Dhr. Aardappelphill en de kamerplantplasser - Uitkomsten

Dhr. Aardappelphill en de kamerplantplasser. (19 x uitgekomen)

Dhr. Aardappelphill en de kamerplantplasser.

Dhr. Aardappelphill was altijd een goed georganiseerde man geweest. Hij had zijn zaakjes altijd mooi op een rijtje, en was een geliefd man in het stadje Patates Frites. En ook op deze zonnige maandagmorgen werd Dhr. Aardappelphill overal vrolijk begroet. Door de vrouw van de bakker, door het kleine jongentje met de grote lolly op de fiets, door de ijverige mier die bezig was een nieuw huis te bouwen en door de duizendpoot die gisteren was begonnen met het strikken van zijn veters van zijn nieuwe schoenen.
Dhr. Aardappelphill liep vrolijk naar de krantenwinkel, om zijn favoriete krant te halen. Hij wist graag van alles over het nieuws, omdat hij dan kon meepraten met de hoge pieten van het stadje Patates Frites. Hij ging het winkeltje binnen, begroette Bernadette de Brulaap en liep naar het rek van de kranten. Bernadette glimlachte, maar trok een pijnlijk gezicht toen ze zag dat alle kranten op waren. ‘Potjandorie.’ Vloekte Dhr. Aardappelphill zachtjes. Hij las zo graag zijn krantje, zeker op maandagochtend. Dan had hij toch niets te doen, er was geen patiënt die hem op maandagochtend wilde zien. Zijn eerste afspraak was pas om 12 uur. Dhr. Aardappelphill liep verdrietig het krantenwinkeltje uit, hij begroette zelfs Bernadette niet meer. Zijn hoofd hing, voor zover hij een hoofd had tenminste, diep gebogen en hij zuchtte diep. ‘Hoe kan ik een week nu normaal beginnen zonder mijn krantje?’ Maar hij besloot niet langer te treuren, en verder te gaan. Hij was niet voor niets psychiator geworden.
En omdat Dhr. Aardappelphill geen krantje kon lezen, besloot hij maar iets anders te doen om de tijd te doden. Hij liep glimlachend door de straten en zocht naar iets om te doen. Toen hoorde hij ineens luid gegil en gebrul. Hij spitste zijn aardappelige oren die vol met zetmeel zaten, en luisterde waar het geluid vandaan kwam. Hij begon te rennen, alsof zijn leven ervan afhing en zocht naar de plek waar het gegil vandaan kwam. Zijn benen tilden hem met moeite, maar hij besloot door te rennen. Hij vond het zijn plicht deze dame of jongeheer te redden. Het geluid kwam dichterbij, dus besloot Dhr. Aardappelphill dat hij zijn pas iets zou vertragen. Hij was tenslotte al een oude aardappel, en veel energie had hij niet meer over. Hijgend liep hij het steegje in waar het geluid vandaan kwam. Tot zijn verbazing zag hij geen dame of heer in nood, maar twee kikkers met witte gewaden aan. ‘Wat zijn jullie aan het doen?’ Vroeg Dhr. Aardappelphill verbaasd. De kikkers vouwden hun handen tegen elkaar, en bogen voor de oude aardappel. ‘Wij doen aan Kung fu.’ Zei de groenste kikker van de twee. ‘We moeten oefenen. Veel oefenen.’ De linkerkikker knikte instemmend. Dhr. Aardappelphill was teleurgesteld, omdat hij nu niet kon helpen en er ook niets was om de tijd mee te doden. ‘Mag ik kijken?’ Vroeg hij toen maar. De kikkers knikten, en namen hun posities weer in. Dhr. Aardappelphill bleef een tijdje zitten en vond het zeer intressant, de kungfu kikkers waren zeer bedreven bezig totdat er ineens een raar geluid klinkte, het was een heel raar geluid, het geluid klinkte sissend en druppend tegelijk. Dhr. Aardappelphil krabte aan zijn spruit en stond op, hij liep naar meneer kamerplant. Meneer kamerplant stond levenloos op de stoep, Dhr. Aardappelphill beweegde zijn vingers voor de ogen van meneer kamerplant, maar er kwam geen reactie. Dhr Aardappelphill observeerde hem 5 seconden en zag tot zijn grote verbazing dat er een geelachtige vloeistof uit zijn bloembakschoenen drupte. ´Hij heeft toegeslagen!Hij is terug!