Judith (15) schrijft haar leven van zich af op losse kladblaadjes. In haar notities leer je Carlo kennen een vage kennis van Judith. En ook leer je Alex Gaskarth de zanger van All Time Low kennen. Hij bouwt in Judith haar notities een speciale band met het meisje op. Maar dan gebeurt het geen wat verboden is ze worden verliefd.
Beetje bij beetje zal je te weten komen wat er is gebeurt in Judith haar leven en waar ze nu is. Maar aan het eind weet je pas echt alles.
Ik was Judith. Of liever gezegd: ik ben Judith nog steeds. Maar een andere Judith, het afgelopen jaar ben ik totaal veranderd op verscheidene positieve en negatieve manieren. Of ik hier nou blij mee moet zijn weet ik niet, al waren dat toch wel de gelukkigste dagen van mijn leven. Maar jammer genoeg kwam daar een vroegtijdig einde aan. Mijn therapie slaat niet aan en volgens Eva moest ik mijn problemen gaan opschrijven zodat ik het in mijn hoofd wat op orde zou krijgen. En daarom zit ik dus hier met een balpen in mijn hand in dit stomme kladblok te schrijven.
Ik kan het me nog goed herinneren, ik liep wat rond in de stad door verscheidene etalageruiten te turen opzoek naar een nieuwe winterjas. Het was pas september en nu al ijskoud. Mijn adem maakte kleine rook wolkjes in de lucht. Ik probeerde mijn handen tevergeefs warm te houden door ze tegen elkaar aan te wrijven. Tenslotte maakte ik mezelf los van de etalage ruit en liep ik met gebogen hoofd de winkelstraat door. Ik liep hier nou wel om een nieuwe winterjas te zoeken, maar veel zin had dat niet, want ik had namelijk geen geld.
Nou moet ik dit verhaal verder gaan uitwerken en zo ja hoe moet ik het noemen? Ik zelf dacht gewoon aan Therapy maar dat is ook weer zo simpel.
Beetje bij beetje zal je te weten komen wat er is gebeurt in Judith haar leven en waar ze nu is. Maar aan het eind weet je pas echt alles.
Ik was Judith. Of liever gezegd: ik ben Judith nog steeds. Maar een andere Judith, het afgelopen jaar ben ik totaal veranderd op verscheidene positieve en negatieve manieren. Of ik hier nou blij mee moet zijn weet ik niet, al waren dat toch wel de gelukkigste dagen van mijn leven. Maar jammer genoeg kwam daar een vroegtijdig einde aan. Mijn therapie slaat niet aan en volgens Eva moest ik mijn problemen gaan opschrijven zodat ik het in mijn hoofd wat op orde zou krijgen. En daarom zit ik dus hier met een balpen in mijn hand in dit stomme kladblok te schrijven.
Ik kan het me nog goed herinneren, ik liep wat rond in de stad door verscheidene etalageruiten te turen opzoek naar een nieuwe winterjas. Het was pas september en nu al ijskoud. Mijn adem maakte kleine rook wolkjes in de lucht. Ik probeerde mijn handen tevergeefs warm te houden door ze tegen elkaar aan te wrijven. Tenslotte maakte ik mezelf los van de etalage ruit en liep ik met gebogen hoofd de winkelstraat door. Ik liep hier nou wel om een nieuwe winterjas te zoeken, maar veel zin had dat niet, want ik had namelijk geen geld.
Nou moet ik dit verhaal verder gaan uitwerken en zo ja hoe moet ik het noemen? Ik zelf dacht gewoon aan Therapy maar dat is ook weer zo simpel.
Be here, be alive, and be the means to a worthwhile end. Head down, chin up, eyes on the horizon. Don’t blow it.