Inez Castillo
Some girls are just made of sugar and spice and everything nice
Some girls are just made of sugar and spice and everything nice
Roman's girl • with Noah • dungeon • outfit
|
|
Hij mist geen enkele tel als het aankomt op een gevat antwoord. ‘Die trilling die door je lichaam siddert zou je een Oscar moeten opleveren.’ Het maakt dat ze omhoog kijkt, gegrepen door de donkere kolk van zijn ogen. Ogen die haar gevangen houden wanneer ze haar relaas doet over haar kijk op deze sprookjeswereld—en daardoor mist ze de fonkeling van onvervalste pijn die er doorheen schieten niet. De reactie er één die ze niet had bedoeld, noch verwacht, en haar nieuwsgierigheid doet pieken. Inez heeft altijd een zwakte gehad voor andermans leed, en dit is niet iets waar ze lichthartig mee om springt. Mentaal maakt ze dan ook de kanttekening om dit te onthouden, de veilige keuze makend hem er onder deze omstandigheden niet achter te vragen. Het is duidelijk dat zij niet de enige is die van de huidige afleiding geniet, en als ze hem dat kan geven, net als met het eten, in ruil voor een paar minuten langer—is dat een kleine prijs. ‘Het beest, hm?’ zegt hij. De woorden vibreren tegen haar duim, de warme vingers die zich aan haar pols vergrijpen voorkomend dat ze haar hand weer laat zakken. De verduistering in zijn normaliter al donkere poelen doet haar mond droog worden, maakt haar lichaam bijna rigide onder zijn greep als hij haar onaangekondigd laat draaien, haar lichaam de druk van zijn vingers gedwee volgend, tot hij haar zo bruusk loslaat dat de enige reden waardoor ze haar evenwicht niet verliest de nieuwgevonden houvast van zijn handen op haar volle heupen. Haar ademhaling stokt hoorbaar en de handen van de Latina schieten als automatisch naar zijn veel grotere exemplaren. Niet alleen heeft ze hierdoor geen enkel zicht meer op zijn gelaat—ook wordt Inez hiermee in één klap geconfronteerd met de heimelijke blikken van de gasten die hen passeren, de manier waarop ze haar bekijken met openlijke perversheid iets waardoor ze zich tegen beter weten in dichter tegen het niet minder gevaarlijke, maar toch bekendere, lijf van Noah duwt. Dat ze bijna naar voren schiet wanneer ze diens hete adem tegen haar oor voelt laat haar merkbaar huiveren—haar vingers lichtelijk verkrampend door de beroering van die zwakke plek met zijn ontzagwekkende lippen. ‘Jaag ik je angst aan, dan, Nessie?’ De hitte die als een bliksemschicht van haar onderbuik naar haar gezicht en weer terug flitst is onbeschrijfelijk, en het hoorbare plezier dat door de woorden heen schemert draagt enkel bij aan de schaamte die ze voelt ten overstaande van hoezeer haar lichaam op hem reageert. Haar hoofd ontkennend schudden, lijkt dan ook een belabberde poging dat te ontkrachten. ‘Over mijn prestaties in bed kun je immers niet oordelen—’ vervolgt hij terloops, alsof ze lunch bespreken. Maar het moment dat ze zijn tanden in het zachte vlees van haar oorlel voelt, produceert haar verraderlijke keel een geluid dat ze nog niet eerder heeft gemaakt, de nagels die ze in zijn huid zet niet om hem weg te klauwen, maar daar te houden. ‘—al valt daar uiteraard altijd iets aan te doen.’ Inez' oogleden zakken dicht nadat de luchtige belofte wordt nagejaagd door het vederlichte spoor dat zijn lippen via haar hals omlaag afleggen, niet bijstaand aan de onregelmatigheid van haar ademhaling. ‘No—’ ‘Maar zoals je al zei: meisjes komen en gaan, dus ik ben niet bang om alleen achter te blijven.’ Ze wordt zich in één klap meer dan bewust van haar halfnaakte status, de vernederende realisatie dat elke vorm van opwinding overduidelijk te bezichtigen is dankzij de zinloze stof die haar meest intieme delen zou moeten bedekken. Inez hoeft geen blik omlaag te werpen om te zien hoe haar tepels inmiddels tegen de foeilelijke BH priemen—wat nog helemaal niets is tegenover de verlegenheid die zijn lichtzinnige plagerijen verder omlaag hebben veroorzaakt. De brunette poogt haar gedachten te ordenen, de wrede verloochening van haar eigen lijf te negeren. ‘Al kan ik je garanderen, lieve Inez, dat ik iemand die Dumbo voor mij maakt niet zonder slag of stoot laat gaan.’ Noah's aarzeling is hetgeen dat haar wakker schudt, de controle over haar ledematen doet hervatten. ‘Dumbo?’ echoot ze, het nerveuze lachje dat volgt een duidelijke vorm voor haar lichaam om spanning kwijt te raken. Dan wordt ze zich gewaar van het feit dat hij zijn greep ondertussen moet hebben verlost en ze heeft het niet door gehad, trekt haar eigen handen schuldbewust terug terwijl ze zich tergend langzaam naar hem terug draait. Haar hals tintelt waar hij de huid heeft beroerd, en de hand die ze er argeloos naartoe brengt terwijl ze de moed verzamelt om hem aan te kijken voelt koud in contrast. ‘Dat klinkt veel beter, zo ga ik het voortaan noemen.’ Ze tracht luchtig te klinken, maar haar stem slaat halverwege over en haar hart bonst nog steeds zo luid dat ze ervan verzekerd is dat iedereen in een straal van honderd meter het geluid kan horen. ‘S—stop,’ brengt ze uiteindelijk uit, weifelend onder haar eigen overredingskracht. ‘Ik bedoel—’ ze heeft hem zelf uitgedaagd, haar eerdere handelingen volledig vrijwillig. ‘Je maakt me niet bang. Je brengt me in de war.’ De waarheid klinkt nog stommer hardop dan het al in haar hoofd deed, waardoor ze haar hand vrijwel direct opsteekt in een afbrekend gebaar. ‘Maar dat is opzettelijk. . . huh?’ mompelt ze, alsof ze de clue van een grap minuten later heeft ontrafeld. Ze kruist zijn blik niet wanneer ze opzij kijkt, de bijna angstaanjagend warme rush van eerder langzaam wegsijpelend, en plaatsmakend voor de realiteit. De beverige ademteug die ze neemt, wordt opgevolgd door een waterig glimlachje. ‘Ik was er bijna voor gevallen,’ geeft ze toe, op bijna triomfantelijke wijze, al zou iedereen die heeft toegekeken kunnen vertellen dat ze flink onderuit is gegaan tegenover zijn charmes, en haar lichaam slechts nauwelijks bekomen is. ♡ ♡ ♡
|
[ bericht aangepast op 29 juni 2020 - 16:59 ]
Feel the fire, but do not succumb to it.
