Story: Never let me go - Liam Payne

Ik zuchtte en keek nog eens om me heen, naar de slapende jongens. Ja, ik ging dit missen.
Ik wist dat dit het beste was, maar dat betekende niet dat ik het leuk vond. Nee, leuk was het zeker niet.
Ik had alles opgegeven voor hem, maar dit kon ik niet.
Ik ging met een glimlach terug naar dat moment, dat moment dat hij me vond, zielig en naïef.
Ik dacht aan de fantastische momenten die we hadden gehad de afgelopen tijd.
Maar ik wist dat ik niet kon blijven.
Ik stond op en liep naar de deur. Heel zachtjes deed ik hem open en liep de koude nacht in.
Ik keek nog een keer om naar het huis dat me 1 maand lang zoveel geluk had gebracht.
Nee, het was niet het huis, het waren de mensen die erin woonden. Of beter gezegd, een bepaalde jongen.
Zuchtend schudde ik mijn hoofd en liep weg van het huis, de herinneringen, de bewoners,alles.
Net zoals de eerste keer, alleen een koffer en een gitaar in de hand, op weg naar mezelf en verleden.
Alleen.