Truth or Dare [hp] 2! (Nog langere resultaten) - Uitkomsten

‘Dare,’ zei je met een zucht. (297 x uitgekomen)

‘Dare,’ zei je met een zucht. Wat zagen die jongens toch in dit stomme spelletje.
‘Dare, interessant,’ begon Draco.
‘Ja vond ik ook al! Het begint met een D en het eindigt op een E. Wauw!’ zei je sarcastisch. Draco grinnikte voorzichtig en gaf je toen heel onopvallend een knipoog. Niet rood worden, dacht je. Niet rood worden! Damn, te laat. Je hoofd was in een grote levende tomaat veranderd en vlug deed je je handen voor je hoofd.
‘Verzin nou maar iets. Ik ga dood van die zenuwen hier!’ riep je terwijl je nog steeds met je hoofd in je handen zat. Je hoorde geroezemoes en keek op. Daar zag je iedereen druk bezig een of andere genante opdracht voor je verzinnen. Fred wees grijnzend ergens naar toe en toen je zijn vinger volgde kwam je uit bij… het meer! O nee, niet het meer! Dat water was ijskoud en die beestjes die er in zwommen waren nou niet echt mijn beste vriendjes. Blijkbaar waren ze klaar met overleggen want ze liepen op je af. Draco ging voor je staan en stak zijn hand uit om je overeind te trekken. Even later stond je recht tegenover hem en eigenlijk een beetje te dichtbij. Hij had een heerlijke geur om zich heen hangen. Je moest moeite doen om niet flauw te vallen. Heb je hem wel eens gezien! Het was een zeer begrijpelijke reactie hoor. Fred kuchte luid en duwde jou en Draco een beetje uit elkaar om er zelf tussen te gaan staan.
‘Ja zo is het wel weer genoeg. Ik kan niet zo goed tegen stiltes.’ Op dat moment vervloekte je Fred. Je stond eigenlijk best wel goed, lekker dicht bij Draco. Voor diegene die niet hoog begaafd zijn, ja je was tot over je oren verliefd op Draco. Heel veel mensen wisten dat al en elke dag was je bang dat hij het zou horen en je kende nog steeds geen verdwijn spreuk, waardoor je zo in het niets op kon gaan.
‘Nou voordat ____ helemaal in dromenland zit, wie wilt de opdracht zeggen,’ vroeg George.
‘Ik weet het antwoord, niemand!’ mompelde ik.
‘Fout! Draco doe jij het maar,’ zei Olivier, een van je beste vrienden. Hij was een van de mensen die wist dat je Draco ongelooflijk leuk vond. Draco keek je weer grijnzend aan maar dit keer had je geen tijd om weg te smelten. Je werd helemaal hysterisch bij de gedachte dat je misschien in het meer zou moeten springen. Dat deden ze je toch niet aan! Nee dat kon niet!
‘Oke hier is de opdracht: Spring in het water, met kleren en al en trek die jongen daar, die nodig een was beurt moet ondergaan, er ook in. En je moet ook zorgen dat je levend terug komt. Dat is essentieel.’ Oké, je nam je woorden terug. Angstig keek je naar het water. Had ik al gezegd dat je zwemkunsten niet een van de beste waren? Nee? Dan weet je het nu.
‘Jullie menen dit toch niet serieus hé,’ zei je zenuwachtig.
‘Zo serieus als Hermelien die met haar schoolwerk bezig is,’ zei Fred. Iedereen moest lachen ook Hermelien maar plots begreep ze hem.
‘Ik hoop voor je dat dit geen belediging is,’ zei ze dreigend terwijl ze haar toverstokje tevoorschijn haalde.
‘Nee nee!’ zei hij snel terwijl hij toch een beetje angstig naar haar toverstokje keek. ‘Nou geen geklets verder hup ____ zwemmen!’ En hij duwde je zo het water in. Je eerste gedachte was: Koud. Je tweede gedachte was: Lucht en je derde gedachte was: Zwemmen! Op de een of andere manier slaagde je er in om boven water te komen. Je keek naar de kant waar iedereen je lachend aan keek en naar je zwaaiden. Je had best terug willen zwaaien hoor, of je middelvinger op willen steken, maar je lichaam was bevroren en je had al je kracht nodig om niet te verdrinken. Je wilde net een poging doen om naar die jongen te zwemmen toen een hand je aan je enkel naar beneden sleurde. Je slaakte een kort gilletje en verdween toen onderwater. Je probeerde je nog los te trekken maar het onderwaterwezentje trok je alleen maar verder de diepte in. Je zuurstof was bijna op en het laatste wat je hoorde was een plons. Toen werd alles zwart.

