Ik hou niet meer van ze... - Liefde, Vriendschap & Familie

Lieve mensen op Q, ik heb een probleem.

Mijn ouders vinden dat ik steeds afstandelijker word, maar ik wil niet meer zo close zijn omdat ik zelf met dingen zit waarmee ik ze niet wil lastigvallen. Mijn moeder zegt dat ik haar alleen gebruik als geldboom en dat ik haar nooit meer omhels enzo. Nou is dat van die geldboom niet waar, want ik pluk haar niet kaal, maar ik verstoot mijn beide ouders. Ik wil ze gewoon niet meer en ik weet niet waar het aan ligt. Kom nou alsjeblieft niet met "je bent een puber" want dat werkt niet. Ik wil ze gewoon niet meer en ik hou niet meer van ze. Ik merk ook dat ik steeds eenzamer en eenzamer word en dat mijn vrienden weggaan. Het is echt alsof de grond onder mijn voeten wordt weggetrokken, want de mensen van wie ik zou moeten houden verstoot ik en raak ik niet meer aan, en mijn vrienden gaan langzamerhand allemaal weg...
Ik voel me zwaar klote hierdoor en ik weet mijn God niet wat ik moet doen, want ik heb al van alles geprobeerd...

Iemand tips? Ik ga niet ineens weer mijn ouders knuffelen enzo want dat vind ik helemaal niet prettig...

Bedankt voor je moeite, en sowieso bedankt dat je dit hebt gelezen.

---

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

Heb je misschien een iemand, die je vertrouwt, aan wie wie je het kunt vertellen? Hij/zij kan je steunen en het snapt als je je rottig voelt.

---

Let the rain wash away all the pain of yesterday

Ik voel me heel onhandig als ik een blijk van liefde moet tonen aan mijn ouders en ik heb het ook echt moeilijk met 'danku' zeggen tegen ze daardoor. Ik ben gewoon een heel introvert persoon, ik wil niet constant iemand om me heen en dat begrijpen veel mensen niet. Daardoor is het ook vaak zo dat als ik iets zeg en ik wil dat mensen luisteren, ze dat vaak niet doen, waardoor ik me nog veel mee ga afschermen. Ik voel mij ook alleen, maar eigenlijk wil ik dat ook. Misschien heb jij hetzelfde.

---

All was well.

Ik ken het,heb ongeveer het zelfde. Ik kan ook hou ook niet echt meer van mijn familie en kan niet wachten tot ik het huis uit ben.

Probeer het aan je ouders uit te leggen dat je gewoon ouder word en je meer zelf wilt doen. Dat je op je eigen benen gaat staan. Met je vrienden probeer ook met hun te praten of leuke dingen te doen.

---

Hey you, don't tell me there's no hope at all. Together we stand, divided we fall

Ik had het ook
Niet van vrienden verliezen maar met mijn ouders
Ik was heel de dag in mijn kamer met mijn laptop en gsm
Ik probeerde ze te ontwijken enzo maar dat gaat moeilijk aangezien we in hetzelfde huis wonen :'D
Maar ja, nu is het over

---

Il vaut mieux vivre avec des remords qu'avec des regrets.

met mijn ouders heb ik een beetje hetzelfde probleem, maar dan wat minder. en met 1 vriendin ook, maar sinds gisteren niet meer. maar het spijt me, ik weet ook niet wat je eraan kunt doen...

---

The first step to getting the things you want out of life is this: Decide what you want. ~ Ben Stein

Dat heb ik ook een tijdje gehad, maar volgens mij gaat dat vanzelf wel weer over.
Niet lullig bedoeld hoor maar waarom mogen we niet over de pubertijd beginnen? Want vaak komt het daar wel door. Misschien moet je je bedenken wat je ouders voor je doen, hoeveel ze van je houden en blablabla, of wachten tot het overgaat.

---

Your make-up is terrible

Gringotts schreef:
Ik voel me heel onhandig als ik een blijk van liefde moet tonen aan mijn ouders en ik heb het ook echt moeilijk met 'danku' zeggen tegen ze daardoor. Ik ben gewoon een heel introvert persoon, ik wil niet constant iemand om me heen en dat begrijpen veel mensen niet. Daardoor is het ook vaak zo dat als ik iets zeg en ik wil dat mensen luisteren, ze dat vaak niet doen, waardoor ik me nog veel mee ga afschermen. Ik voel mij ook alleen, maar eigenlijk wil ik dat ook. Misschien heb jij hetzelfde.

---

dream, dare, fly!

Hoe kan je nIet van je ouders houden??
Ze hebben waarschijnlijk heel veel voor je gedaan en houden zielsveel van jou!
Ik denk dat je ze hier heel erg mee kwetst.
Maarja jij zit hiermee en dat heb jezelf wss ook door.
Ik denk dat het toch door de puberteit komt en hormonen enzo.
En je hoeft ze geen knuffel ofzo te geven als je dat niet wilt,
Je kan ook gewoon een complimentje geven en dat hetzelfde bij je vrienden!
Wss is dit gewoon een fase en komt het wel weer goed.
Maar ik zou er nu nog wel van genietrn en van ze houden,
Want voor je het weet zijn ze er niet meer en heb je spijt dat je nooit aardig tegen ze gedaan hebt!

