Berend de vlieg. - Uitkomsten

Berend de vlieg. (20 x uitgekomen)

Hij zette zijn dunne beentjes in positie, stelde zijn vliegbril in op de juiste sterkte en kraakte zijn krakerige gewrichtjes. ´3..2..1´ En weg was hij, hij vloog razendsnel door de woonkamer ´Goedenmiddag meneer spin´ zoemde hij ´Goedenmiddag Berend´. Berend de vlieg was net ontwaakt uit zijn schoonheidsslaapje en ging zoals gewoonlijk weer eens op pad, hij verzamelde namelijk knopen en die kwam hij dan ook geregeld tegen. Berend was een ijverige vlieg, hij droomde er zijn hele vliegenleventje al van dat hij ooit een grootse ontwerper zou worden. Zijn vriendin Coco zzzzjanel was hem al voorgegaan, hij had altijd tegen haar opgekeken en nu zou hij haar bijstaan. Berend vloog rustig door de lucht, de lucht streelde langs zijn vleugels en produceerde een zagend geluid.

´Hier Berend de vlieg 12345AB vraagt toestemming om te landen, over´, ´Berend de vlieg 12345AB toestemming om te landen, over´

Berend had toestemming gekregen van Hilda de kakkerlak, de luchtverkeerleidster, om op de tapijtbaan te landen. Hendrik het pantoffeldiertje stond al met zijn oranje vlaggetjes Berend de vlieg te wenken. Berend trok zijn beentjes in, kraakte zijn krakerige gewichtjes, spreidde zijn armen en begon de landing.
´Berend de vlieg 12345AB is veilig gelanden´ snotterde Hendrik het pantoffeldiertje door zijn walkietalkie. Berend trok zijn bril af en veegde het zweet van zijn ruwe voorhoofd. De landing was weer gelukt en Berend kon zijn zoektocht naar de knopen vervolgen. Hij taste met zijn hand op zijn rug totdat hij bij zijn rugzak kwam, hij ritste het ding met geweld open en rukte zijn leren jasje eruit. Hij trok zijn leren jasje aan, grabbelde in zijn jaszak en toverde een zwarte zonnebril tevoorschijn. Berend de (stoere) vlieg was er klaar voor, hij voelde zich net Indiana Zjones, zijn held.

Hij liep nu al 5 lange minuten over het tapijt landschap en nog geen resultaat. Het leek wel of de knopen zich met opzet voor hem hadden verstopt, Berend snapte er niks van, hij krabde zijn voorhoofd en plofte neer, teleurgesteld. Plotseling voelde Berend een zacht tikje op zijn schouder, hij keek om en zag tot zijn verbazing een teddybeer staan. ‘Een hele goedemiddag, hoe maakt u het?’ vroeg de teddybeer glimlachend. Hij stak zijn stoffige handje uit. Berend gaf hem een hand ‘Goedemiddag, het kan beter’ snifte Berend de vlieg. ‘Vanwaar die lege blik?’ ‘ Ik kan geen knopen vinden, ze lijken allemaal wel te zijn verdwenen’. De teddybeer schaterde het uit van het lachen, hij kwam niet meer bij ‘Knopen? Knopen? Wat moet een vlieg nou met knopen?. Berend had hier geen zin in en hij sloop stiekem weg. De Teddybeer lag nog steeds te rollen op de grond en kwam naar Berend toegerold, hij rolde over Berend heen en kwam bij de stoelpootboom tot stilstand. Berend wreef over zijn knie, een traantje gleed over zijn wangetje. Teddybeer tuitte zijn lipjes ‘Heeft vliegje pijn? Koetsjie koetsjie’ hij sloeg zijn armen om zichzelf heen en begon heen en weer te wiegen. Berend had er genoeg van! Hij trok zijn leren jasje over zijn ruwe hoofdje en creëerde zo zijn veilige plek. Zijn hersentjes begonnen te kraken en zodoende vloeide er een idee uit voort. Hij duwde zijn jasje over zijn hoofd naar achteren en zette zijn zonnebril af, hij veegde zijn 3 haartjes naar achteren en zette zijn kraagje recht
omhoog.

Hij zou die gemene teddybeer eens een lesje leren, zijn oog viel op een draadje die vanuit het tafelkleed hing. Hij pakte het touwtje en begon al snel heen en weer te zwieren. Teddybeer was ondertussen al weer opgestaan en zette grote ogen op ‘Tarzan vlieg!’ en hij viel weer op de grond van het lachen. Berend zwaaide heen en weer en maakte steeds meer vaart, de wind gleed langs zijn lichaampje. ‘AWOEEEWAOEEEE’ gilde Berend de vlieg uit, hij maakte een laatste zwaai en vloog recht op Teddybeer af. Teddybeer zat op de grond tot rust te komen en had nog niks in de gaten, hij schrikte van het geluid en keek verschrikt omhoog, maar het was al te laat. Berend vloog recht op Teddybeer zijn buik af, hij klemde zich met zijn handen vast aan een knoop en met zijn voetjes aan de knoop daaronder. Door de kracht die vrijkwam van het slingeren, rukte het touwtje Berend weer naar achteren met knoop en al. Zijn missie was geslaagd, hij had die beer een lesje geleerd. Teddybeer keek vol ongeloof naar de vlieg en viel door alle commotie flauw.

