Just me and you... [1] - Uitkomsten

Deel 1 (12 x uitgekomen)

"We zijn er!" roept onze buschauffeur. Met een glimlach stap ik uit de bus en snuif ik de Belgische lucht op. Vandaag 3 maart. De dag waarop ik zo lang gewacht heb. Vandaag begint onze '1000 Hotels European toer'!
"Yeah, ik heb er zin in!" zegt Georg enthousiast. "Tja, wie niet?" antwoord ik. "Tom!" zegt hij doodserieus. Ik kijk hem aan met een vragende blik. Als er iemand zin had in gillende meisjes was hij het wel! Pas als ik zie dat Georg zijn lach niet kan onderdrukken, heb ik door dat hij maar met m'n voeten aan het spelen is. "Waar is Tom eigenlijk?" vraag ik dan. "Het is middag, waar denk je dat hij is?" "Hoe kan Tom nu nog slapen? Vandaag is wel ons eerste concert! "Oee ja!" antwoordt hij. Terwijl hij dat zegt, zwaait de deur van de tourbus open. Een even vrolijke Gustav komt eruit. "Vandaag gaat het gebeuren!" zegt hij trots. "Lap, nog zo één!" zegt Georg met een lach. Gustav kijkt hem met gefronste wenkbrauwen aan. "Bill is al even enthousiast als jij!" "Ja, da's gezonde stress," zegt hij terug. "Weet jij waar Tom is?" vraag ik dan, als een vreemde in het gesprek. "Hij komt meteen, hij is samen met Luc de ijskast aan het plunderen!" Ik heb vandaag nog geen hap door mijn keel gekregen, het begin van de tour is altijd veel stresserender dan het laatste concert. "Met Luc ofwat?" reageert Georg. Luc is onze chauffeur. Zonder hem zouden we nergens geraken. Ik lach flauwtjes en net op dat moment komt een stuk of 10 andere vrachtwagens de parking van Vorst Nationaal opgereden.
"Daar zijn onze instrumenten!" roept Tom vrolijk, terwijl ook hij buitenkomt.
Allevier kijken we gefascineerd naar al de mensen die de instrumenten naar binnen sleuren. "Aah, dag jongens!" klinkt het dan van achter ons. Peter Hoffmann staat achter ons, onze manager.
"Dit blijft gewoon leuk om te zien!" zegt Georg, wijzend naar de werkende mensen. We lachen allemaal. "Zeg jongens, even serieus!" zegt Peter, toch nog met een smile op zijn gezicht. "Als alles geïnstalleerd is begint de soundcheck, en ik heb gehoord dat er al enorm veel fans aan het wachten zijn!"
"Lekker spannend!" zegt Tom met een grijns. "Gaan jullie dan al naar binnen?" vraagt Peter commanderend. We knikken gehoorzaam en gaan allevier naar binnen.
"Hey, volgens mij hebben we hier al eens gespeeld!" merkt Tom verwonderd op. Ik lach mee met Georg en Gustav. "Ja, weet je dat niet meer? Na de TMF awards?" zeg ik. "JA!" roept Tom dan, net iets te luid. Al de mensen die net nog druk in de weer waren, kijken ons vreemd aan. "Sorry!" roept Tom schaapachtig. Het lijkt net of Vorst terug begint te leven, wanneer iedereen tegelijk verdergaat met z'n werk.
Toch voel ik me nog bekeken. Als ik me omdraai, kijk ik recht in de mooiste ogen die ik ooit gezien heb. Ik kan niet beschrijven welke kleur ze hebben; er zit iets groen in, en ook iets geelachtig, en grijs ook nog; kortom, de mooiste ogen ooit. Als ik haar helemaal bekijk, zie ik dat ze een jong meisje van zo'n 17-18 jaar is.
Ze heeft een figuur om jaloers op te zijn. Mooi slank, niet te dun en zeker niet te dik. Wanneer ze merkt dat ik kijk pakt ze snel een draad op van de grond.
"Wij gaan naar de kleedkamers hé!" deelt Georg mee. "Oh, da's goed, ik ga de zaal wat beter verkennen," zegt Tom. "En jij, Bill?" vraagt Gustav. "Eeuh, ik blijf ook hier!" Georg en Gustav vertrekken richting kleedkamers en Tom naar het meisje, hij heeft haar blijkbaar ook opgemerkt. Tom stapt er zelfzekerd naartoe en begint er tegen te praten. Op zo'n moment wens ik echt dat ik kon liplezen, terwijl zij haar witte tanden bloot lacht. Tom geeft haar een hand en trekt haar richting mij. Versteend blijf ik staan. Ik kan geen kant meer op, het einge wat ik kan hopen is dat ze zo vreselijk stom is, dat ik haar echt niet leuk vind. "En dit is mijn broer Bill!" zegt Tom, als ze alletwee bij mij staan. Verlegen reikt ze haar hand uit. Ik raak haar hand aan, en de haren op mijn rug komen recht omhoog te staan. Nog nooit heb ik zo'n zachte handen gevoeld. In mijn leven heb ik al enorm veel meisjes een hand mogen geven, maar deze is speciaal. Ik kijk in haar ogen en ik voel me helemaal verloren. Ze lacht haar tanden bloot en zegt: "Julie." Ik lach terug. "Bill." Ze laat mijn hand weer los. "Jullie hebben kennisgemaakt!" zegt Tom trots. "Julie werkt hier dus.." De rest van Toms zin versta ik al niet meer. Ik moet iets vinden om over te praten. "Dus jij werkt hier?" Haar ogen glunderen. "Jep!" zegt ze trots, en wijst naar de draden die op de grond liggen. "Ik moet ervoor zorgen dat alles juist aangesloten is, zodat er vanavond niets kan mislopen.