Story: I'm not Lily Potter

Hmm ik ruik iets... Het zijn pannekoeken! Ik schiet recht, kleed mij aan en loop de trappen af. Vandaag is het zover! Ik ben jarig! Vandaag krijg ik eindelijk het cadeautje van mijn moeder! Ik storm de keuken binnen en begin gelukkige verjaardag te zingen voor mezelf. Snel kijk ik rond, opzoek naar het cadeau... Maar ik zie het niet staan. "Eerst rustig pannekoeken eten." Zei papa terwijl hij aan tafel ging zitten met een groot bord vol pannekoeken. Ik knik ja en ga rustig zitten. Dit was zowat een jaarlijkse traditie... Elk jaar met mijn verjaardag aten we pannekoeken, die papa zelf maakte. Zonder zijn toverstok te gebruiken. En ja voor mij was dat bijzonder, omdat we normaal gezien gewoon broodjes of ei met spek eten als ontbijt. Hij kijkt mij bestuderend aan. "Wat is er papa?" vraag ik. "Jij bent duidelijk niet vergeten dat we dit jaar mama's cadeau open maken, hmm?". Zei hij met een teleurgestelde blik. Waarom is hij nou teleurgesteld? Ik besloot er mij niks van aan te trekken en zei enthousiast "Natuurlijk niet!" Voor de rest van ons ontbijt bleef het muisstil. Dit is raar want afgelopen jaren gebruikte hij dit moment altijd om mij uit te horen... Dan vroeg hij als ik alles al in orde had voor school, als ik er klaar voor was, waar ik dit jaar harder op ging werken, enz. Nou ja, misschien vertrouwd hij mij nu eindelijk. Opeens valt mij nog iets raar op... Hij heeft nog geen gelukkige verjaardag gezegd! Heel raar!

Na het ontbijt, zet ik alles in de pompenbak terwijl papa het cadeau gaat halen. Niet veel later kwam hij terug binnen en zette het cadeau op tafel neer. "Dank u wel! Zei ik enthousiast terwijl ik het cadeau vast pak. Papa pakt vlug mijn handen vast en deed teken dat ik moest gaan zitten. Deze verjaardag werd vreemder en vreemder... "Wat is er papa?" vraag ik bezorgd. Papa reageerde niet, maar staarde gewoon verder naar het cadeau wat tussen ons in lag. "Je moet mij beloven dat je het aan niemand anders laat zien en er niet over praat. Buitenuit tegen mij." Zei papa terwijl hij nog steeds naar het boek staarde. "Papa?" zei ik verward en om eerlijk te zijn begon hij mij bang te maken. Ik had hem nog nooit zo gezien. "Beloof het mij!" zei hij nu terwijl hij mij doordringend aankijkt. "Ja, ik beloof het." zei ik snel met een bange stem. "En beloof me dat jij altijd van mij zult houden." Zei hij stil. Nu begin ik echt heel bang te worden. Ik staarde naar het cadeau en keek dan weer terug naar papa. "Ik zal altijd van jou blijven houden papa!" Hij kijkt mij aan en deed daarna teken dat ik het mocht open doen.

Ik keek eventjes naar het cadeau... Elk jaar opnieuw praat papa over dit cadeau en elk jaar werd ik ongeduldiger en ongeduldiger... Maar nu wil ik het niet meer open doen...