#4. Someone out there loves you. -Frerard- - Uitkomsten

FRANKIEPOV.
Ik zie Gerard op het bed liggen. Er valt een stilte en ik ga ook op het bed zitten. "Sorry, Gerard," fluister ik. "Maar ik had even de behoefte om je te zien. Kom eens naast me zitten." Gerard doet wat ik zeg, en ik voel zijn lichaamswarmte bij me. "Ik moet zeggen, dat ik de laatste tijd met heel veel twijfels zit," fluister ik - hard genoeg dat Gerard het kan horen. "Ik twijfel gewoon aan wat er tussen ons gebeurd," Ik werp een blik op Gerard, die even verschiet. "En ik wil niet dat de band uit elkaar valt, want My Chemical Romance is alles wat ik nodig heb. En ik wil niet dat dit ongezegd blijft. Maar ik hou van je, Gerard." Gerard kijkt me aan. Ik kijk in zijn bruine ogen, en glimlach even. "En dat meen ik. Jij geeft me het gevoel dat ik voor altijd van je zou houden, dat ik niet zonder je kan. Je rent rondjes in mijn hoofd. Jij bent de enige waar ik aan kan denken. Ik heb me nog nooit zo gevoeld. Je bent alles wat ik nodig heb. Je bent mijn drugs. Mijn XTC." Weer werp ik een blik op Gerard, en ik zie hem me nog steeds aankijken. Er valt een stilte, en ik voel me er totaal ongemakkelijk bij. Ik kan nu niet stoppen. Ik kan nu niet wegrennen. Fate has decided. "'t Zou fijn zijn als je nu wat zei," fluister ik, heel zacht. Gerard glimlacht, en slaat twee armen om me heen. Zijn neus is ergens in mijn nek, en ik voel me geliefd. "Ik hou ook van jou, Frankie," hoor ik Gerard. "Ik ben zo blij, dat jij ook van mij houdt. Ik zat zo met mijn onzekerheid. Alles wat ik deed scheen onbenullig. Maar nu, weet ik weer waarvoor ik leef, Frankie."
Ik sla mijn armen ook om Gerard heen, en daar zaten we dan. Als twee mensen die van elkaar hielden.

GEE POV.
Ik kan niet geloven wat Frankie net allemaal zei. Houd hij echt van me? Ben ik echt zijn drug? Ik lijk te dromen! Zijn lichaamswarmte tegen me aan maakt me zweverig, ik lijk te vliegen. Ik wil nooit meer naar beneden. We kunnen ons huisje bouwen op een wolkje. De mensen van bovenaf bekijken, en sterker nog. Ik kan altijd bij Frankie zijn. Ik kan hem altijd vast houden. Ik kan ongestoord zijn hand vast houden. De liefde die ik voor hem verborgen hield kan er eindelijk uit. En hij houd ook van mij! Ik kan me niet beheersen en druk mijn mond op de zijne. Ik vind mezelf al snel terug en duw me van hem af. “Sorry..” Fluister ik. Frankie glimlacht naar me en pakt mijn hand vast. “Het geeft niet.” Hij knijpt zachtjes in mijn hand, bang om het te breken, en drukt een kus op mijn voorhoofd. Mijn hart maakt een sprongetje, en al gauw ben ik weer in zijn armen te vinden.
We horen wat gerommel en geroep van Ray uit de keuken. Samen staan we op en lopen er naartoe. Ik achter Frankie aan, onze handen die elkaar vasthebben verbergend. Ooit zullen we het moeten vertellen aan de jongens. Opeens word vreugde gevuld met angst. Angst dat ze het niet zullen accepteren.