Hoestend en proestend kwam je overeind. Lucht! Lucht! Je ademde diep in. Je keek om je heen en zag iedereen ongerust om je heen staan. Iemand hield je vast. Je keek achterom en zag daar een doorweekte Draco zitten.
‘W-wat is er gebeurd,’ vroeg je rillend. Meteen kreeg je van Draco zijn handdoek en hij hield je wat steviger vast.
‘Krijg je het zo al wat warmer,’ vroeg hij zachtjes in je oor. Je knikte als antwoord. Natuurlijk kreeg je het er warm van. Je had het gevoel dat je binnenste in vuur en vlam stond!
‘Maar, maar… wat is er nu gebeurd?’ vroeg je weer. Olivier, die zo te zien bijna een hartstilstand had gehad, begon te vertellen.
‘Nadat Fred je in het water had geduwd bleef je al wat langer onderwater. Ik dacht dat je nu al verdronk, aangezien zwemmen nou niet echt een van je talenten is. Gelukkig kwam je boven water. Maar nog geen minuutje later slaakte je opeens een gil en verdween je onderwater. Eerst dachten we dat het een grapje was maar toen begonnen we toch wel een beetje ongerust te worden. Het was misschien helemaal geen grapje. Draco hier die wachtte nog geen seconde. Hij trok zijn shirt uit en sprong zo het ijskoude water in. Even later kwam hij weer naar boven. Je lag bewusteloos in zijn armen.’ Dat laatste zei Olivier met nadruk. ‘En toen werd je gelukkig weer wakker en nou ja toen vertelde ik je dit.’ Fred begon te klappen en zei: ‘Mooi gezegd, mooi gezegd.’ En pinkte zogenaamd de tranen uit zijn ogen. Maar je dacht terug aan wat er was gebeurd. Je eerste gedachte was: Nee ik heb Draco met ontbloot bovenlijf gemist! Je tweede gedachte was: Draco heeft me gered, zwijmel zwijmel. Een derde gedachte was er niet want toen begon je weer heel oncharmant te hoesten.
‘Kom ik breng je wel even naar de ziekenzaal,’ zei Draco en hij trok je overeind. Hij hield je goed vast tijdens het lopen als of hij bang was dat je opeens door je benen zou zakken. Hij had helemaal gelijk.
‘Bedankt voor het redden,’ zei je wel een beetje verlegen.
‘Graag gedaan hoor,’ grijnsde Draco.
‘Je doet nu net of het niets is! Maar je hebt gewoon mijn leven gered.’ Je stond nu stil en Draco keek je vragend aan. Voor je je zou kunnen bedenken sloeg je jou armen om hem heen. Draco was verast maar al snel voelde je zijn armen om je middel. Je leunde weer een beetje naar achter en keek hem lachend aan. In een opwelling drukte je jou lippen op de zijne. Je schrok van je impulsieve actie en wilde al weer weg trekken tot je voelde dat hij je terug begon te zoenen.
‘Ik hou van je,’ fluisterde hij een tikkeltje verlegen toen hij even terug trok.
‘Ik ook van jou,’ fluisterde je terug en al snel begon Draco je weer te zoenen. Wauw, dit was misschien wel de mooiste dag van je leven!

(Vergeet niet de andere uitkomsten te lezen ^^)

‘Truth,’ zei je een beetje ongemakkelijk. (199 x uitgekomen)

‘Truth,’ zei je een beetje ongemakkelijk. Iedereen stak hun hoofden weer bij elkaar en begonnen een of andere leuke vraag te bedenken. Misschien, heel misschien, kon je stilletjes wegglippen.
‘Ik dacht het niet ___’ zei George en hij keek je grijnzend aan. Een beetje zenuwachtig glimlachte je terug. Echt veel zinnigs zei je nooit tegen George. Weet je waarom niet? Je ben al zo’n jaar smoorverliefd op hem en of iemand dat wist, natuurlijk niet! Binnen vijf minuten zou George dat weten, dat zou je niet aan kunnen! Maar goed, terug naar de realiteit. Ze waren nog steeds aan het discussiëren welke het zou worden.
‘Zolang jullie maar weten dat ik er geen twee ga doen!’ riep ik naar hun. Ze keken even op en gingen al snel weer verder. Gezellig! George hield je nou lettend in de gaten terwijl hij mee besloot welke vraag het zou worden.
