Bang... - Uitkomsten

Bang...

Nu zat hij hier. Starend naar de horizon, luisterend naar het geluid van het water. Hij keek naar de ondergaande zon en de lucht die langzaamaan rood kleurde, maar hij zag het niet. Hij zag alleen dat ene beeld voor zich, van dat ene moment wat zijn leven had verpest. Het was zijn eigen schuld. Als hij voorzichtiger was geweest... Als hij beter had nagedacht... Als hij er niet heen was gegaan... dan was het allemaal niet gebeurd. Dan zat hij hier nu niet. Dan was hij nu wel bij mensen geweest die om hem gaven. Dan was hij nog steeds gelukkig geweest.
Maar dat was niet zo. Het was wel gebeurd. Hij zat nu wel hier, niet bij mensen die van hem hielden. Want die waren er niet meer. Na dat ene moment gaf niemand meer wat om hem. En ze hadden gelijk, want het was zijn schuld.
Het beeld bleef terugkeren. 's Nachts, in zijn dromen, als hij wakker lag. Overdag, als hij er niet aan wilde denken, als hij het niet verwachtte. Het was als een monster, dat toehapte als je er niet op voorbereid was.
Hij durfde niets meer. Hij durfde niemand meer onder ogen te komen, want hij was overal ongewenst. Hij durfde niet meer alleen te zijn, bang voor het beeld, dat hem als een monster zou verscheuren. Hij was bang. Bang voor zichzelf.
En nu zat hij hier. Alleen en bang. Het beeld van dat ene afschuwelijke ogenblik op zijn netvlies. Hij zat stil en onbewogen. Niets maakte hem nog iets uit. Alleen die ene ongelooflijk grote fout, die hij gemaakt had. In een paar minuten had hij zijn leven verwoest. Het was allemaal zijn schuld, die van niemand anders.

De zon ging onder. Het werd donker en koud. Hij stond op en liep naar het water. Hij bleef staan, toen het water tot zijn knieën kwam. Het water trok zijn aandacht. Hij keek naar beneden en zag zichzelf staan. Minutenlang keek hij. Hij staarde naar zijn eigen spiegelbeeld. Alles vervaagde. Hij zag alleen zichzelf in het gerimpelde wateroppervlak. En hij bukte. Met uitgestrekte handen raakte hij het water aan. Er verschenen meer rimpels. Hij stak zijn handen in het water. De kou voelde hij niet.
Hij wist het. Hij wist wat hij moest doen. Hij kon niet weigeren.
En toen liet hij zich vallen. Languit in het water. Met veel moeite en kracht probeerde hij zich onder water te houden. Hij keek naar boven, hij wist dat het de laatste keer zou zijn dat hij dat kon. Maar hij was niet bang. Het was goed zo.