Water Runs. - Uitkomsten

Schrijf een verhaal, over een meisje dat hopeloos verliefd is en hartstikke jaloers. Want die jongen/meisje heeft al iemand. Wat gaat ze doen, gaat ze proberen het uit te maken tussen die twee, of laat ze het gewoon met rust, of verzin je zelf iets creatiefs?

“Nee, dat is ook niet goed. Kom op Aylika, concentratie.” Sprak ik tegen mezelf. Ik verfrommelde het papier waar ik de woorden opgeschreven had en wierp het in de hoek van mijn kamer. Alle tekenen wezen erop dat Ivessa mij ook leuk vond dus besloot ik een liefdesbrief te schrijven. Ik snoof de geur van wierook op. Dit gaat niet lukken. Bruusk stond ik op en liep de deur uit, naar buiten. Daar stortte mijn hele wereld inéén. Wat ik daar zag brak mijn hele zijn. Ivessa stond innig verstrengeld met Thomas Marten. Een jongen van school. Waarom wist ik hier niets van? We waren beste vriendinnen vanaf we konden communiceren. Mede dankzij onze moeders, die al vriendinnen waren vanaf de middelbare school. We zijn met zijn zessen verhuist. Ivessa en haar ouders, ik en mijn ouders. Vanuit ons geliefde Rusland, naar Engeland. Wat hadden we het moeilijk met overhaast de taal te leren. Door de gedachten die mijn geheugen overspoelden merkte ik de tranen op mijn koude gezicht niet op. Hoe kon ik ook zo naïef zijn?

Maanden heb ik het verzwegen en genomen voor wat het was. Maanden heb ik geluisterd naar haar verhalen over hoe geweldig Thomas voor haar was. Maanden heb ik 's nachts gehuild in bed, en bad ik op een verandering. Maanden gebeurde er niets anders. Maar vandaag heb ik besloten zelf het initiatief te nemen, en haar mijn gevoelens vertellen. Die wanhopige en treurige blikken in mijn richting moesten toch iets betekenen? Dat is waarom ik nu op mijn fiets zit, op weg naar Ivessa. Gelukkig wonen we maar één blok van elkaar af. Ik gooi ongeduldig mijn fiets neer en loop snel naar de deur. Ik klop aan en al snel doet Kalinka open. “Aylika! Kom binnen. Ivessa is op haar kamer.” Hoor ik in het Russisch, wat houd ik toch van mijn moedertaal. Ik knik en ren de trap op. Ik storm, zonder te kloppen, Ivessa's kamer in. “Ives, het kan me niet schelen wat Thomas van dit gaat denken maar het moet eruit. Ik ben verliefd op je, ik houd van je, en ik weet dat het wederzijds is.” Ratel ik. Ivessa schud verbaasd en lachend haar hoofd. “Maak je nu een grap, Lika?” Lacht ze verbaasd. “Grap? Nee natuurlijk niet.” Zeg ik verward. “Aylika, het spijt me, maar dan denk ik dat je mijn houding verkeerd geïnterpreteerd hebt.” Verontschuldigd ze zich. In al haar perfectie. Maar wát zei ze nou? “Maar die blikken dan? En de treurnis die je uitstraalt in mijn buurt?” Stotter ik. “Lieverd, sorry maar, nee. Wat je zag klopte, maar alleen omdat ik wilde dat je me hielp van Thomas af te komen. Ik was niet gelukkig genoeg.” Ik ren, zonder nog een woord vuil te maken aan haar, weg. Ik pak mijn fiets op en race zo snel mogelijk weg. Alles is wazig door de tranen en ik blijf stug doorfietsen. Het laatste wat ik hoor is een toeter en daarna voel ik een vreselijk pijnlijke klap tegen de linkerkant van mijn lichaam. Dan niets meer.

“Oh Lika, word nou wakker. Het is al twee maanden dat je hier ligt.” Snikt een bekende stem. Vreemd genoeg hoor ik alles maar kan ik niet bewegen, niet eens laten merken dat ik er ben. “Ayli, word wakker, ik houd van je! Alsjeblieft.” Klinkt de bekende stem in een smeekbede. “Het spijt me dat ik mezelf voorloog, het spijt me dat je nu door mij hier ligt, en het spijt me dat ik je zoveel pijn bezorgde.” Is dat, Ivessa? Ik merk dat ik langzamerhand de controle herwin over mijn lichaam. Tot elke reactie die ik verwachtte uit te lokken toen ik zacht in haar hand kneep hoorde ik haar zacht lachen van vreugde en voelde ik een zachte kus op mijn lippen. Langzaam open ik mijn ogen en word weer gekust. Over geluk bij een ongeluk gesproken! “Ik zal je nooit meer verlaten.” Klinkt de zoete stem van mijn vriendin als muziek in mijn oren. “Ik houd van je, en ik beloof dat wij voor eeuwig zijn.” Ik glimlach lief maar toch ook angstig.

