The boy
Leave me alone. I choose this way to die.
Mogelijke uitkomsten
Rette mich (22 x uitgekomen)
Mijn enige uitweg, ja.
Ik stamp gewoon de deur kapot, en loop naar boven.
Alleen.
Zoals altijd.
Er zijn zoveel trappen, dat mijn benen ervan gaan branden.
En elke keer als ik nog eens met mijn been tegen een stuk hout schuur dat uitsteekt.
Krijs ik.
Zouden ze me horen?
Laten we hopen van niet.
Niemand mag me vinden.
Niemand mag me zien.
Ik hoor gekraak en kijk bang om.
Een muis springt voorbij.
Ik laat een kreet van opluchting.
Het was maar een muis.
Ik blijf lopen, en wanneer ik de koude wind op me voel, glimlach ik.
Ik ben op het dak.
Eindelijk.
Ik ga weglopen.
Weg van dit miserabel leven.
Voor altijd.
En ik ga leven, achter de wolken.
Ik lachte om die kinderachtige gedachte.
Leven achter wolkjes?
Ach, komaan!
Ik zet mijn rugzak op de grond en stap naar de rand.
Ik wil nog niet direct springen.
Ik wil eerst nog even nadenken.
Over wat weet ik niet.
Ik wil het gewoon doen.
Langzaam ga ik zitten.
Met mijn benen over de rand.
Eigenlijk vind ik het best grappig.
Ik ben net van de wereld af.
Ik hoor voetstappen.
Iemand stopt recht voor het gebouw.
Hij kijkt op en ziet me, en meteen slaat hij zijn handen voor zijn mond.
“Kom daar af, meisje..” zei hij.
“Had je gewild,” schreeuw ik terug.
Waarom ik zo gemeen doe, weet ik niet.
Maar nu mijn plan eindelijk gaat lukken, hoef ik geen vriendjes te maken.
Ik sluit mijn ogen.
Is er iets waarvan ik afscheid moet nemen?
Ik denk diep na, nee.
Wanneer ik weer over de rand kijk, is de jongen weg.
Het zal maar best zijn!
Ik heb niemand nodig.
Zuchtend kijk ik naar de hemel.
Er dansen allemaal sterretjes rond me.
Ik word er droevig van.
Van alles.
Er glijd een traan uit m’n ooghoek.
Godverdomme.
Nu dat nog.
Ik mag niet huilen.
Ik moet juist blij zijn.
Dat ik ga weglopen van mijn leven.
Ik hoor gekraak en gevloek achter me.
“Meisje.. Ga alsjeblieft van die rand” zegt diezelfde jongen.
“Hou je bek” roep ik. “Moei je met je eigen zaken”
Hij stapt langzaam op me af.
“Ga weg, of ik spring..”
“Of ik nu blijf of niet, je springt toch..” zegt hij. “Ik wil je geen pijn doen.”
Ik sta op en ga dichter bij de rand.
“Alsjeblieft, nee” zegt hij.
Ik sluit mijn ogen, “Vaarwel”
Wanneer ik me achterover wil laten vallen, voel ik twee armen rond me.
Ze houden me stevig vast en trekken me terug.
“Je gaat niet springen.. Ik kan dat niet toe laten,” zegt hij weer.
“En waarom dan wel niet?” Ik open mijn ogen, en kijk in de mooiste ogen ter wereld.
“Omdat er andere oplossingen zijn dan sterven, begrepen?”
Ik knikt. “Als jij het zegt. Maar je weet niet hoe mijn leven is”
“Kom met me mee, ik breng je naar huis” zegt hij.
“Ik wil niet naar huis, ik ben weggelopen. En ik wil er nooit meer terug” zeg ik bang. “Alsjeblieft”
Hij kijkt me ongerust aan, “Is.. Is alles wel okay?”
Ik schud mijn hoofd, “Er is niks, okay.. Laat me springen alsjeblieft”
“Nee,” zegt hij boos. “Je gaat met mij mee”
Ik ben bang, zou hij me ook slaan?
Zou hij me ook pijn doen?
Ik ben zo bang.
Bang van iedereen.
Bang van alles.
Bang van de wereld.
Statistieken
Er zijn nog geen reacties.
Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen