LostInPain, of Carolyn [Ik, dus]
LostInPain:
Ik loop door het bos genietend van de frisse wind en de stilte. Als je me zo ziet zou je denken: ‘wat doet zo’n meisje in het bos?’ Nou ik geef ze geen ongelijk. Je zou niet denken dat ik van de natuur houd en ik regelmatig in het bos loop te genieten van de stilte. Ik zag eruit als een verwend arrogant rijkenluis kindje. Ergens klopt het ook denkt ik bij mezelf. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd en nog ben ik niet gelukkig. Maar hoe dat ook zou komen, ik heb geen idee. Het was al aan het schemeren. Dat betekende dat ik nou snel naar huis moet gaan als ik nog voor het donker thuis wil zijn. Ik vervolgde mijn weg naar huis. Mijn voetstappen maakte een sompig geluid op de vochtige grond. Het
werd steeds donkerder en ik had nu pas in de gaten dat ik wel heel ver in het bos was gelopen. Hmm, ik kan me maar beter –alweer- op een preek voorbereiden van mijn moeder. Dat ik ongehoorzaam ben en blablabla. Dit heb ik nou al zo vaak gehoord dat ik het wel kan dromen. Ik graai met mijn hand in mijn zak opzoek naar de voordeur sleutel. Net als ik de sleutel in het slot van de voordeur wil steken -die ik overigens spuuglelijk vind- vliegt de deur met een klap open. En daar kijk geschrokken in het bezorgde gezicht van mijn moeder. Ik zuchtte, ‘ma,.’ Verder kwam ik niet, ik werd half dood gedrukt in mijn moeders armen. Pff ik stikte hier zowat ’mam, geen lucht,..’ ‘He? Ow sorry lieverd.’
Zij mijn moeder terwijl ze me los liet. ‘Waarom ben je in vredesnaam toch naar buiten gegaan? En daarbij waarom ben je zo laat ?! vroeg ze nu wel een tikkeltje boos. Ik zuchtte en over 3,2….1 komt
de preek. En ja hoor daar begon het al. ‘Kirsten Hegt Augustijn! Waarom ben je niet net zo netjes als je broertje?! Hoe..’ Mijn gedachtes die dwaalde alweer af totdat ik woorden opving die ik nog niet
eerder in zo’n preek van mijn moeder had gehoord.’ En weet je wel niet hoe ongerust we waren! Er zijn laatst een aantal mensen zomaar verdwenen! Ik wil niet maar dan ook niet hebben dat je nog
alleen naar buiten gaat! Begrepen?!’ zij mijn moeder een tikkeltje geërgerd omdat ik niet helemaal oplette. ‘huh, maar mam. Mensen verdwijnen toch niet zomaar. Zo van foetsie’ ik gniffelde even. ‘je
hoeft niet zo overbezorgd te doen. Er loopt echt geen seriemoordenaar rond hoor’
Carolyn [ik]:
Met een vers zweetlaagje op mijn lichaam, open ik mijn ogen. De droom van vannacht, laat mij nahijgen. Ik droomde, dat ik een engel was, die verbannen werd uit haar rijk. Ik voel een steek in mijn rug. Mijn handen gaan over de twee littekens heen, die daar altijd al zaten. Met een diepe zucht, stap ik uit bed. Alweer een nieuwe dag, op school. Ik kleed me aan en doe mijn bruine haren in een hoge paardenstaart. Beneden aangekomen, begroet ik mijn ouders. Ze vertellen me wat, maar ik luister niet. Ik denk na over de droom die ik had. Ik had hem de laatste tijd verdacht vaak, steeds hetzelfde, keer op keer. Ik moest eens op gaan zoeken, wat dromen betekenen. Ik pak een appel, en neem er een hap van. Dan kijk ik op de klok. Shit! Het is al kwart over 8. Met de appel nog in mijn hand, ruk ik mijn kas uit de kast, pak mijn jas. En fiets ik met een rotgang naar school. Ik kom om kwart voor 9 op school aan, te laat dus. Zo snel mogelijk loop ik naar Engels. Ik klop op de deur, en met een rood hoofd stap ik de klas binnen. ‘Heb je een goede reden, om te laat op school te komen, Alexandra?’ vraagt meneer McBride. ‘Ik..ik heb me verslapen.’ Hij snoof en zei: ‘Ga vlug zitten. Ik zie jou vanmiddag in mijn kantoor, daar krijg je strafwerk.’ Ik knikte en vloog vlug naar de enige vrije plaats, achterin de klas. Ik pakte mijn schrift en pen, en begon in plaats van aantekeningen te maken, hartjes te tekenen op mijn hand. Aan het einde van de les zat mijn hand helemaal vol. Ik liep naar het tafeltje van een net zo mooi meisje als ik. ‘Hi, Katherine!’
LostInPain: |
Carolyn: |||
[ bericht aangepast op 23 juni 2011 - 14:07 ]
It is better to reign in hell than to serve in heaven.