Berend de vlieg had niet alleen Teddybeer een lesje geleerd maar ook nog 2 knopen gescoord, zijn geluk kon niet meer op. Hij keek voorzichtig om zich heen, maakte een huppeltje, keek vervolgens nog een keer voorzichtig om zich heen en schoof zijn zwarte zonnebril over zijn bollige oogjes. Hij besloot om Teddybeer te laten liggen, hij was geen goede partij om mee te nemen als gezelschap.
Berend vervolgde zijn knopen tocht, hij was genoodzaakt om de snoer brug over te steken om op het aanrecht gebied te komen, via het aanrecht kon hij dan door naar de naaidoos. Berend ruilde zijn zwarte zonnebril om voor zijn hoofddoekje met Indiana Zjones logo. Hij voelde zich heer en meester met zijn hoofddoek op.
Berend wist nog goed waar hij die hoofddoek weghad. Hij was een keer met zijn vliegen familie naar Warner Brozzz geweest. In Warner Brozzz was een Indiano Zjones atractie, hij wist meteen dat dit zijn held zou zijn. Bij de uitgang van de atractie stond een kraampje waarin allemaal hoofddoekjes hingen. Berend zou natuurlijk geen echte fan zijn als hij dat hoedje niet kocht.

Berend klauterde langs de snoer brug omhoog naar het aanrecht gebied. Op het aanrecht zou hij vele obstakels tegenkomen, Berend wist dat maar al te goed. Als je over het aanrechtblad richting de de waterval liep moest je oppassen, onder de waterval lag een diepe kloof met een diep gat erin. Niemand wist waar dat gat heen ging, er werd veel gespeculeerd over wat er zich in dat gat huisde. Eerdere knoop avonturiers die erin waren gevallen konden het spijtig genoeg niet navertellen. Een rilling liep over Berend zijn rugje, hij schoof zijn hoofddoek recht en liep met forse stappen richting de waterval. Eenmaal aangekomen bij de waterval maakte Berend een diepe zucht. Hij zwiepte zijn hand naar achteren en pakte zijn rugzak vast, hij opende de rits en haalde zijn zuignap pistool eruit. Hij zou dit klusje wel even klaren. Iemand met een Indiana Zjones hoofddoek kon immers nergens bang voor zijn.
Berend de vlieg ging in positie staan en schoot een zuignap af, aan de zuignap zat een lange draad. Hij greep zich vast aan de draad en slingerde door de diepe kloof heen. Wat Berend niet wist was dat schimmel –zijn huisdier-, eerder die dag met zijn zuignap pistool had gespeeld. Berend kwam bijna aan bij de andere kant van de kloof toen de draad knapte. Berend zag alles in slow motion voor zijn ogen afspelen. In een fractie van een seconde belande Berend op zijn achterwerk in de diepe kloof. Hij bleef even zitten en keek angstig om zich heen, hij wreef over zijn ronde achterwerk, wreef met zijn handen tegen elkaar en stond op. Berend zijn ledematen waren trillerig, met elke stap die hij zette trilden zijn beentjes heen en weer. Hij observeerde de kloof en zag dat het een grote, ronde ruimte was. De muur was bekleed met een zilverachtige stof en af en toe drupte er water uit de waterval die overigens ook bekleed was met diezelfde zilverachtige stof. Berend was tot rust gekomen en besloot om hulp te roepen. ‘Heeeeelp’ ‘Heeelp is daar iemand?’ ‘Ik ben hier!’. Tevergeefs, niemand scheen hem te horen. Daar zat Berend dan, in de diepe kloof waar niemand hem kon horen. Berend sukkelde langzaamaan in slaap totdat hij vanuit de verte een zware dreun hoorde, en nog een. Hij was meteen alert en sprong omhoog. Deze geluiden waren niet onbekend voor hem, hij hoorde ze dagelijks, maar nu hij in de val zat was hij niet meer zo zeker van zichzelf. Hij trok zijn kraagje van het leren jasje omhoog, zette zijn zwarte zonnebril op, trok zijn hoofddoekje recht en streek zijn haartjes achterover. Als hij niet liet zien dat hij bang was kwam het goed! Met die gedachte ging hij klaar staan, wachtend op wat er komen zou. Het dreunende geluid kwam steeds dichterbij, totdat er zich een grote schaduw over Berend wierp. Het geluid stopte, maar Berend vertrouwde het niet, hij keek omhoog en zag tot zijn schrik een reusachtig wezen staan.
Soms als hij een wandeling maakte zag hij ze in de verte. Ze waren groot, hadden een roze/oranje kleur en meerdere gaten in hun hoofd. Nog nooit had hij ze van zo dichtbij gezien. Twee grote ogen zagen hem ondoordringende aan en daarna volgde er een bulderend geluid. Het wezen zijn grijpmachine greep naar de waterval. Berend kon zijn ogen niet geloven, het wezen trok aan een soort schakelaar waardoor de waterval weer begon te lopen. Het water begon steeds harder te stromen en op dit moment was Berend in paniek, grote paniek. Hij probeerde zich vast te klampen aan de muur maar die was te glad. Het was hopeloos, Berend werd steeds meer naar het grote gat toegetrokken, het gat waar niemand ooit levend uit gekomen is.
Het gat kwam steeds dichterbij en Berend kon niks doen. Het water gaf hem nog een laatste duw voordat Berend in het gat viel. Hij keek nog eenmaal omhoog en zag dat het wezen wegliep, de waterval stond weer droog en Berend roejtste door een smalle buis. De buis was bekleed met allemaal smerige, plakkerige dingen. Hij roejtste nog even door en kwam tot stilstand in een grote bak met een laagje water en veel vuil.
Berend zijn vliegenhartje bonkte bijna door zijn borstkasje heen. Hij plaatste zijn handje op zijn borstkas en ademde langzaam in en uit. Hij kwam al tot rust en nam de omgeving in zich op. Het verbaasde hem eigenlijk dat hij nog leefde. Berend klopte het vuil van zijn lichaampje en zijn jasje en besloot om te gaan lopen. Het was daar een doolhof van allerlei buizen en gangetjes. Berend voelde zich lichtelijk nieuwschierig maar toch ook was hij angstig.