‘Nee George, die is zo afgezaagd! We moeten echt met iets beters komen. Ik vind dat we voor die andere moeten gaan,’ zei Olivier. De anderen knikte en uiteindelijk haalde George zijn schouders op.
‘Nou goed dan.’ Daar zou het komen, de vraag!
‘Voor we de vraag stellen verzoeken we je om hier even een slokje van te nemen,’ zei Ron lachend en hij gaf je een flesje met een doorzichtige vloeistof.
‘En wat moet hier dan weer niet in zitten?’ vroeg je wantrouwend.
‘Veritaserum natuurlijk, we willen natuurlijk wel weten of je de waarheid vertelt anders is er niets aan.’ Ron keek je nog een keer bemoedigend aan en met grote tegenzin haalde je de kurk van de fles.
‘Op onze gezondheid!’ proostte je en je nam een slokje van de toverdrank.
‘Oke, voordat het is uitgewerkt, wie wilt de vraag stellen?’ vroeg Carlo.
‘Ik!’ schreeuwde Draco bijna. Had ik al gezegd dat jullie goede vrienden waren? Nee? Dan weet je het nu. Je gaf hem even een klap tegen zijn hoofd en ging er toen goed voor zitten.
‘Hier komt het! Het uur van de waarheid! Wat zal het…’
‘Draco schiet op, ik wil straks Hermelien nog ondervragen,’ zei Ron en je zag Hermelien voorzichtig een paar stapjes achter uit doen. Slimme meid, slimme meid.
‘Ja ja! Nou goed dan. ____, wat is de meest traumatiserende gebeurtenis geweest sinds je op zweinstein kwam?’ Je wist meteen welke ervaring dat moest zijn en je viel weer bijna flauw bij de gedachte er aan. Je wilde het niet zeggen, het was te afgrijselijk! Maar natuurlijk deed het veritaserum zijn werk en begon je te vertellen.
‘Het was in de eerste, ik zat hier nog maar een paar dagen op school. Zoals altijd raakte ik weer verdwaald, maar jullie weten dat mijn geheugen niet een van de beste is. Verdwalen doe ik trouwens nog steeds. Ik was redelijk gestrest want ik zou te laat komen bij Banning en hij mocht mij niet meer sinds ik zijn stapel boeken om had gegooid waar hij altijd op stond. Ja hij stond er op toen ik hem om gooide…’
‘Jemig wat kun jij goed lullen, vertel nu maar over het trauma gedeelte!’ mopperde Ron.
‘Ik probeer het alleen een beetje leuker te maken hoor!’
‘Laat het kind Ron, volgens mij geniet ze er zelfs van om het verhaal te vertellen,’ grijnsde George.
‘Nou ja tot het trauma moment vind ik het niet erg om het te vertellen hoor en met dat drankje van jullie heb ik ook niet echt een andere keuze.’ Ik rolde even met mijn ogen maar bedacht me toen dat ik met dit serum wel makkelijker tegen George praatte. Wat een geweldig goedje is dit, wat jammer dat je er niet mee kunt liegen. ‘Ik liep dus door de gangen en ik hoor gefluister en gegiechel uit een lokaal komen. Dus ik zo kijken door het sleutelgat en ik kan niet meer zien dan de zoom van professor Anderling’s gewaad. Ik dacht: ‘O, professor Anderling kan mij wel even helpen met de weg vinden.’ Natuurlijk had ik het fout. Ik, als een beetje onhandige maar onschuldige eerstejaars, deed de deur open.’ Je stopte en maakte er een dramatische pauze van. Iedereen hing ondertussen aan jouw lippen en net toen je van plan was om nog tien minuten te wachten kreeg je een klap van Harry tegen je hoofd. Je wreef even pijnlijk over je achterhoofd en vervolgde toen je verhaal.
‘Professor Anderling stond daar inderdaad, maar ze was niet alleen. Professor Sneep was er ook. Nu denken jullie, wat is daar traumatisch aan? De zoom van haar gewaad was inderdaad te zien door het sleutelgat maar professor Anderling die links in een hoek ziet niet. Hoe kan dat? Haar gewaad hing over een stoel en Sneep was net bezig de rest uit te trekken. Het was een verschrikkelijk gezicht maar de sterke geur van alcohol vertelde me waarom. Natuurlijk was ik als een beetje onhandige maar onschuldige eerstejaars daar niet van gediend en liep dus rennend dat lokaal uit om vervolgens nooit meer door de gang te lopen. In al die jaren ben ik nooit meer langs die gang gelopen. Ik ben al blij dat Sneep al zijn kleren nog aan had ik bedoel…’ Je schudde van walging je hoofd terwijl de rest je met open mond aanstaarde.
