Welke hondachtige ben jij? - Uitkomsten

Europese wolf (6 x uitgekomen)

De Europese wolf of Euraziatische wolf (Canis lupus lupus) is een ondersoort van de wolf (Canis lupus). Deze ondersoort komt voor van Spanje, Duitsland en Scandinavië tot de Chinese steppen, en omvat ook enkele populaties die voorheen als aparte ondersoort werden beschouwd, als de Iberische wolf.

Oorspronkelijk leefde de Europese wolf in het grootste gedeelte van Eurazië. De zuidgrens van zijn verspreidingsgebied liep door de Zwarte Zee, de Kaukasus en de Himalaya. Tweehonderd jaar geleden, ten tijde van Napoleon, kwam deze ondersoort nog in Nederland voor. Tegenwoordig is de soort in een groot gedeelte van Europa en China uitgestorven. Hij komt in Europa nog voor in Scandinavië, de voormalige Sovjet-Unie, Polen, Tsjechië, Duitsland, de Karpaten, de Balkan, Spanje, Portugal, Frankrijk, Zwitserland en Italië. Buiten Europa leeft hij in Turkmenistan, Mongolië, China, Turkije, Syrië, Nepal en Bhutan.

De laatste jaren nemen de aantallen en ook het verspreidingsgebied weer toe. Tegenwoordig leven er bijvoorbeeld weer wolven in Duitsland, Zwitserland en Frankrijk. De totale populatie wordt geschat op zo'n honderdduizend dieren. Men verwacht dat hij zich in een aantal jaren weer richting Nederland zal verspreiden, hij zal dan waarschijnlijk voornamelijk in de oostelijke provincies te vinden zijn.

Na een afwezigheid van 110 jaar lijkt de wolf ook terug voor te komen in België: op 4 augustus 2011 maakte een onbemande camera in het Waalse Gedinne (provincie Namen) een opname van een dier dat door Europees wolvenexpert Eric Marboutin als wolf herkend werd. Het ging hier vermoedelijk om een jong dier uit Duitsland of Frankrijk dat de roedel heeft verlaten en op zoek is naar een territorium.

Op vrijdag 5 juli 2013 is bij Luttelgeest een dode wolf gevonden. Na autopsie door het Biodiversiteitscentrum Naturalis in Leiden is voor 98 procent vast komen te staan dat het dier daadwerkelijk een wolf is. Daar bleek dat de opbouw van het gebit, de structuur van de vacht en de bouw van de poten van het beest typisch voor een wolf zijn. Zowel Naturalis als het Duitse Senckenberg Instituut doet DNA-onderzoek om onomstotelijk vast te stellen dat na 150 jaar de eerste wolf weer in Nederland is opgedoken. De wolf bleek twee kogelgaten in zijn lichaam te hebben en de maag van de wolf bevonden zich resten van een bever die alleen maar uit Polen kunnen komen. De conclusie is dat de wolf vermoedelijk in Polen is doodgeschoten en daarna naar Nederland is gebracht.

Op 7 maart 2015 is een wolf gefotografeerd nabij het Drenthse Sleen. Dit was de eerste keer sinds 1897 dat er met zekerheid een wolf gezien is op Nederlandse bodem. Het was waarschijnlijk een jong mannetje op zoek naar een nieuw territorium. In de dagen voor 7 maart was een wolf gezien en gefilmd bij het Duitse Meppen. Waarschijnlijk ging het om hetzelfde dier.

Indische wolf (0 x uitgekomen)

De Indische wolf (Canis lupus pallipes) is een ondersoort van de wolf die leeft in het Midden-Oosten en Zuidwest-Azië.

Sommige deskundigen stellen dat ten minste een aantal C. lupus pallipes-populaties moeten worden ingedeeld in een andere soort dan C. lupus. Andere experts geloven dat misschien wel de Indische wolf de ondersoort van de wolf is waaruit de hond ontstond, wat afgeleid wordt uit zijn kleine formaat en relatief volgzaam gedrag. De ondersoort is echter ook bekend als menseneter. Terwijl hun populaties stabiel zijn of toenemen in een aantal landen, zijn ze in andere landen in gevaar. C. l. pallipes is te zien in verschillende rollen in verschillende West-Aziatische culturen. Soms worden ze beschouwd als ongedierte of een bedreiging, in andere perioden en op andere plaatsen worden ze dan weer gerespecteerd en beschermd.

