Story: ~Snowwhite and the Death Eater~ [Lucius Malfoy]

Zo schreef P. Cherry, een beroemde dichter in de tovenaarswereld, over zijn pasgeboren dochter in zijn gedicht "Snowwhite". Lucius Malfoy moest het op 25-jarige leeftijd lezen als verplichte kost op het ministerie. Hij had het boek al snel dichtgeslagen en het 'huiswerk' door zijn 'vrienden' laten doen, geen verdere aandacht eraan bestedend.

Daar stond hij dan, 20 jaar later, op 45-jarige leeftijd, tegenover het meisje waarover Cherry geschreven had. Met open mond stond hij tegenover de 20-jarige Avanella Cherry. Ze raapte keurig netjes de boeken op, die Malfoy zojuist per ongeluk uit haar handen geslagen had, en keek hem vriendelijk aan. Malfoy liet zijn blik over de jonge heks glijden: een sneeuwwite huid, bloedrode lippen en lange, golvend blonde haren. Cherry had gelijk gehad over zijn dochter. Het kriebelende gevoel van zwarte vlinders doemde op vanuit zijn onderbuik, al probeerde hij ze hevig te onderdrukken. Hij was nog maar net een jaar gescheiden, hij mocht niet toestaan dat Avanella er met zijn hart vandoor ging...

...en toch gebeurde het...

De 45-jarige Lucius Malfoy verliest zijn hart aan de prachtige Avanella, de dochter van een overleden dichter. Ondanks het feit dat zijn zoon bijna even oud is als de jongedame, houdt niets Malfoy meer tegen om haar hart te veroveren. Helaas bevindt hij zich in de nare positie dat zijn geliefde dikke vrienden is met de Weasleys, die niet altijd een goed woordje over hem klaar hebben. Zolang hij zijn haat voor dreuzels blijft uitoefenen en de Heer van het Duister blijft steunen, is er geen weg naar haar hart. Er lijkt maar één uitweg: het overstappen naar de kant van de Weasleys... maar dan, bedenkt hij dat als hij niet naar háár kant kan komen, zij maar naar de zijne moet komen...