Hallo iedereen!
Het laatse halfjaar heb ik altijd heel veel moeten wenen door de scheiding van mijn ouders. Mensen konden nog niks tegen me zeggen of ik voelde me al gekwetst door hun. Nu, ik heb een vriendje, en omdat hij juist leiding is geworden bij de scouts, en ook omdat ik hij vakantiewerk heeft zie ik hem heel weinig. Ik hoor ook heel weinig van hem en mis hem enorm hard!
Ik heb mijn gevoelens niet onder controle en toen we weer eens ruzie hadden omdat we elkaar zo weinig hoorden en zagen heb ik erge dingen gezegd. Ik zei (en ik schaam me daar heel hard voor!): het is uit...
Natuurlijk wilde ik dat niet zeggen, maar als ik boos ben flap ik er dingen uit die ik helemaal niet meen.
Diezelfde dag nog ben ik naar zijn thuis gegaan om het uit te praten. En ik dacht ook dat het was uitgepraat, ik had me verontschuldigd en gezegd dat ik echt aan mijn eigen wou werken. De dag erna zag ik hem weer, bij zijn thuis, hij deed heel afstandelijk. Dat deed zo'n pijn!
Toen hebben we 's avonds nog eens gepraat, met veel geween, hij zei dat hij weinig tijd voor me had en dat ik ongelukkig zou zijn. Wat dus helemaal niet zo is. Dus, toen hebben we weer lang gepraat en deed hij niet meer afstandelijk.
Maar... De dag erna zag ik hem 's avonds weer en deed hij weer heel afstandelijk. Hij zegt dat hij van me houdt en echt verder wilt gaan met mij, maar dat hij er niet aan kan doen dat hij zo afstandelijk doet. Hij zegt dat het komt doordat ik hem zo heb afgestoot. Ik vind het zo erg, het doet zo verschrikkelijk veel pijn want ik hou zielsveel van hem.
Nu wou ik aan jullie vragen, hebben jullie misschien raad over hoe ik met hem om moet gaan? Ik wil hem echt niet kwijt, maar ik kan zo niet leven. Nu hij zo afstandelijk doet. Weten jullie wat ik kan doen? Ik ben hopeloos en blijf maar wenen.
Alsjeblieft help me...
I can't do everything, but I'll do anything for you.