Een flits van het verleden. “Ives, hoe gaan we dit nog langer geheim houden voor onze ouders. Het mag niet, van onze cultuur niet. Maar ik wil niet anders, ik geef je niet op.” Fluister ik bedroefd. “We vertellen het ze gewoon. En hopen op een goede uitkomst.” Besluit ze.

Nog een flits. Terwijl ik Kalinka hoor tieren tegen haar dochter is mijn moeder stil. Teleurgesteld en vuil kijkt ze me aan. Ivessa komt snikkend binnen met Kalinka achter haar. “Jij bent mijn dochter niet.” Zijn de cruciale woorden die mijn moeder spreekt. “Ga, neem al je eigendommen mee, ik wil je niet meer zien, alsof je nooit hebt bestaan.” Met een hangend hoofd loop ik naar mijn kamer en begin in te pakken.

Twee warme armen zijn rond mijn middel geslagen. “Waar denk je aan liefje?” Vraagt de persoon waarvan ik het meeste houd onder me. “Aan vroeger.” Antwoord ik kort. Dit onderwerp word doodgezwegen in dit huis. Mijn thuis. Ik mis mijn ouders. En ik wed dat Ivessa dat ook doet. Ik voel vederlichte kusjes op mijn schouder, naar mijn nek. Het is nog vroeg, pas een uur of tien 's morgens. De warme stralen van de Russische ochtendzon streelt mijn gelaat. Een witte deken is het enige wat de twee naakte lichamen bedekt. Een koude hand streelt mijn bovenbeen en ik ril. Ik sla de deken open en loop naar de badkamer. Aangezien het huis groot en afgelegen is hoef ik niet per se iets aan als ik wil gaan douchen. Ik stel de juiste warmte van het water in en sluit mijn ogen terwijl de druppels mijn lichaam snel bereiken. Na nog geen vijf minuten hoor in de deur open gaan en weer sluiten. De douchecabine opent zich automatisch en als ik de douche deel sluit het zich weer. Ik klamp meteen mijn armen om het natte lichaam tegenover mij. Net als water altijd een weg zoekt en vind hebben wij dat ook gedaan.

Vlak na ik me heb aangekleed gaat de deurbel. “Kleed je aan, snel. En kom daarna naar binnen.” Sis ik haastig terwijl ik naar de deur ren. Zodra ik de deur van het slot af heb gehaald open ik deze en in de deurpost staan vijf mensen. Vier die ik meteen herken en een klein blond jongetje. “Kom binnen.” Zeg ik verbaasd. Ik bied ze iets te drinken aan maar dat willen ze niet. Gekleed in een strakke witte coltrui, een half blote buik en een strakke spijkerbroek komt Ivessa binnen. Ze kust me teder op mijn wang en zet zich neer in onze bloedrode lederen loveseat. In tranen beginnen onze ouders hun verhaal. Hoe ze ons missen, probeerde verder te gaan, maar alles wat ze aan ons herinnerde vermeden. Hoe hard dit ook mag klinken kan ik niet treuren om de verbanning van onze ouders. We hebben een prachtig huis, open en modern. We zijn gezond en gelukkig, we missen niets, komen niets tekort. Alleen ouders, maar hoe harder zij zich tegen ons verzette, hoe meer wij elkaar zagen, hoe spannender we onze, eerst zo geheime, relatie vonden. Al ruim vijf jaar zijn we nu samen. We zijn beiden eenentwintig jaar oud en hebben beiden een prachtig te combineren carrière. “En wat is nu het punt van dit hele verhaal?” Vraagt Ivessa zakelijk, zoals ik net hetzelfde zou doen. “We missen jullie. Alsjeblieft keer met ons terug naar Engeland. En kleine Dean zou graag zijn zus beter leren kennen.” Glimlacht mijn moeder trillerig. Ik kijk het kleine jochie aan, hij lijkt op me. Maar helaas, het doet me niets. “Het spijt ons, jullie hebben ons uit jullie levens verbannen, we zijn een schande. Helaas moet ik jullie meedelen, jullie zijn uit onze levens verbannen. We zullen over een volgende afspraak nadenken. Het is nu simpelweg nog te vroeg.” Zeg ik met een harde ondertoon.

Naderhand hebben we onze excuses aangeboden en nu zien we onze ouders een aantal keer per jaar. Ivessa en Aylika zijn voor eeuwig, zoals beloofd. We zijn gelukkig met elkaar. Het was voorbestemd. Wij zijn voor elkaar geboren. We zullen altijd een weg vinden, net als water. Ze zal altijd mijn beste vriendin blijven, maar ook mijn minnares en liefde van mijn leven. Net als ik voor haar. Samen zijn wij één.