You're my destiny -1- - Uitkomsten

-belastingsbrief- (4 x uitgekomen)

Het warme, goudkleurige korenveld wiegt zachtjes heen en weer op de maat van de fluisterende wind. Vogels fluiten hun kleintjes uit, die samen met hun kroost, wegtrekken van de bergen, naar het Zuiden. De prachtige margrieten vergrauwen langzaam. Maar niet overal ebt de vrolijke stemming van de zoete zomer nog na.

Weemoedig laat het herdersmeisje zich in het stro van de schuur zakken. Ze trekt haar knieën op en barst in tranen uit. Een gevoel van machteloosheid vervult haar emoties en neemt er controle over. Woedend gooit ze alle gedroogde strohalmen weg, maakt niet uit waar. Ze kan er geen kracht op zetten, wat misschien wel beter is. Ze overpeinst alles, weegt alle mogelijkheden af. Maar hoeveel zijn er dat nog? Ze haalt voorzichtig het verkreukelde papiertje uit de zak van haar schort. Lezen kan ze niet, maar de rode zegel die aan de rechteronderkant van het papiertje hangt, verteld genoeg. Zelfs als ze de laatste 3 geiten verkoopt, kan ze niet de schulden afbetalen. En als ze dat wel net had gekund, hoelang zou de fatale schuldenbrief dan op zich laten wachten. Ze besluit vanmiddag naar de markt te gaan, en daar haar laatste gezelschap van de afgelopen 8 maanden te verkopen. Zo is ze zeker van een kleine beurs als ze de bergen verlaat.

Ze weet niet hoelang het lopen is, daarom zet ze de pas er stevig in. Één keer eerder heeft ze deze kronkelende, modderachtige en zeer vermoeiende weg afgelegd. Ze was toen elf jaar oud en een stuk onbezorgder dan ze nu is. Als ze er aan terug denkt krijgt ze een glimlach op haar gezicht terwijl haar ogen iets anders aan geven. Als ze een paar keer goed geknipperd heeft zijn alle tranen weg. ‘Kom op doorlopen’ fluistert ze zachtjes als motivatie voor zich zelf. Na een half uur omhoog te moeten lopen, komt ze bij een kruising aan. Omdat de 3 afslagen haar in de war brengen blijft ze even staan. Twijfelend kijkt ze naar de wegen waar ze de keuze uit heeft. Dat het rechtdoor niet is weet ze zeker. Maar van de andere twee paden, die allebei naar beneden lopen, is maar één de goede. Besluitloos staat ze daar. Niet wetend waar ze heen moet of wat ze moet doen. Terwijl angstige gedachtes naar boven komen gaat ze aan de zijkant het pad zitten, waar de stenen het verschil in hoogte maken. Als ze steeds sneller begint te ademen spreekt ze zichzelf streng toe rust te worden. Wat zou me moeder doen in zulke situaties? Zodra ze dat zich heeft afgevraagd voelt ze de ketting van haar moeder tegen haar borsten slaan. Alsof dat het antwoord is op haar zojuist gestelde vraag, pakt ze hem op en duwt ze hem tegen haar lippen. Een glimlach verschijnt rond haar mond als ze naar het Maria hangertje kijkt. Als ze hem weer terug in haar trui heeft gehangen slaat ze haar handen samen en begint met bidden.


reacties zouden aardig zijn^^ <3.