‘Het is dat je het serum op hebt anders dan zou ik je niet geloofd hebben,’ zei George verdwaast.
‘O ja, dat was ook de dag dat ik jou ontmoette,’ herinnerde je weer.
‘Nu weet ik eindelijk waarom je gillend tegen mij op botste,’ grijnsde George en begon stilletjes aan te lachen. Al snel was iedereen over de walging heen en begon de grap er ook wel van in te zien. Jij was de enige die niet aan het lachen was. Het was en bleef een traumatische ervaring voor jou. George zag het en sloeg een arm om je schouder.
‘Ik vind het wel zieleg hoor, dat je het hebt moeten zien.’ Hij begon je te knuffelen en meteen vergat je de hele gebeurtenis, net als de manier om adem te halen. Je hoofd was rood geworden en je deed je best om niet flauw te vallen en je te herinneren om in te ademen. Iedereen begon te lachen en toen kreeg Fred een grijns op zijn gezicht. Je keek hem doodsbang aan en hoopte dat het serum al was uitgewerkt want dit voorspelde niet veel goeds.
‘Zeg, ____, vind jij soms George leuk?’
‘Maar een vraag per keer!’ schreeuwde je bijna paniekerig. Dat maakte het er niet veel beter op. George keek eerst zijn broer verschrikt aan en daarna wendde hij zijn gezicht naar jou met een beetje een angstige blik op mijn gezicht. Dat vertelde natuurlijk al genoeg. Hij vond je niet leuk.
‘Ik vraag het nog een keer. ____, vind jij George leuk?’ George gebaarde dat Fred moest stoppen maar natuurlijk hield Fred zich daar niet aan. Het serum was nog niet uitgewerkt dus uiteindelijk rolde het antwoord zo uit je mond.
‘Ja, ik vind George leuk.’ Je kon wel door de grond zakken. Iedereen keek je lachend aan, behalve George. Hij leek met stomheid geslagen. Je keek zenuwachtig naar je voeten en de armen van George die daarvoor nog om je heen waren geslagen, verdwenen. Je wilde gaan weglopen maar toen voelde je een hand onder je kin die je hoofd omhoog drukte. Je keek recht in de ogen van George en voor je het wist voelde je twee zachte lippen op de jouwe. Je werd licht in je hoofd en George sloeg zijn andere arm om je heen om je te ondersteunen. Na een paar seconden was je over de schrik heen en begon hem vurig terug te zoenen. Iedereen om je heen was aan het joelen en ook Fred’s ego was flink gegroeid. George verbrak de zoen en pakte je bij de hand.
‘Kom mee,’ fluisterde hij in je oor. Gehoorzaam liep je achter hem aan.
‘Toen Fred die vraag vroeg was ik doodsbang,’ begon George toen jullie uit het zicht van de anderen waren.
‘Waarom?’ vroeg je met een grijns op je gezicht. Hallo, je wordt niet elke dag door de jongen van je dromen gezoend, dan mag je best een beetje blij zijn!
‘Hij wist dat ik smoorverliefd op je was en ik dacht dat hij het zei om mij te klieren.’ Je keek hem verbaast aan. George, smoorverliefd, op jou! Hoeveel gekker kan het nog worden.
‘Ik was zo bang dat je nee zou zeggen en toen zei je ja, ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld.’ George keek je aan met de grootste glimlach die je ooit had gezien.
‘Ik zei nooit wat tegen je, ik kreeg nooit iets uit mijn keel. Hoe kun je zo iemand leuk vinden!’
‘Omdat ik je wel hoorde als je met anderen aan het praten was. Dan was je zo grappig, zo lief, zo bezorgd, zo perfect. Ik hoopte dat je ooit op een dag ook zo tegen mij zou willen praten, al was het maar enkel als vriend.’ George trok je dichter tegen hem aan en snoof de geur van je haar op. Je begon te giechelen en al snel merkte je dat het oncharmant was. Niet meer doen dus.
‘Om het verhaal af te maken wil ik je nog een laatste ding vragen,’ zei George terwijl hij je aan keek.
‘Vraag het maar. Ik zal normaal proberen te antwoorden, net zoals ik tegen anderen praat,’ grijnsde je.
