Love... - Uitkomsten

I never felt something like this before... Then why is it so difficult? (21 x uitgekomen)

"Nee, laat me met rust!"

Waarom begrijpt niemand mij?
Waarom kan ik nooit eens alleen zijn?

In gedachten verzonken ren ik als vanzelf naar deze plek. Onze plek. Ik ga op mijn rug liggen en kijk naar de wolken.

Waarom gaat niets zoals het zou moeten?
Waarom lijkt alles zich altijd tegen mij te keren?
Ik weet het niet meer, ik weet niets meer...
Ik huil.
En het lijkt alsof de wolken met mij mee huilen, want het begint zachtjes te regenen. Ik voel de fijne tranen die omlaag vallen en zich vermengen met de tranen op mijn wangen. Ik sluit mijn ogen en ontspan langzaamaan mijn hele lichaam. Ik snap het niet, alles leek zo goed te beginnen.
Eindelijk was ik gelukkig.
Samen.
En toch, soms lijkt alles in te storten.
Dan voel ik me zoals nu.
Alleen, alleen met mijn stroom van gedachten.
Woorden kunnen niet beschrijven hoeveel ik van haar hou, en toch is het moeilijk.
Niemand die ons begrijpt.
Niemand die denkt hoe slecht wij ons wel voelen, voor ze ons raar bekijken of opmerkingen maken.
Zijn we dan raar, of slecht, alleen omdat we anders zijn?
Voor mij voelt het goed, het voelt alsof dit hetgene is wat ik al die tijd miste. Voor dit gevoel wil ik door het vuur gaan, maar soms wordt het teveel, veel te veel.

Voor ik mijn gedachtengang kan afmaken word ik door een zacht geluid terug naar de realiteit gehaald.
Ik open mijn ogen en richt men blik naar de oorzaak van het geluid.
Daar zit ze.
Zij waarvoor ik dit allemaal, en nog veel meer, wil doorstaan. Ze zit geleund tegen een boom, met haar knieën opgetrokken en haar armen en hoofd rustend op haar knieën. Ze hoort me rechtkrabbelen en kijkt op. Haar ogen zijn rood van de tranen, en in een verwoede poging om dat te verbergen, kijkt ze de andere kant op. Op slag vergeet ik mijn eigen gevoelens, mijn twijfels. Zij is belangrijker dan wat dan ook. Voorzichtig schuif ik dichter en leg zacht mijn arm om haar schouders.
"Liefje?" vraag ik zacht.
Meer woorden zijn niet nodig. Ze leunt met haar hoofd tegen mij aan en fluisterd bijna onhoorbaar,
"Het is gewoon teveel, ik kan het niet meer"
Ze voelt het ook, de druk die op ons rust. Teveel druk voor één iemand. Voor één iemand, niet voor twee samen.
"Wij slaan ons hier door meisje, want onze liefde is sterker dan wat dan ook."
Ze heft zacht haar hoofd op en kijkt me aan. En dan verschijnt een kleine glimlach op haar gezicht.
Ik til voorzichtig haar gezicht op en druk zacht mijn lippen tegen de hare.
"Dan... Dan ga ik maar eens terug, ze zullen zich nu wel afvragen waar ik zit." fluistert ze zacht, bang om het magische moment te verbreken.
Ik knik en kus haar nog eens, waarna ik wacht tot ze uit het zicht verdwenen is.

Ik sta op en wandel, in tegenstelling tot daarstraks, langzaam naar huis.

Wat maakt het ook uit?
Laat ze maar denken, nee, laat ze maar hopen, hopen dat ze ooit het geluk vinden dat ik nu heb.

"Ik hou van haar" zucht ik voor ik de deur open.
De deur terug naar mijn gewone doen, maar dit keer met de kracht om door te gaan.

... (0 x uitgekomen)

Reacties!