---

Enjoy the little things of life, one day you look back and realize they were the big thing

mylovestom schreef:
Hoe kan je nIet van je ouders houden??
Ze hebben waarschijnlijk heel veel voor je gedaan en houden zielsveel van jou!
Ik denk dat je ze hier heel erg mee kwetst.
Maarja jij zit hiermee en dat heb jezelf wss ook door.
Ik denk dat het toch door de puberteit komt en hormonen enzo.
En je hoeft ze geen knuffel ofzo te geven als je dat niet wilt,
Je kan ook gewoon een complimentje geven en dat hetzelfde bij je vrienden!
Wss is dit gewoon een fase en komt het wel weer goed.
Maar ik zou er nu nog wel van genietrn en van ze houden,
Want voor je het weet zijn ze er niet meer en heb je spijt dat je nooit aardig tegen ze gedaan hebt!

Die vrienden zijn mijn vrienden niet meer echt... En dat komt niet doordat we nooit leuke gesprekken hadden maar doordat ze ineens vreemde dingen zeggen.
Van mijn ouders... ik kan niet van ze houden, ik weet niet waarom. Misschien is het een soort defensieve actie...

---

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

Ik heb een soortgelijk gevoel ook gehad een paar jaar geleden.
Het enige wat ik je kan aanraden is: Begin met kleine stapjes. Glimlach naar ze als ze iets lief doen of zeggen. Wees gewoon vriendelijk tegen ze. Je zegt niet dat je ze haat, dus dat moet lukken, toch?
Als zij je proberen te benaderen, loop dan niet angstig weg, maar bijt door. Als ze je bijvoorbeeld een knuffel geven, voelt dat misschien onprettig of zelfs heel onwennig, maar zet door. Laat het over je heen komen en laat hen toe dat te doen. Ouders hebben ook affectie van hun kinderen nodig. Na een tijdje wen je er waarschijnlijk makkelijker aan. En ik zeg je één ding: ik heb één van mijn ouders verloren en vind het nu heel erg dat ik nu misschien te weinig knuffels gegeven heb en dat leed dat een mens zich waarschijnlijk een hele leven meedraagt, wil ik je besparen. Ik weet dat jij waarschijnlijk geen zieke ouders hebt, waardoor je ook denkt dat ze niet gauw zullen wegvallen, maar één auto-ongeluk kan al voldoende zijn. Dus alsjeblieft, zorg dat je geen spijt of twijfels zoals mij hebt.

---

You are the poetry Shakespeare was missing.

Misschien ben je bang, door dingen in het verleden of nu, om pijn te worden gedaan. Ik weet het niet hoor, gewoon een suggestie, maar ik denk wel dat je, je ouders meer affectie moet tonen - Het zijn je ouders...

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Sorry maar ik houd teveel van mijn ouders, en al mijn vrienden blijven omdat ze echte vrienden zijn en niet van die gasten die weggaan na een week. (:

---

And remember that, in a world of ordinary mortals, you are a Wonder Woman.

Gringotts schreef:
Ik voel me heel onhandig als ik een blijk van liefde moet tonen aan mijn ouders en ik heb het ook echt moeilijk met 'danku' zeggen tegen ze daardoor. Ik ben gewoon een heel introvert persoon, ik wil niet constant iemand om me heen en dat begrijpen veel mensen niet. Daardoor is het ook vaak zo dat als ik iets zeg en ik wil dat mensen luisteren, ze dat vaak niet doen, waardoor ik me nog veel mee ga afschermen. Ik voel mij ook alleen, maar eigenlijk wil ik dat ook. Misschien heb jij hetzelfde.

Hingucker schreef:
Ik heb een soortgelijk gevoel ook gehad een paar jaar geleden.
Het enige wat ik je kan aanraden is: Begin met kleine stapjes. Glimlach naar ze als ze iets lief doen of zeggen. Wees gewoon vriendelijk tegen ze. Je zegt niet dat je ze haat, dus dat moet lukken, toch?
Als zij je proberen te benaderen, loop dan niet angstig weg, maar bijt door. Als ze je bijvoorbeeld een knuffel geven, voelt dat misschien onprettig of zelfs heel onwennig, maar zet door. Laat het over je heen komen en laat hen toe dat te doen. Ouders hebben ook affectie van hun kinderen nodig. Na een tijdje wen je er waarschijnlijk makkelijker aan. En ik zeg je één ding: ik heb één van mijn ouders verloren en vind het nu heel erg dat ik nu misschien te weinig knuffels gegeven heb en dat leed dat een mens zich waarschijnlijk een hele leven meedraagt, wil ik je besparen. Ik weet dat jij waarschijnlijk geen zieke ouders hebt, waardoor je ook denkt dat ze niet gauw zullen wegvallen, maar één auto-ongeluk kan al voldoende zijn. Dus alsjeblieft, zorg dat je geen spijt of twijfels zoals mij hebt.

---

Wie du mir, so ich dir.