‘Wil je mijn meisje zijn?’ vroeg hij. Al wist hij dat jij hem leuk vond, hij was nog altijd zenuwachtig.
‘Natuurlijk wil ik dat,’ lachte je en zoende hem. Het duurde niet lang voor hij je terug zoende en dit keer waren er geen joelende mensen om jullie heen. Alleen jij en George. Geweldig.

(Vergeet niet de andere uitkomsten te lezen ^^)

‘Umm.. Dare?’ zei je twijfelend. (154 x uitgekomen)

‘Umm.. Dare?’ zei je twijfelend. Meteen toen je het had gezegd kreeg je al weer spijt. Helemaal toen Fred naar George lachte en George, op een manier die te eng is voor mensen met een zwak hart, terug grijnsde. Je moest weg hier, snel! Je stond vliegensvlug op en rende weg waarbij je zo’n 10 mensen omstootte en meende een plons te horen. Ach wat maakte het uit, je moet je zelf altijd boven anderen zetten. Je dacht eindelijk op een veilige afstand te zijn en begon wat langzamer te rennen. Nee, je conditie was niet wat je zegt grandioos. Je had beter iets langer door kunnen rennen want voor je het wist werd je vast gepakt en over iemands schouder heen gegooid. Tegenstribbelend, met je benen schoppend, probeerde je je los te krijgen uit de greep. De jongen die je vast had was sterk. Hij had bovendien een goed lichaam merkte je op. Gespierd maar niet te. De jongen zette je voor hem neer en je keek recht in de ogen van Olivier! Je beste vriend, en op dit moment je ergste vijand, hier op Zweinstein. Je schudde de gedachte over zijn sexy lichaam snel uit je hoofd. Zo mocht je niet denken over je beste vriend.
‘Zo zo, ____, probeerde je weg te vluchten?’ vroeg Fred met een mega glimlach op zijn gezegd.
‘Nee hoor, hoe kom je erbij! Ik kreeg opeens de drang om wat aan mijn conditie te werken want zoals je weet is die niet erg goed. Dus als je het niet erg vind dan ga ik weer verder!’ Je draaide je om en probeerde weer weg te lopen maar je werd aan je arm weer terug getrokken.
‘Nee nee, dat gaat niet zo makkelijk,’ grijnsde Olivier.
‘Ach jong, haal die grijns van je gezicht,’ snauwde je. Het gevolg; zijn grijns werd breder en breder. ‘Kijk maar uit dat je mond hoeken niet scheuren. Is zonde van je o zo sexy gezicht.’ Het kwam er dan wel ongelooflijk sarcastisch uit maar diep van binnen meende je het wel. Argh, je moest kappen met die gedachten. Maar het lukte niet en het ergste is nog dat je gezicht helemaal rood was geworden. Je kon niet zeggen dat je er op je charmantste uit zag.
‘Het spijt me, ik zal me proberen in te houden zodat mijn o zo sexy gezicht intact blijft,’ zei hij lachend. Je keek hem recht in de ogen aan. Voor een jongen had hij echt ongelooflijk mooie ogen. Nee, nee! Je mocht niet verliefd worden. Je moest ophouden met die zielige vertoning!
‘Nou als Oliver en ____ klaar zijn met hun staar wedstrijdje dan kunnen we de opdracht vertellen.’ Jij en Olivier keken snel naar Fred, allebei voelden jullie je betrapt.
‘Oke, kom maar op met die opdracht. Ik neem aan dat ik hem toch niet kan ontkomen,’ zei je met zo’n diepe zucht dat hij kans had om in het Guinness Book of Records terecht te komen.
‘Jou opdracht is om morgenavond op het bal,’ begon Fred. O ja het bal. Olivier had jou gevraagd, zo wist hij zeker dat hij zich niet de hele avond hoefde te vervelen. Stiekem had je echt heel veel zin om samen met Olivier te dansen. Fred was nog steeds niet verder gegaan met zijn zin en keek je geheimzinnig aan.
‘Oké, Fred, je hebt me nu dus echt bang weten te krijgen! Zeg op, wat moet ik op het bal doen?’
‘Weet je zeker dat je het wilt weten?’
‘Ja heel zeker!’
‘Weet je het echt heel zeker?’
‘Ja, vertel het nu maar!’ Je ging op van de zenuwen.
