I hope I was the last one. [StandAlone © ] - Uitkomsten

I hope I was the last one. (22 x uitgekomen)

Al van ver af zag ze de jongens staan. Ze werd bang. Ze wist wat er komen ging. Ze wist wat ze zouden doen.
Misschien zouden ze het vergeten zijn, dacht ze. Misschien zouden ze haar voor deze ene dag sparen met hun woorden van afkeer. Misschien zouden ze haar en haar familie dit keer met rust laten.
Ze probeerde geen gezichtsuitdrukking te vertonen, dat zou haar alleen maar kwetsbaarder maken. Vol moed stapte ze door, probeerde niet op het groepje te letten.
‘HOER! KUTMOSLIM!’ Hoewel de woorden haar raakten was ze vastbesloten niet te laten merken hoe ze zich voelde, ook al was dit voor haar toch o zo moeilijk. Ook al prikten de tranen in haar ogen. Het liefste zou ze door haar knieën zakken, haar handen voor haar ogen slaan en in huilen uitbarsten. Dat was wat ze zou willen. Ze deed het niet. De jongens mochten niet winnen. Ze hadden al bij zo velen schade aangericht. Ze mochten niet weten dat zij kwetsbaar was.
‘MET JE TERRORISTEN FAMILIE!’ De tranen liepen over haar gezicht terwijl ze zich naar de jongens omdraaide.
‘Wat zei je?’ Ze merkte dat ze fluisterde. De jongens keken elkaar aan en schoten in de lach. Lafaards. Ze wist zeker dat als ze alleen waren geweest ze anders gepraat zouden hebben. Langzaam zette ze een aantal stappen in hun richting. Ze stopte op ongeveer 2 meter van hen af. Ze zag hoe de jongens haar bekeken, ze zag hoe ze afwachtten wat er gebeuren ging. Ze trok een mes uit haar broekzak en bood het een van de jongens aan.
‘Steek me dan. Steek me recht in mijn hart. Ik word liever met een mes gestoken dan de gemene pijnen van jullie woorden nog langer aan te moeten horen. Jullie weten niet hoe mijn familie is. Jullie kennen ze niet eens! Jullie denken dat als iemand er maar buitenlands uitziet het meteen een terrorist is. Neem het mes en steek me alsjeblieft neer.’ De uitdrukking op de gezichten van de jongens was veranderd in iets bangs. Meende ze dit nou echt? Ze keken van het meisje naar het mes en weer terug maar deden niks. Uiteindelijk bracht het meisje de scherpe punt zelf naar haar lichaam.
‘Laat dit een les voor jullie zijn. Ik hoop dat ik de laatste was wiens leven door jullie beëindigd is.’ Ze drukte het voorwerp door haar vel heen en voelde hoe het haar kloppende orgaan raakte. Ze zakte door haar knieën. De jongens keken elkaar aan en riepen om hulp, terwijl ze goed wisten dat het niet zou helpen. Niemand zou dit meisje ooit nog levend zien, en dat was allemaal hun schuld.