Witte wolf (7 x uitgekomen)

De witte wolf (Canis lupus albus) is een ondersoort van de wolf. De soort komt voor in het noorden van Europa en Azië, vooral in de arctische en noordelijke gedeeltes van Rusland. Alhoewel ze van sommige van de arctische eilanden ten noorden van Siberië waren uitgeroeid, zijn ze in 2007 gezien op het eiland Wrangel.

Poolwolf (5 x uitgekomen)

De poolwolf (Canis lupus arctos) is een zoogdier dat behoort tot de familie van de hondachtigen. De poolwolf is een ondersoort van de wolf (Canis lupus), die het noorden van Noord-Amerika bewoont.
De poolwolf is groter dan de andere soorten wolven en de mannetjes zijn groter dan de vrouwtjes. Volwassen wolven zijn 150 cm lang en hebben een 30 cm lange staart. De schouderhoogte varieert van 75 tot 90 cm. De poolwolf is zwaarder dan de grijze wolf. Ze wegen gemiddeld 45 kg, maar men heeft bij volwassen wolven al een gewicht van 80 kg geconstateerd. Hoe dichter bij de koude streken hoe groter een soort wordt, om warmte beter en langer vast te houden. Er wordt zeer dikwijls verkeerdelijk gezegd dat de timberwolf de grootste is. Alleen de timberwolf die in het hoge noorden voorkomt kan de lengte en hoogte van een poolwolf bereiken.

Poolwolven hebben een witte vacht die veel dikker is dan bij overige wolven. Ze hebben een kleinere, maar rondere neus.

Ze hebben sterke kaken en scherpe tanden met lange hoektanden voor het verscheuren van vlees. Dankzij hun zeer goede gezichtsvermogen, gehoor en reukvermogen zijn het uitstekende jagers.

De poolwolf wordt ongeveer 10 tot 15 jaar oud in het wild en 20 jaar in gevangenschap.

Amerikaanse wolf (2 x uitgekomen)

De Amerikaanse wolf of Timberwolf (Canis lupus lycaon) wordt beschouwd als een ondersoort van de wolf (Canis lupus). Recente onderzoeken wijzen er echter op dat de soort mogelijk een apart onderscheidbare soort vormt (Canis lycaon), die nauw verwant is aan de rode wolf (Canis rufus).

De soort komt voor in het Algonquin Provincial Park in de Canadese provincie Ontario en trekt soms ook door de aangrenzende provincie Quebec. Mogelijk komt de soort ook voor in de Amerikaanse staten Minnesota en Manitoba. Historisch gezien zou de soort ook kunnen hebben geleefd in andere delen van de Verenigde Staten, maar nadat de Europeanen het gebied koloniseerden werden de wolven veelal uitgeroeid. Het aantal wilde exemplaren is onbekend.

De Amerikaanse wolf is kleiner dan de gewone wolf. Het heeft een grijsbruine vacht en is aan de achterzijde en zijzijdes bedekt met lange zwarte haren. Achter de oren is de vacht licht roodachtig. Het dier is ook magerder dan de gewone wolf en lijkt qua uiterlijk een beetje op een coyote. Dit komt doordat de wolven en coyotes in het park vaak paren, waardoor hybride vormen ontstaan. De Commissie over de status van wilde dieren in Canada (COSEWIC) heeft verklaard dat deze hybridisering een gevaar vormt voor de populaties van de Amerikaanse wolven.

De wolvensoort jaagt op witstaartherten, elanden, haasachtigen en knaagdieren en volgens sommige berichten ook op de Amerikaanse zwarte beer. Uit onderzoek in het park bleek dat witstaartherten, elanden en bevers elk ongeveer een derde van het menu uitmaken en overige soorten slechts voor 1% meetelden. In de zomer jaagt de Amerikaanse wolf meer op de Canadese bever en in de winter meer op witstaartherten.

Mexicaanse wolf (0 x uitgekomen)

De Mexicaanse wolf (Canis lupus baileyi) is een ondersoort van de wolf (Canis lupus). De wetenschappelijke naam Canis lupus baileyi is ontleend aan zijn voornaamste uitroeier, Vernon Bailey. De Mexicaanse wolf is de meest bedreigde wolf ter wereld.
De Mexicaanse wolf kwam voor in de bergachtige gebieden in het zuidwesten van de Verenigde Staten en in Centraal-Mexico.

