aankunnen.