Hij liep door een smalle buis bekleed met smurrie. Hij hoorde allerlei geluiden van alle kanten komen, zijn hartje klopte nog steeds angstig. Er leek geen einde te komen aan de smalle buis totdat hij een straaltje licht verder in de buis zag schijnen. Hij versnelde zijn looppas en kwam uiteindelijk uit bij het lichtpuntje. Er liep een buis omhoog en aan het uiteinde van die buis straalde nog meer licht. Berend flapte zijn vleugeltjes naar zich toe en begon ze droog te blazen, hij liet ze nog even wapperen en begon te vliegen. Zijn vleugeltjes haperden even waardoor hij een stukje naar beneden viel, maar hij zette nog even volle kracht met zijn vleugeltjes en vloog vliegensvlug naar boven. Eenmaal bovenaan gekomen klampte hij zijn kleine handjes om de rand en krabbelde hij omhoog. Zijn voetje kregen af en toe geen grip meer waardoor hij weer naar beneden gleed, dat herstelde hij dan weer en na 3 spannende minuutjes stond hij weer op vaste grond. Berend veegde het vuil van zich af en begon rond te kijken. Het viel hem op dat hij zich nu niet in een kloof bevond maar in een groot, wit veld waar af en toe een plasje water lag. Boven hem hing een langwerpig ding, het leek op de waterval maar dan nog groter. Plotseling keek Berend naar links, iets had zijn aandacht getrokken. In de kamer stond een grote, fluorescerende, gele bak, maar het was niet zomaar een bak, er lagen allemaal knopen in. Berend begon spontaan te kwijlen en werd als een, kat tot vis, naar de bak getrokken. Zijn vleugels begonnen automatisch aan te slaan en hij vloog recht op de bak af, zweefde even boven de bak en liet zich er vervolgens invallen. Berend de vlieg was in de zevende hemel. In de bak lagen knopen in allerlei soorten en maten. Grote knopen, kleine knopen, blauwe knopen, rode knopen, vierkante knopen, ronde knopen. Berend stak zijn handen naar voren, plaatste ze tegen elkaar aan en dook vervolgens naar de bodem van de bak. Het duurde erg lang voordat hij bovenkwam. De knopen begonnen wat te bewegen en plotseling vloog Berend de vlieg er blauw aangelopen uit. Zijn hoofd had een rare vorm, je zou denken dat hij een knoop in had geslikt, wat ook nog zo bleek te zijn. Berend de vlieg had letterlijk een knoop in zijn maag. Hij lag daar maar te hijgen en te kwijlen. Dit leek een tragisch einde te worden voor Berend de vlieg. Hij hefte zijn handen naar de hemel en begon te ijlen ´Oh lieve knoop van me, neem mij mee´. Zijn vleugeltjes begonnen slap te hangen, zijn haartjes vielen naar beneden, zijn armpjes spartelden een klein beetje en zijn voeten lagen daar maar. Berend blies zijn laatste adem uit, het was over en uit. Berend de vlieg die eens zo mooi rond en zwart was lag nu blauw en met een knoperige vorm op de grond te spartelen als een vis op het droge. Zijn vliegen geestje zweefde zigzaggend naar boven, naar de knopen hemel.