De eerste pioniers in dit gebied jaagden voor voedsel op de prooien van de Mexicaanse wolf. Hierdoor moest de wolf zich voeden met de veestapel van de pioniers. Daarop begonnen de pioniers de wolf actief te bejagen om hun voorraad te beschermen. In 1851 werd strychnine gebruikt tegen de wolven in Mexico en in 1893 werden premies uitgeloofd in de Amerikaanse staten Arizona en New Mexico. In 1914 begon de Amerikaanse overheid een project om het aantal roofdieren te beperken in het zuidwesten van de VS. De populatie van de Mexicaanse wolf in het wild verminderde. In de staten Texas, Arizona en Nieuw-Mexico werden de wolven één voor één uitgeroeid. In 1970 werd de laatste wolf in Texas gedood, in Arizona in 1975 en in Nieuw Mexico in 1976.

In 1976 werd de Mexicaanse wolf erkend als een bedreigd dier. Om hem voor uitsterven te behoeden werd er in 1977 door de U.S. Fish and Wildlife Service een programma in gang gezet voor het fokken van de wolven in gevangenschap. Voor het vangen van de wilde wolven in de Mexicaanse staten Durango en Chihuahua werd wolvenjager Roy T. McBride gehuurd. McBride ving vijf wolven in drie jaar, vier mannetjes en één zwanger vrouwtje. Deze vijf wolven werden naar het Arizona-Sonora Desert Museum (ASDM) en naar Saint Louis Zoological Park gestuurd. Dankzij die vijf wolven leven er vandaag ongeveer 150 wolven in gevangenschap op 26 plaatsen, waarvan er zich 21 in de VS bevinden en vijf in Mexico.

Om de wolven in het wild los te laten werd er door de overheid een herstelplan opgemaakt. Dit plan werd ontwikkeld in 1978 en werd volledig goedgekeurd in 1982. In het plan werden twee gebieden toegewezen voor het terugbrengen van de wolven in het wild. Het eerste gebied, White Sands National Monument in New-Mexico heeft een oppervlakte van 10.610 km² groot, waar er plaats is voor 30 tot 40 wolven. Maar men was niet zeker van de hoeveelheid prooien voor de wolven.
Het tweede gebied is de Blue Range tussen de Apache National Forest en de Gila National Forest in Arizona en New-Mexico. Dit gebied heeft een oppervlakte van meer dan 18.225 km².

In maart 1997 keurde de Amerikaanse overheid het uitzetten van de Mexicaanse wolven in de Blue Range goed en in april 1998 werd er voor het eerst een in gevangenschap geboren wolf vrijgelaten in het wild.

Het doel van het herstelplan is om tegen 2008 ongeveer 100 wolven uit te zetten in het wild.

Ondanks het uitzetprogramma is de Mexicaanse wolf nog altijd een zeldzaam dier in het wild.

Dingo (9 x uitgekomen)

De dingo (Canis lupus dingo) is een verwilderde hond uit Australië die vermoedelijk afstamt van de Indische steppewolf (Canis lupus pallipes). Waarschijnlijk zijn ze door mensen zo'n 5000 jaar geleden als huisdier meegenomen. Ze zijn echter weer verwilderd en hebben zo als exoot een leefwijze ontwikkeld die sterk lijkt op die van wolven. Dingo's zijn een stuk kleiner dan wolven en hebben het gewicht van een middelgrote hond (10 tot 20 kilo).

Coyote (3 x uitgekomen)

Een coyote of prairiewolf (Canis latrans) is een roofdier uit de familie der hondachtigen. Hij is een nauwe verwant van de wolf (Canis lupus). Hij komt voor in een gebied dat zich uitstrekt van Alaska tot Midden-Amerika.
Met een lichaamslengte van slechts 90 centimeter en een gewicht van 15 à 20 kilogram is de coyote wezenlijk lichter dan de wolf.

Gewone jakhals (4 x uitgekomen)

De gewone jakhals of goudjakhals (Canis aureus), soms ook goudwolf of rietwolf, is een middelgrote hondachtige uit het geslacht Canis. Ondanks zijn naam is hij waarschijnlijk niet zeer nauw verwant aan de zadeljakhals (Canis mesomelas) en de gestreepte jakhals (Canis adustus), maar staat hij dichter bij de coyote (Canis latrans) en de wolf (Canis lupus).