‘Jou opdracht,’ begon Fred weer over nieuw. ‘ is om morgenavond op het bal, Sneep vragen of hij met je wilt dansen.’ Dit kon hij niet menen! Onmogelijk!
‘Nee, dat kan je niet menen! Wil je mijn avond verknallen!’ viel je uit tegen Fred. Je had helemaal geen zin meer in het bal, hoe zou dat nu toch komen.

De avond van het bal. Je had je Galajurk aangetrokken en Hermelien had je geholpen om je haar op te steken. Alle jongens wensten je veel succes en ze kregen jou blik-des-doods terug. Samen met Olivier, die telkens complimentjes maakte over hoe je er uit zag, liep je de zaal binnen. Je hoorde overal: Who, ahh, wat mooi! Maar de versiering kon je niets schelen. Je keek naar Sneep die in een strak zwart pak stond en helaas voor jou ook voor deze speciale gelegenheid zijn haar niet had gewassen. Het hing vettig om zijn gezicht en hij staarde nors voor zich uit. Je keek met een hulpeloze blik naar Olivier maar het enige wat hij deed was zijn schouders ophalen. Daar had je dus ook niets aan.
‘Het komt wel goed,’ zei Olivier. ‘Gewoon op hem afstappen, net doen of het een grapje is en dan weer snel weg gaan.’ Het was het beste plan, ook het enigste plan, dat je had maar het mislukte gigantisch.
Met een zekere blik in je ogen liep je op Sneep af. Met een blik van walging keek hij je aan. Als er iemand mocht walgen dan was jij het wel! Niet hij. Je maakte een diepe buiging en vroeg lachend: ‘Professor, wilt u dansen?’ Je wilde al weer weglopen maar Sneep pakte je bij je hand.
‘Omdat u het zo graag wilt.’ O nee! Je moest met hem gaan dansen! Iedereen keek jullie aan en je schaamde je dood. Nee, laat me los, dacht je. Helaas deed hij deze keer niet de moeite om iemands gedachte te lezen. Een walgende blik zond je naar Olivier maar het enige wat hij deed was zijn duim opsteken en zich om draaien. Nou van je beste vriend moet je het hebben. Je had nog nooit zo’n slechte danser als Sneep gezien. Een, twee, au, vier en een, au, drie , vier. Je voeten waren zo goed als dood en om het nog eens erger te maken. Er kwam een langzaam liedje op! Nu kon je nog een beetje afstand van Sneep houden maar dan dan… gadverdamme! Iemand tikte je op je schouder.
‘Mag ik deze dans van u,’ zei Olivier en hij maakte een diepe buiging. Je kon wel huilen van geluk. Je was van Sneep af! Sneep keek Olivier nog snel minachtend aan en ging toen weer terug bij de andere professors staan.
‘Dank je dank je dank je!’ riep je en je vloog Olivier om zijn hals. Hij grinnikte zachtjes.
‘Kom dansen,’ zei hij in je oor. Je kreeg er kippenvel van. In tegenstelling tot Sneep kon Olivier wel dansen. Dit keer bleven je tenen bespaard.
‘Denk je dat ze er nog lang over door gaan dat ik met Sneep heb gedanst. Straks denken ze dat ik hem leuk vind! Nee!’ Je wilde al bijna hysterisch rond gaan rennen maar Olivier verstevigde zijn greep.
‘Rustig, rustig! Het komt wel goed, ik bedenk wel iets,’ zei hij geheimzinnig. Tijdens het dansen gaf je hem nog eens een stevig knuffel en je kwam dicht tegen hem aan te staan. Kon dit nummer nou maar voor altijd duren.
‘Ik denk dat ik al wel iets weet,’ fluisterde Olivier in je oor.
‘Echt! Zeg op.’ Ik probeerde mijn stemvolume zo laag mogelijk te houden, maar zonder succes.
‘Zodra je met iemand krijgt praten ze alleen daar nog over en ik weet wel een goede kandidaat.’ Olivier drukte zijn lippen op de jouwe. Eerst was je nog verbaast. De jongen die al jaren je beste vriend was en die je stiekem eigenlijk best wel heel erg leuk vond stond jou nu te zoenen! Toen je eenmaal over je verbazing heen was begon je hem terug te zoenen. Op de achtergrond hoorde je iedereen jullie aanmoedigen maar het kon je niets schelen. Je was je nergens van bewust, behalve van Olivier. Je zag niet de Sneep woedend de balzaal uit liep (er werd daarna flink geroddeld over het feit dat Sneep je leuk vond. Poor you!) Je hoorde ook Fred niet die riep: ‘Komt allemaal door mij! Door mijn opdracht!’ En na een aantal minuten, wat voor jou nog veel te kort was, haalde Olivier zijn lippen van de jouwe af.