´ snikte meneer kamerplant angstig. Dhr. Aardappelphil wreef over zijn voorhoofd en krabte weer aan zijn spruit, ´dit is een ernstige kwestie!´ en hij stak zijn vinger in de lucht om intelligent te lijken en ging vervolgens met diezelfde vinger door de geelachtige vloeistof. Dhr. Aardappelphil ruikte eraan en ineens kotste hij aardappelpuree uit ´Het is urine!´. Dit was een ramp voor het stadje Patates Frites! De kamerplantplasser had weer toegeslagen, dit was een zaak voor de kung fu kikkers. Dhr. Aardappelphill liet zich op zijn zij vallen en rolde richting de kung fu kikkers. De kung fu kikkers hadden Dhr. Aardappelphill helemaal nog niet terug verwacht, ze waren net een vliegenfamilie aan het martelen. Dhr. Aardappelphill schrok ervan en spuugde nog meer aardapelpuree, hij krabde nog een keer aan zijn spruit en rolde snel verder richting Chris Brown de slak. Chris Brown de slak was een nare slak, hij was erg geweldadig en was daarom ook in het aardappelschijfjes-journaal geweest omdat hij Rihanna de kikkervis een dunne lip had geslagen –Want kikkervisjes hebben dikke lippen.
‘Yo, yo, yo whatsss*slijm*ss up Dhr. Aardappelphillio?’ Dhr. Aardappelphill probeerde Chris Brown de slak boos aan te kijken, maar omdat hij zo’n lieve vent was lukte dat niet echt. ‘Niets te whatsen uppen hier.’ Zei Dhr. Aardappelphill boos. Ondertussen ging de kamerplant door met het lossen van urine. Dat herinnerde Dhr. Aardappelphill eraan dat hij naar de kung fu kikkers moest, om ervoor te zorgen dat het stadje Patates Frites heel bleef. Anders moesten alle bewoners geëvacueerd worden naar het dorpje Patates Krokettes, en dat zag Dhr. Aardappelphill he-le-maal niet zitten. Hij rolde verder, en besloot Chris Brown de slak later wel te pakken. Hij rolde en rolde, maar kon de vliegenmoordende wezens niet meer vinden, maar hij moest. Al was het het laatste wat hij deed, hij zou het stadje Patates Frites redden van zijn ondergang. Hij raakte bijna buiten adem, maar het maakte hem niets uit. Hij hoorde weer de bekende schreeuwen en gillen, wat overigens ook betekende dat de vliegen weer even veilig waren, en rolde er als een speer naartoe. Na dit avontuur moest hij nodig weer wat zetmeel eten, anders had hij niet genoeg energie voor patiënten. Al snel kwam hij terug aan bij de moordlustige kung fu kikkers. ‘Help! O vrienden, help!’ Riep Dhr. Aardappelphill hopeloos. ‘De kamerplantplasser heeft weer toegeslagen!’ De kung fu kikkers hielden op met hun oefeningen en keken Dhr. Aardappelphill strak aan. ‘Wat?’ Zei de groenste. ‘De kamerplantplasser!’ Riep de andere bang uit. De groenste legde zijn hand op de schouder van de donkerste. ‘Laat het maar aan mij over.’ Hij keek hem streng maar rechtvaardig aan. Toen opende hij zijn mond, en liet hij een soort van Tarzan-achtig geluid uit zijn keel komen. ‘AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAOAAAAAAAAAAAAAAAAAOAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH.’ Gilde hij uit volle borst. Een donderend geluid kwam uit de bossen van het stadje Patates Frites vandaan, en de schrik sloeg Dhr. Aardappelphill om zijn oren. Hij hield zijn aardappelhart vast, en hoopte vurig dat het allemaal snel voorbij zou zijn. Titsia de Toekan kwam uit de bossen gevlogen, en zijn kleurrijke vacht schitterde in het licht. ‘Iemand riep mij?’ Zei hij op een kakkerige toon. De kikkers bogen diep voor hem, nog dieper als ze voor Dhr. Aardappelphill hadden gedaan en leken hem wel te aanbidden. ‘O grote meester, U moet ons helpen. De kamerplantplasser heeft weer toegeslagen, en als we niet snel iets doen gaat het stadje Patates Frites eraan!’