Rode wolf (10 x uitgekomen)

De vacht is geel- tot kaneelbruin met een inslag van grijs en zwart. De rug is donkerder. De lichaamslengte bedraagt 100 tot 120 cm, de staartlengte 25 tot 35 cm en het gewicht 18 tot 41 kg.
Het voedsel van deze dieren bestaat uit konijnen, beverratten en wasberen. Ze vormen groepen die in hun sociale structuur doen denken aan een meute wolven.

Zadeljakhals (1 x uitgekomen)

De zadeljakhals (Canis mesomelas) is een van de drie soorten jakhalzen. Het is een opportunist, die algemeen en wijdverbreid op de Afrikaanse savannen leeft.
Dit dier lijkt qua lichaamsbouw op een hond. Het heeft een slank lichaam met lange poten en een vosachtig gezicht. De oren zijn groot en gepunt. Zijn vacht is meestal bleek roodbruin, soms grijs. De buikzijde is wittig. Hij is van de andere jakhalzen te onderscheiden door een wit- en grijsgevlekt zwart "zadel" over de rug. Jonge dieren hebben een minder duidelijk zadel dan oudere dieren, en zijn voor het grootste deel grijzig bruin van kleur. De pluimstaart is rossig met een zwarte punt. Hij bereikt een kop-romplengte van 70 tot 100 cm en een lichaamsgewicht van 6,5 tot 13,5 kg. Zijn staart is 30 tot 35 cm lang.

Gestreepte jakhals (1 x uitgekomen)

De gestreepte jakhals (Canis adustus) is een Afrikaanse hondachtige, een van de drie soorten jakhalzen. Van de drie soorten is de gestreepte jakhals het minst bekend.
De gestreepte jakhals heeft lange poten en een borstelige staart. De vacht is lang en zacht. De vachtkleur is een mengsel van roodbruin, grijs en zwart. De buik is lichter van kleur. De staart is zwart met een witte punt, die ontbreekt bij de andere twee jakhalzen. Over de flank, van de schouder naar de staartwortel, loopt een of twee witte strepen, die zwart begrensd is. De zichtbaarheid van deze streep verschilt per dier. De gestreepte jakhals verschilt van de andere jakhalzen door de stompere snuit, de kortere poten en de kleinere oren en voeten.

De gestreepte jakhals heeft een kop-romplengte van 63 tot 81 centimeter, een schouderhoogte van 41 tot 50 centimeter en een lichaamsgewicht van 6,5 tot 14 kilogram. De staart is 30 tot 45 centimeter lang.

De gestreepte jakhals kent een hele reeks aan geluiden. Anders dan de gewone jakhals huilt hij niet om contact te houden met groepsleden, maar slaakt hij een soort gekrijs uit.

Ethiopische wolf (3 x uitgekomen)

De Ethiopische wolf of Abessijnse wolf (Canis simensis) is de meest bedreigde hondachtige. Hij komt enkel voor in de alpiene gras- en heidegebieden van Ethiopië. Lange tijd werd gedacht dat de Ethiopische wolf verwant was aan de jakhalzen, die ook in Afrika voorkomen, maar nu wordt aangenomen dat de soort het nauwst verwant is aan de wolf.

Afrikaanse wilde hond (0 x uitgekomen)

De Afrikaanse wilde hond of hyenahond (Lycaon pictus) is een wilde hondachtige uit de orde der roofdieren (Carnivora). Alhoewel de soort veel lijkt op de hond, zijn de twee geen nauwe verwanten. Onze gedomesticeerde hond is namelijk meer verwant aan de wolf dan aan de Afrikaanse wilde hond.

Aziatische wilde hond (0 x uitgekomen)

De Aziatische wilde hond (Cuon alpinus), ook wel rode hond, alpenhond, dhole of adjak genoemd, is een hondachtige uit Midden- en Zuidoost-Azië.
De Aziatische wilde hond lijkt enigszins op een groot uitgevallen vos. De vacht is effen bruingeel of donkerrood, met donkere staart en lichte buik. De poten zijn naar verhouding kort. De lengte van het dier is ongeveer 90 centimeter, met een staart van 40 à 45 centimeter. Zijn gewicht ligt rond de 15 à 20 kilogram.

