Afgelopen nacht heb ik ongelooflijk hard geslapen, 12 uur. In die tijd heb ik aardig wat gedroomd, hoewel het allemaal terug kwam op één persoon.
Zo handig aan dromen is dat tijd zo irrelevant is, het ene moment sta je in een plek die bestaan uit een mix van herinneringen en fantasie en het volgende momen sta je in een grenzenloos klein speeltuintje met apparaten die pas herkenbaar zijn wanneer er op wordt gelet.
Ik was in dat speeltuintje, met een meisje die ik weinig spreek. Mijn automatische droompiloot danste om haar heen, zo ver als dansen gaat in een droom waarbij bewegen en het zien daarvan niet in de fysieke zin gebeurd gaat. Ik vertelde haar dat ik wist dat we elkaar nooit zien of spreken, maar dat wanneer ik zo van haar hou dat zij ook wel iets zou moeten voelen. Wat ze deed. Ik sloot haar in m'n armen en we draaiden door speelapparaten die onmogelijk te maken zijn.
Helaas duurde dit voor het gevoel maar seconden, waarna ze er alleen nog was als een extra stem bij een schizofreen. Ik zag plaatsen in de buurt, hoewel ze toch onbekend waren in de vorm van iets zien wat je voor het laatst zag toen je een kind van twee was.
Nu is er niet zoiets als echte tekst, praten of doen in dromen, ze kunnen wel gevoel geven en dat relateren aan de herinnering inquestie. Dit heb ik gehad, maar toen ik wakker werd dacht ik erbij na en vroeg me af hoe het zou zijn als dat echt gebeurt. Dat zou me eerlijk gezegd heel mooi lijken, gezien het meisje en wat er gebeurde.
Altijd vreemd, dromen, je kunt ze amper ervaren tijdens de droom, amper reconstruëren in je gedachten en beschrijven voor een ander is nagenoeg onmogelijk.
Het vreemde is dat ik een vriendin heb waarbij ik nog nooit zo'n intense verliefdheid voor heb gevoeld.