. Titsia de toekan was een opschepper, hij kon werkelijk alles, maar hij verwachte dan wel dat alle aandacht op hem gericht was. ´Ik help alleen als er NU! Een jacuzzi komt en iemand viool en accordeon voor mij speelt´ beveelde Titsia de toekan. De kikkerigste kikker knipte met zijn vingers en duizenden slakken kwamen aangeslijmd met een jacuzzi op hun achterste. De laatste twee slakken droegen de viool en de accordeon ´Nynkeslak en Julieslak at your service!´slijmden de slijmerige slakken. Ze pakten de instrumenten uit het koffertje en begonnen ijverig te spelen, Titsia de Toekan genoot en viel in slaap net zoals alle anderen die ook in slaap vielen, Patates Frites was verdoemd! Julieslak en Nynkeslak hadden nog niks in de gaten en speelden ijverig door met hun ogen dicht omdat ze zich zo beter konden concentreren, maar Julieslak was altijd nieuwsgierig en ze opende voorzichtig haar ene oog. ´Hik!´ hikte Julie de slijmerige slak ´Ze zijn allemaal in slaap gevallen!´, en Nynkeslak opende ook haar 2 bollige oogjes en samen hikten ze van de schrik nog 2 minuten door. Julieslak en Nynkeslak waren met stomheid geslagen, wat moesten ze nu doen? Ze moesten sowieso iets doen! Het was immers hun schuld. Julieslak toverde haar 2 legerhelmpjes (die ze natuurlijk altijd bij haar had) tevoorschijn, en daar glibberden 2 slakken met elk een legerhelmpje op. Ze moesten proberen iedereen wakker te krijgen dus besloten ze om over iedereen heen te kwijlen, maar het werkte niet en als dat niet werkte zou niks werken. ‘Hoor jij wat ik hoor?’ zei Nynkeslak ‘Nee want ik kan niet horen en jij ook niet’ zei Julieslak, Nynkeslak knikte en pakte haar opzetoren om weer te horen. Julieslak werd altijd heel erg jaloers als Nynkeslak haar opzetoren opzette dus Julieslak slakte weg. Nynkeslak hoorde dat Julieslak wegslakte en werd verdrietig, ze kwijlde het hele plein onder uit frustratie en besloot om op zoek te gaan naar de kamerplantplasser, ze volgde simpelweg het urine spoor dat hij achtergelaten had.
Al snel kwam Nynkeslak bij de plant aan, en keek hem vol walging aan. ‘Dus jij bent de grote boosdoener?’ Riep ze slijmerig en boos. De kamerplantplasser gunde haar geen blik waardig, en ging verder met het lossen van urine. Nynkeslak werd bedolven onder de gele vloeistof, en slijmde extra slijm van angst. ‘Stop!’ Gilde ze verdrietig, maar de kamerplantplasser deed net alsof hij haar niet hoorde. Toen hoorde ze gerol. Ze keek verschrikt om zich heen en zag Dhr. Aardappelphill! ‘Geen nood!’ Riep de nobele aardappel. ‘Ik kom je redden!’ Hij rolde als een gek op de kamerplantplasser af, en gaf hem een enorme beuk. De kamerplantplasser gilde en viel met een smak om. Zijn plastieken pot brak niet, omdat hij van plastic was, en dat was maar gelukkig ook. Anders was hij ontploft en zat meteen heel de stad Patates Frites onder de urine, en dat mocht natuurlijk helemaal niet gebeuren. Dhr. Aardappelphill sprong terug recht, en dat deed de kamerplantplasser ook. Dhr. Aardappelphill pakte een soort van laserzwaard, zoals ze ook bij Starwars hadden, en zwaaide er gevaarlijk mee. De felblauwe kleur scheen hard door de straten van Patates Frites. Maar ook de kamerplantplasser pakte een laserzwaard. Hij had een gele, net als de kleur van zijn urine. Dhr. Aardappelphill slaakte een gil en rende op de kamerplantplasser af. Hij sprong meters hoog, zwaaide met zijn zwaard en hakte net een takje van de plant af. Met een prachtige landing kwam Dhr. Aardappelphill weer neer op de grond. Zijn bril zat nog steeds op de goed plek, ondanks de zwaai en de enorme sprong. De kamerplantplasser gilde het uit van de pijn, maar wierp daarna weer een boze blik. Nynkeslak