Dead at the Scene ! »deux - Uitkomsten

Part deux ! (40 x uitgekomen)

Ik liet me weer op het bed vallen en probeerde het hoofd van de jongen voor me te halen. Hij was cute. Dat is zeker. Eén ding viel me op. Zijn tatoeages, hij had er veel, heel veel. Ik schud me hoofd. Ik moet hier weg komen. Ik neem plaats aan de rand van het bed, en ze me voeten op de vloer. Ijskoud… ik zucht en probeer te staan. Ik zak meteen we door me benen en neem diep adem. Ik kijk weer even door de kamer. Alle beesten komen weer terug. Het ziet er echt té ranzig uit. Langzaam kruipen de beesten naar het midden van de kamer. Met bijna letterlijk een vraagteken boven me hoofd kijk ik naar de vieze insecten. ’Wat doen ze?’ denk ik bij mezelf. Ze hebben zich verzameld en weer zie ik een paar wazige flitsen. Weer zo’n monster kom tevoorschijn. Ik gil het uit en ren naar de deur. Met benen die als lood aanvoelen ga ik opzoek naar een uitgang. ’Het is net een doolhof. Ik moet hier weg!’ denk ik onder het rennen door. Ik kijk achterom en het beest kruipt langs de muren langzaam op me af. Maden komen uit zijn lichaam zetten, nog ranziger. Ik kijk weer naar voren en zie een deur. Ik doe ‘m snel open, en kom in een open weiland terecht. ’Dit ken ik ergens van…’ spookt er door me hoofd. Ik draai een paar rondjes en ren verder over het veld. Het komt me steeds bekender voor. ’Het boek…’ Ik ren naar de rand van het weiland. Ik hoor water stromen en kijk naar beneden. Ik sta voor een klein beekje. Ik kijk achterom en zie het beest dichterbij komen. ’Wanneer houdt het op?’ Net op het moment dat ik dat dacht zie ik voor de derde keer die wazige flitsen. Dit keer zijn ze iets duidelijker. En weer valt een jongen op de grond. Met een bonzend hart ren ik erop af. ’Dit is niet dezelfde jongen…’ denk ik bij mezelf. Ik bekijk hem goed. Hij draait zich om, zodat hij op zijn rug ligt. Ik doe een stap naar achter en kijk hem nog steeds aan. Zijn ogen worden lichter en een paar wondjes vervagen van zijn gezicht. Hij kijkt me aan, en weer zie ik tranen. Automatisch ga ik op de grond zitten en kruip ik naar hem toe. ’Help me…’ hoor ik hem zacht zeggen. Geschrokken kijk ik hem aan. ’Waarmee? Wie is hij? Beter gezegd, wat is hij?’