Story: JDBV - "I promise you, Isabelle."

Proloog.

How many tears can slide down my face?

"I promise you, Isabelle."
"It can not .. '
"I promise you, you get better."
Were those words really, I'd have to believe? Much as I want, it can not.
With me will never be fine.
I believe in it.

Isabelle,
Met mijn keyboard zit ik op mijn vaste plekje voor het winkelcentrum, van Canada. Ik speel een stukje, en kijk naar de mensen die voorbij komen en stoppen om even te luisteren. Ik hoor wat muntjes in mijn keyboardkoffer vallen. Ik glimlach lief naar de mevrouw die muntjes gooide en speel verder. Ik duik dieper in mijn sweater. Deze sweater had ik van Justin gekregen, voor hij op tour moest. Dat was twee jaar geleden, toen was alles nog normaal, en had ik deze ziekte niet.. Ik probeer zo min mogelijk adem te halen. Ik speel en speel. Mijn vingers worden lam, maar ik negeer het. Ik speel gewoon door.

Het is wel eventjes handig om mijzelf voor te stellen. Ik ben Isabelle, ik ben 15 jaartjes jong. Ik heb een ziekte, die mijn ouders ook hadden. Mijn ouders zijn een half jaar geleden gestorven aan die ziekte. Ik doe moeite om te overleven. Ik zit dag en nacht met mijn keyboard piano te spelen. Het is mijn hobby, maar eigenlijk ook mijn grootste reding. Ik speel zodat ik, misschien, geld krijg van de mensen, voor een operatie. Elke dag probeer ik dat voor elkaar te krijgen. Wat nou eenmaal niet echt goed lukt. Elke dag word ik zieker en zieker. Maar ik blijf doorspelen. Mijn leven bestaat verder uit niets. Ik heb niet veel mensen gekend. Ja, één. Justin. Ja, Justin Bieber. Voor dat Justin op tour ging, waren we beste vrienden. Hij moest op tour, en vergat mij. Ik heb er een tijd moeite mee gehad. Nu hoef ik hem niet meer te zien. Never nooit meer. Al zou ik wel willen, dat hij het ooit te weten zou komen, dat ik binnenkort sterf. Het zou beter zijn, voor mij, de mensen en Justin. Eenzaam sterven. Het kon nu gebeuren, of straks. Elke seconde. Je weet maar nooit. Elke seconde kom ik dichter bij de dood.