kneep haar bolle oogjes stijf dicht en besloot maar niet te kijken naar het spektakel dat zich voor haar neus afspeelde. Maar haar ogen vlogen al snel weer open toen ze geslijm hoorde. Blij keek ze achter zich, en zag daar Julieslak. Julieslak kwam aangeslakt met haar viool en de accordeon. Ze gooide de accordeon op Nynkeslak af, en riep uit volle slakkenborst: “Vang, Nynkeslak! En speel zoals je nog nooit hebt gespeeld! De kamerplantplasser zal in slaap vallen, en dan hebben we tijd om een plan te bedenken hem te verslaan'. Nynkeslak knikte, en vond het een goed idee. Julieslak en Nynkeslak speelden zo mooi, dat de kamerplantplasser niets anders kon doen als in slaap vallen. De geluiden die uit de instrumenten kwamen waren zoet en zacht, en zelfs Nynkeslak en Julieslak vielen er bijna van in slaap. Maar Julieslak sloeg Nynkeslak nog net op tijd met haar viool, ze mochten niet opgeven! ‘Wakker worden!’ Ze gooiden hun instrumenten op de grond en slakten naar Dhr. Aardappelphill, die ondertussen ook al sliep. Hier waren ze niet op voorbereid. Nynkeslak had jeuk op haar hoofd, maar aangezien ze geen handen had, kon ze ook niet slim op haar hoofd krabben. Dus deed ze het maar met haar linkeroogje. ‘Wat moeten we nu doen?’ Vroeg ze. ‘Titsia de Toekan! We moeten haar wakker maken!’ Riep Nynkeslak. Julieslak knikte en slakte al vooruit. ‘Volg mij!’ en ze slakten vliegensvlug naar Titsia de toekan. Eenmal aangekomen bij Titsia de toekan treften ze haar nog steeds slapend aan ´We moeten iets verzinnen!´ gilden de beide slakken in koor. ´Mischien als we achterwaarts spelen keert het om´ opperde Julieslak en ze probeerden het maar tevergeefs. Nynkeslak was inmiddels al aardig gefrustreerd en besloot doelloos met haar accordeon op Titsia de toekan te slaan, Julieslak keek vol verbazing hoe Nynkeslak sierlijk Titsia de toekan sloeg en kon niks anders doen dan meeslaan. Ze sloegen beide tot hun instrumenten helemaal total loss waren en het scheen ook nog te helpen, Titsia de toekan werd schreeuwend wakker en sloeg wild in het rond met haar inmense vleugels, een vleugel raakte Nynkeslak waarop Nynkeslak meters weg vloog ´Geronimo!´ piepte Nynkeslak uit. Juliesnak kneep haar bollige oogjes tot kiertjes en blies stoom uit, niemand maar dan ook niemand zat aan haar Nynkeslak, ze opende haar mond totdat hij niet meer verder kon en ze bulderde ´ROAWWWWWROAOAOAAOOOROOAOAOAOW´. Nog nooit had iemand een slak zo horen bulderen en iedereen schrok dan ook meteen wakker. Dhr. Aardappelphill schrok wakker en dus ook de kamerplantplasser, hij plaste in zijn pot van angst en viel flauw. Julieslak was laaiend! Haar schreeuw was zo ver te horen dat Chris Brown de slak eraan kwam slakken, hij pakte zijn pistooltje en begon op Titsia de toekan de schieten, maar het was zon krachtig pistooltje dat Chris Brown de slak achteruit vloog, helemaal tot aan de vallei. Julieslak stond er weer alleen voor, ze bedacht snel een plan om Titsia de toekan de straffen. Ze observeerde het plein en zag nog een paar ninjasterren liggen, ze slakte er zo snel heen als ze kon en wipte ze op haar achtereind, ze ging in positie staan en zei nog ´See you later alligator´ ze kneep haar oogjes tot kiertjes en sprong in de lucht, door de kracht die er vrijkwam vlogen de ninjasterren richting Titsia de toekan. Nog nooit had Titsia de toekan zo gevreesd voor zijn leven, hij probeerde zichzelf af te schermen met zijn vleugels maar het had geen zin, de ninjasterren nagelden Titsia de toekan aan de muur. Julieslak blies haar laatste wolkje stoom uit en slakte snel naar Nynkeslak die ergens in de boom was geslingerd. Er drupten een paar druppels slijm naar beneden