Wasbeerhond (4 x uitgekomen)

De wasbeerhond of marterhond (Nyctereutes procyonoides) is een roofdier uit de familie der hondachtigen (Canidae). Hij komt oorspronkelijk voor in Oost-Azië, maar tegenwoordig leven er ook verwilderde exemplaren in Europa. Hij dankt zijn naam aan een opvallende gelijkenis met de gewone wasbeer (Procyon lotor).

Manenwolf (7 x uitgekomen)

De manenwolf (Chrysocyon brachyurus) is een hoogbenige, bruinrode wilde hondachtige met lange oorschelpen, een spitse snuit en zwart gelaarsde poten. Hij is meer verwant met de vos dan met de wolf, elektroforese studies wijzen er echter op dat deze soort niet nauw verwant is met ons bekende soorten, zijn nauwste verwantschap is met de boshond.

Boshond (4 x uitgekomen)

De boshond (Speothos venaticus) is een Centraal- en Zuid-Amerikaanse hondachtige. Hun nauwste nog levende verwant is waarschijnlijk de manenwolf.
De boshond heeft een donkerbruine vacht, die langzaam overgaat in de lichter gekleurde kop en nek. De onderzijde is ook donker. Sommige dieren hebben een witte keelvlek. Boshonden hebben een lange romp, een brede kop met een korte snuit en kleine, afgeronde oren. De poten en de staart zijn kort. Ze worden 55 tot 75 centimeter lang en 20 tot 30 centimeter hoog. De staart wordt 11 tot 15 centimeter lang. Boshonden wegen 5 tot 8 kilogram.

Krabbenetende vos (7 x uitgekomen)

De krabbenetende vos of savannevos (Cerdocyon thous) is een zoogdier uit de familie van de hondachtigen (Canidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Linnaeus in 1766.
Meestal zijn de dieren geelbruin met roodbruine kop, oren en voorpoten en een witte buik. Oorpunten, staart en de achterkant van de poten zijn zwart. De lichaamslengte bedraagt 64 cm, de staartlengte 29 cm en het gewicht 5 tot 8 kg.

Kortoorvos (0 x uitgekomen)

De kortoorvos (Atelocynus microtis) is een roofdier uit de familie van hondachtigen (Canidae). Het is de enige soort van het geslacht Atelocynus.
Ze hebben een lengte van 72-100 cm, met een zwarte, bossige staart van 30 cm en een schouderhoogte van 25 cm. Ze wegen ongeveer 10 kg. Ze hebben een korte, fluwelige vacht. De rug is grijs tot zwart, de buik grijs met een roodbruine kleur.

Andesvos (3 x uitgekomen)

De andesvos (Pseudalopex culpaeus of Lycalopex culpaeus) is een hondachtige uit het geslacht Lycalopex.
Op de manenwolf na is de andesvos de grootste hondachtige van het continent. Qua uiterlijk lijkt de andesvos veel op de Rode vos (Vulpes vulpes). De vacht is grijs met rood, de kin is wit, de poten zijn rood en er loopt een slecht zichtbare streep over zijn rug. De pluizige staart heeft een zwarte punt. Aan weerszijden van de snuit bevindt zich een lichte vlek. De lichaamslengte bedraagt 60 tot 120 cm, de staartlengte 30 tot 45 cm en het gewicht 5 tot 13,5 kg.

Darwins vos (2 x uitgekomen)

Darwins vos heeft een donkerbruine vacht met rode plekken op de kop en in het gezicht. De keel en de buik zijn meestal wit. De poten zijn korter dan die van de soorten die op het vasteland wonen en ze kunnen 2 tot 4 kg wegen; een stuk lichter dan de Patagonische vos die 5 tot 10 kg kan wegen.

Azaravos (0 x uitgekomen)

Zijn lichaam is aan de bovenzijde grijsbruin, maar van onderen iets lichter. Hij heeft een lange en ruige staart.
Zijn voedsel bestaat uit insecten, hagedissen, kleine zoogdieren en bodemvogels, maar ook zaden en vruchten staan op het menu. Hij vernielt suikerrietplantages, door de stengels uiteen te rijten voor het zoete sap.

Lycalopex vetulus (Braziliaanse vos) (2 x uitgekomen)

Lycalopex vetulus is een zoogdier uit de familie van de hondachtigen (Canidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Lund in 1842 als Canis vetulus.
De soort komt voor in Brazilië.