‘____, wil je mijn vriendin zijn?’ vroeg Olivier, lichtelijk nerveus.
‘Ik wil niets liever!’ Olivier kreeg een grote grijns op zijn gezicht.
‘Kijk maar uit dat je mond hoeken niet scheuren. Is zonde van je o zo sexy gezicht.’

(Vergeet niet de andere uitkomsten te lezen ^^)

‘Doe maar Truth of zo,’ zei je alsof het je niets kon schelen. (181 x uitgekomen)

‘Doe maar Truth of zo,’ zei je alsof het je niets kon schelen. Van binnen gierden de zenuwen door je lijf maar dat liet je aan niemand merken. Fred en George begonnen met een diepe frons op hun gezicht na te denken. Met een zucht liet je jezelf in het gras vallen.
‘Niet zo treuren, we zullen heel aardig voor je zijn,’ grijnsde Draco. Aan zijn gezicht te zien kon ik hem niet vertrouwen. Ach, iets opbiechten was nog altijd beter dan iets doen. Je keek om je heen en zag heel wat leerlingen bij het meer zitten op deze zonnige dag. Sommigen met hun huiswerk onder de boom anderen waren gewoon druk aan het praten (roddelen). Ja, zeker beter dan iets doen! Ik zag iedereen druk overleggen en ook Hermelien en Ginny hadden zo’n akelige grijns op hun gezicht. De verraders. Zulke kinders noem je dan je vriendinnen.
‘Nou roep maar als jullie klaar zijn, ik ga even een rondje lopen.’ Je stond op en rekte je uit. Je was klaar om weg te lopen maar helaas was er weer iemand die je perse moest tegen houden.
‘Wees niet bang, we zijn al klaar,’ zei Carlo. Hij was een van je beste vrienden en het is dat hij zoveel op je lijkt qua karakter anders had je nog best een verliefd op hem kunnen worden.
‘Nou, ___, maak het jezelf maar gemakkelijk!’ zei George. Je tackelde hem en ging vervolgens op zijn rug zitten. George slaakte wat tegensputterende kreten maar wat dat betreft was je oost-indisch doof.
‘Zo ik heb het mezelf gemakkelijk gemaakt, kom maar op met die vraag van je.’
‘Nog even wachten. Eerst ga je hier een slokje van nemen,’ zei Fred en haalde een flesje met een doorzichtige vloeistof tevoorschijn. Je vertrouwde Fred voor geen meter en pas nadat iedereen je ervan overtuigt had dat het niet giftig was nam je er een slokje van.
‘Hmm, smaakt helemaal nergens naar. Wat is het?’
‘Veritaserum,’ mompelde George van onder je.
‘Oke… Wat is dat in hemelsnaam?’
‘Een waarheidsserum, zo weten we of je de waarheid vertelt,’ grijnsde Fred.
‘O… FACK JULLIE HEBBEN ME ER IN GELUIST!’ Jammerde je.
‘Ik zou het liever niet zo noemen. We vergaten je gewoon te vertellen wat het serum inhield, we hebben nooit gelogen of wat dan ook. Het maakt allemaal al niet meer uit laten we maar eindelijk beginnen!’ Fred keek de kring rond en wees uiteindelijk op Hermelien. ‘Als haar beste vriendin geef ik aan jou de eer om de vraag te stellen.’ Met een diepe buiging liep Fred naar achteren en voorzichtig stond Hermelien op van haar plek.
‘Sorry ____, hopelijk ga je me niet haten.’
‘We zullen zien,’ gromde je.
‘Oké. Hier komt de vraag. Van wie heb je jou eerste zoen gehad en leg ons precies uit hoe het was,’ ratelde Hermelien heel snel als of het dan minder pijnlijk zou worden. Ze had je net zo goed een klap in je gezicht kunnen geven.
‘Wat doe je me aan,’ kreunde je.
‘Antwoord op de vraag alsjeblieft,’ grijnsde George die nog altijd op de grond lag. Als teken dat hij stil moest zijn ging je een beetje omhoog om vervolgens weer met een harde klap op zijn rug te belandden. Je hoofd was inmiddels rood aan gelopen. Hoe moest je dit nu gaan verwoorden! Lang hoefde je daar niet over na te denken want het veritaserum deed goed zijn werk. Voor je het wist was je al begonnen met praten. Je vertelde ALLES en met elk woord begon je hart sneller te kloppen.