op Julieslak haar oogbol, ze zag hoe Nynkeslak met haar 2 oogbollen tegen elkaar sloeg, het maakte een tikkend geluid, je zou haast denken dat ze een melodietje maakte en dat was ook zo. Nynkeslak begon erbij te zingen ´Pump it! Louder´ gierde ze uit. Julieslak pakte snel haar clownsneus en begon op het muziekje te huppen en ook met haar oogbollen tegen elkaar te slaan. Dhr. Aardappelphill kwam inmiddels ook aangerold en spuugde een patatje tegen Nynkeslak haar hoofd ´Ophouden nou! We hebben dingen te doen´. Nynkeslak glibberde uit de boom en bracht haar oogbollen langzaam tot stilstand. Ze hadden nog een aardappeltje te schillen met die kamerplantplasser, ze hupten op Dhr. Aardappelphill zijn hoofd en hij rolde naar de kamerplantplasser. Er lag al een hele plas urine om de kamerplantplasser, hij was zo geschrokken van Juliesnak haar gebrul dat hij nog steeds flauwgevallen lag. Nynkeslak boog haar hoofdje over de kamerplantplasser zijn plantenbak en hoorde met haar opzet oren iets borrelen, ze slakte een stapje achteruit en er volgde een gigantische explosie van de geelachtige vloeistof. Nynkeslak, julieslak en Dhr. Aardappelphil waren geschokt, hoe kon dit nou gebeuren? Net op dat moment kwam professor skippy skipper op zijn skippybal aanhoppen, hij hield wijs zijn vinger in de lucht en opende zijn mond net op dat moment vloog een verdwaalde vlieg in professor skippy skipper zijn mond en daar zat hij dan op zijn skippybal te stikken. Julieslak kwijlde in de professor zijn mond waarop hij moest kokhalzen, de vlieg en ook zijn laatste maaltijd vlogen eruit over Dhr. Aardappelphil heen. Dhr. Aardappelphil krabte aan zijn spruit en veegde geergerd zijn spruitige voorhoofd af. ‘ Doordat jullie de kamerplantplasser zo lang hebben opgejaagd kon hij al die tijd zijn gele-last niet kwijt’ concludeerde de professor. En er ging een lichtje branden bij iedereen, natuurlijk dat was het! Ze bulderden allemaal van het lachen, de kamerplantplasser schaamde zich dood en verstopte zich achter zijn plantenbak ‘Ik zal het nooit meer doen!’ smeekte de kamerplantplasser. Inmiddels was sherrif aardappelkroket ook al gearriveerd, hij sloeg de kamerplantplasser in de boeien en voerde hem af naar het politiebureau. ‘Patates Frites is weer in veilige handen!’ gilde iedereen uit. Iedereen feliciteerde Dhr. Aardappelphill terwijl Julieslak en Nynkeslak de eer hadden verdiend. Ze slakten beide teleurgesteld richting huis totdat er een luid gekuch volgde ‘Kucheldekuch, het was mij allemaal niet gelukt zonder Julieslak en Nynkeslak’ kuchelde Dhr. Aardappelphill en hij wees met zijn aardappelige handje naar Julieslak en Nynkeslak. Ze waren toch niet vergeten, ze slakten snel terug. Nynkeslak en Julieslak waren zo blij dat het kwijl hun uit de mond droop, maar niemand had er erg in tenslotte was Patates Frites gered. Dhr. Aardappelphil grabbelde in zijn oor en maakte van het zetmeel dat uit zijn oor kwam 2 medailles, hij spelde ze op ‘In de naam van Patates Frites dankjulliewel!’. Nynkeslak kon het niet laten en ze begon met haar oogballen tegen elkaar te tikken, maar Julieslak had het al snel in de gaten en stak haar oogbal ertussen zodat het getik ophield ‘Dit moment vraagt om een accordeon en een viool solo’. Julieslak slakte naar de dichtbijzijnste muziekwinkel en nam een viool en een accordeon mee. Ze begonnen vrolijk te spelen ‘Sqhieth, skgrrrr’ , ze hadden alleen niet in de gaten dat een vloedgolf van geelachtige vloeistof hun kant opkwam. Voordat iemand het in de gaten kon hebben spoelde de vloedgolf iedereen weg. Een gemene lach klonk door het weggespoelde Patates Frites, het was de kamerplantplasser, hij had alsnog gewonnen.