Patagonische vos (1 x uitgekomen)

De Patagonische vos (Lycalopex griseus syn. Pseudalopex griseus), ook bekend als de Argentijnse vos, is een soort van "valse" vossen.
De Patagonische vos is te vinden in de Zuidkegel van Zuid-Amerika, met name in Argentinië en Chili. De Patagonische vos komt voor in een verscheidenheid aan habitats, van de warme, droge scrublands van de Argentijnse Monte en de koude, droge Patagonische steppe tot de bossen van zuidelijk Chili.

Grootoorvos (0 x uitgekomen)

De grootoorvos of lepelhond (Otocyon megalotis) is een Afrikaanse hondachtige. Beide namen slaan op de grote oren van het dier, waarmee hij ondergrondse geluiden kan opvangen en zo termieten en andere prooidieren kan opsporen.

Grijze vos (3 x uitgekomen)

De grijze vos (Urocyon cinereoargenteus) is een vos uit de familie der hondachtigen (Canidae). Van alle hondachtigen is de grijze vos de beste klimmer, die geregeld in bomen te vinden is. Alleen zijn naaste verwant, de eilandvos (Urocyon littoralis) kan net zo goed klimmen. Deze soort wordt geregeld als een ondersoort van de grijze vos beschouwd.

Eilandvos (0 x uitgekomen)

De eilandvos (Urocyon littoralis) is een bedreigde hondachtige uit het geslacht der grijze vossen (Urocyon). De eilandvos komt enkel voor op zes van de acht Channel Islands voor de kust van Zuid-Californië. Zijn nauwste verwant is de grijze vos (Urocyon cinereoargenteus) van het Amerikaanse vasteland.

Vos (2 x uitgekomen)

De vos (Vulpes vulpes) (ook wel gewone of rode vos genoemd) is een lid van de hondachtigen. De vos is een van de grootste roofdieren die nog vrij in de Benelux voorkomen.
De vossenvacht is over het algemeen roodbruin, maar kan ook beige tot helderrood zijn, of zilverkleurig tot zwart (vooral in de bergen). De donkere variëteit wordt ook wel brandvos of kruisvos genoemd. Ook albino's komen voor. De oren zijn aan de achterzijde zwart, evenals de "sokken", de onderbenen. Sommige dieren hebben een witte staartpunt; veel vossen hebben in ieder geval enkele witte haren rond het puntje van de staart. De bovenlip is wit, evenals de bef. Op de wangen zit bij veel vossen een zwarte of bruine "traandruppel". Sommige dieren hebben een staalgrijze keel en buik, met een witte ster op de borst.

Steppevos (1 x uitgekomen)

De steppevos (Vulpes corsac) is een zoogdier uit de familie van de hondachtigen (Canidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Linnaeus in 1768. De soort komt voor in de woestijn van de Kaspische laagvlakte.

Poolvos (2 x uitgekomen)

De poolvos (Vulpes lagopus) is een zoogdier dat behoort tot de familie van de hondachtigen (Canidae) en daarbinnen tot het geslacht Vulpes. Het is een vos die zich heeft aangepast aan het leven op de toendra. De soort wordt soms in een apart geslacht geplaatst, Alopex.

Bengaalse vos (1 x uitgekomen)

De Bengaalse vos (Vulpes bengalensis), ook wel Indische vos, is een endemische vos.
De Bengaalse vos is relatief klein, heeft een langwerpige snuit, heeft spitse oren en hij heeft een pluimstaart.

Afghaanse vos (6 x uitgekomen)

De Afghaanse vos (Vulpes cana, letterlijk grijze vos) is een vos uit de hondenfamilie.
De Afghaanse vos is een kleine vos met grote oren en een lange, volle staart. Hij heeft een nogal katachtig voorkomen, zowel wat uiterlijk als gedrag betreft. Het dier wordt tot 90 cm lang, een staart van ongeveer 30-40 cm inbegrepen. Zijn schofthoogte is 26-30 cm en hij weegt 1 tot 3 kg.

De vachtkleur is vrij gevarieerd: zwart, bruin of grijs en soms gevlekt. De flanken zijn lichter van kleur en de onderzijde is geelachtig. Het puntje van zijn staart is meestal donker, maar kan ook wit zijn.

Deze vos wordt maximaal 10 jaar oud in het wild, maar de gemiddelde levensverwachting is 4 tot 5 jaar.