‘Het was in ons derde jaar. Ik was ontzettend bang voor die dementors en dacht dat stiekem in de nacht mijn kamer zouden binnen komen. Nou jullie weten allemaal wat er was gebeurd tijdens de zwerkbalwedstrijd van Griffoendor en Huffelpuf.’ Iedereen trok een pijnlijk gezicht toen ze eraan herinnert werden. ‘Na een paar slapeloze nachten liep ik half slapend richting de grote zaal. Doordat mijn ogen half dicht waren miste ik een traptrede. De adrenaline gierde door mijn lijf en het moment dat ik dacht dat ik de harde trap zou voelen werd ik door iemand opgevangen. We gingen de rest van het jaar met elkaar om en ik vertelde hem over mijn angst. Hij kalmeerde me en vertelde me dat zoiets nooit zou kunnen gebeuren. Het was de dementors verboden om in de school te komen en er waren zat mensen die er op toe keken. Dankzij hem kon ik eindelijk weer een hele nacht slapen zonder doodsbang wakker te worden bij elke geluid. Op een zekere middag zaten we rustig buiten te praten en, voor ik het door had zoende ik hem.’
‘En toen,’ vroeg Ginny aan wie je het verhaal nooit had verteld. Hermelien gaf je een blik vol medelijden.
‘En toen, wees hij me af.’ Je zag iedereen verbaast kijken.
‘Nu is natuurlijk nog de vraag wie, je weet dat het in de vraag was vermeld,’ zei Fred. Hij was echt een mega Sadist.
‘Hij,’ zei je en stak je vinger uit. Iedereen volde de richting waar je vinger naar wees en kwamen uit bij een rode Harry.
‘Nou, nu jullie het allemaal weten, mag ik gaan? Ik moet nog een heel verslag schrijven voor onze lieftallige toverdrankgoeroe. Nog veel plezier met zielenknijper spelen Fred, George.’ Je stond vlug op en verdween richting de school. Je wilde net je voet in de hal zetten toen iemand je mee trok.
‘Hé, wat is dit! Laat me los, ik ben niet in de stemming om ontvoerd te worden!’ De persoon trok zich er niets van aan. Je toverstok trekken had geen zin want die kidnapper hield je rechterarm vast en laat je nou net dramatisch zijn in toveren met links. Uiteindelijk stond je stil en kon je weer op je eigen voeten steunen. Je draaide je met een ruk om en keek recht in het gezicht van Harry.
‘Wat moet je van me,’ zuchtte je. Hij keek je twijfelend aan en vervolgens zoende hij je heel voorzichtig op je mond. Geschrokken trok je, je hoofd terug.
‘Wat doe je?’ vroeg je paniekerig.
‘Het is nooit mijn bedoeling geweest om je af te wijzen. Ik vond… vind je ontzettend leuk en ik was zo verbaasd dat ik niets anders kon doen dan mijn hoofd weg te draaien en weg te lopen.’ Harry zijn gezicht stond vol schaamte en je hart was al sneller gaan kloppen. Verraderlijk hart!
‘Zo vaak ben ik terug gekomen naar deze plek in de hoop dat het nog eens zou gebeuren. Dat ik dan zou vertellen wat ik werkelijk voor je voelde. Maar hoe vaak ik hier ook stond, jij kwam nooit.’
Je keek om je heen en zag dat jullie inderdaad onder de boom stonden waar het was gebeurd. Je had deze plek expres gemeden.
‘Het was stom van mij om te wachten tot dat jij naar hier zou komen. Dus nu heb ik je naar hier gebracht en ik snap als jou gevoelens voor mij allang weg zijn maar ik maak niet twee keer dezelfde fout.’
‘O Harry!’ riep je uit en je sloeg je armen om hem heen. Al die tijd had je gedacht dat je gevoelens voor Harry eindelijk weg waren maar ze hadden zich gewoon verstopt. Verstopt om op een zeker moment weer naar boven te komen. Dit was dat moment. Er verscheen een glimlach op het gezicht van Harry en voordat je nog meer kon zeggen waren jullie verwikkeld in een intieme zoen. Zo stonden jullie tot de zon onderging en de sterren verschenen aan de hemel. Van plan om alle verloren tijd in te halen.

(Vergeet niet de andere uitkomsten te lezen ^^)