De fennek (V. zerda) is zijn nauwste verwant. Beide soorten scheidden zich hoogstwaarschijnlijk zo'n 4 - 4,5 miljoen jaar geleden van elkaar af.

Kaapse vos (1 x uitgekomen)

De Kaapse vos of Kamavos (Vulpes chama) is een kleine vos.
De vacht is zwart tot zilvergrijs met gele kleurstrepen op de flanken en de buik. De staartpunt is altijd zwart. De kop-romplengte bedraagt 45 tot 61 cm, de staartlengte is 30 tot 40 cm en de schouderhoogte gemiddeld 30 cm. Een volwassen exemplaar weegt 3,5 tot 5 kg.

Tibetaanse zandvos (0 x uitgekomen)

De Tibetaanse zandvos (Vulpes ferrilata), ook wel Tibetaanse vos of zandvos genoemd, is een soort uit het geslacht vulpes, die voorkomt in het Tibetaans Hoogland in Nepal, Volksrepubliek China, Bhutan en Sikkim. Het is een endemische soort van dit gebied. De Tibetaanse zandvos is volgens de IUCN niet bedreigd.

Grootoorkitvos (0 x uitgekomen)

Met hun lichaamslengte van maximaal 45 centimeter, schouderhoogte van ongeveer 30 centimeter en een gewicht tot maar 3 kilogram zijn het beslist geen zwaargewichten. De staartlengte bedraagt 22 tot 32 cm.
Het zijn nachtactieve steppe- en woestijndieren, die de dagen in ondergrondse holen doorbrengen. Ze leven solitair in hun eigen territorium, waarbinnen gejaagd wordt. Het blijkt dat ze vooral een voorkeur hebben voor sprinkhaanmuizen om te eten, maar daarnaast eten ze ook kleine knaagdieren of vogels en zelfs insecten. Ook eten ze weleens wat plantaardig voedsel.

Oostelijke zandvos (0 x uitgekomen)

De oostelijke zandvos (Vulpes pallida) is een zoogdier uit de familie van de hondachtigen (Canidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Cretzschmar in 1826.
De soort komt voor in Benin, Burkina Faso, Kameroen, Tsjaad, Eritrea, Ethiopië, Gambia, Mali, Mauritanië, Niger, Nigeria, Senegal, Somalië en Soedan.

Zandvos (1 x uitgekomen)

Deze vos heeft een zachte, dichte, zandkleurige of zilvergrijze vacht, waardoor het dier weinig opvalt in zijn dorre leefgebied. Aan weerszijden van de snuit bevinden zich zwarte vlekken. Ook de staartpunt is zwart. De lichaamslengte bedraagt 40 tot 52 cm, de staartlengte 25 tot 39 cm en het gewicht 1 tot 3,5 kg.

Kitvos (2 x uitgekomen)

De kitvos (Vulpes velox) is een kleine soort vos uit de prairies van Noord-Amerika.
De kitvos is nauw verwant aan de grootoorkitvos (Vulpes macrotis), die voorkomt in de woestijnen van het zuidwesten van Noord-Amerika. Soms worden beide soorten als één soort beschouwd. Beide soorten zijn weer het nauwst verwant met de poolvos (Vulpes lagopus). De kitvossen splitsten zich zo'n vijfhonderdduizend jaar geleden af van de poolvossen.

Fennek (2 x uitgekomen)

De fennek of woestijnvos (Fennecus zerda of ook wel Vulpes zerda) is een vos die voorkomt in de woestijnen van Afrika en het Arabisch Schiereiland. Hoewel hij veel lijkt op de fossiele Otarocyon is hij nauwer verwant aan de grootoorvos en de leden van het geslacht Vulpes.
De fennek is de kleinste van alle vossen, met de grootste oren van alle vossen, tot 15 cm lang. De oren worden gebruikt voor het op het gehoor lokaliseren van prooi en kunnen door hun grote oppervlak warmte helpen afstaan. Hij is 25 tot 49 cm groot en zijn staart is 20 tot 30 cm lang. De staart eindigt in een zwart puntje. Het dier weegt 1 tot 1,5 kg en kan zo'n 12 jaar oud worden. De fennek leeft in groepjes van soms wel 10 dieren. De fennek heeft een witte buik en meestal een abrikozenkleurige tot geelbruine rug. Ze zijn erg schuw. Fenneks zijn hondachtigen en hijgen dus ook als ze het warm hebben.