THv. het begin.. 2 - Uitkomsten

vervolg. (11 x uitgekomen)

nou, ik ga weer verder hoor:p ohja, roos is 17xD

roos;

Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder rusten.
Met een ruk draaide ik om, en zag daar een meisje van mijn leeftijd staan.
Ze had mooie, lange, zwarte haren.
En daarbij had ze ook nog een super slank figuur.
Ze was perfect.
Helemaal perfect.
'Wat doe jij hier? op deze rotsen?' vroeg het meisje aardig.
Ik gaf haar geen antwoord, maar keek haar alleen maar aan.
'Okey, je wilt er dus niet over praten.' zuchte het meisje, 'Maar, ik heet trouwens Joyce.'
Nog steeds gaf ik haar geen antwoord, maar bleef haar strak aankijken.
Ik denk, nou ik weet, dat de rillingen over haar rug aan het lopen zijn.
'Hoe heet jij?' ging Joyce verder.
Ik liet mijn hand zien, waar mijn naam uitgelopen door de tranen op stond.
Mijn moeder, mijn moeder vergat wel eens mijn naam.
Vandaar dat het altijd op mijn hand stond, moest van mijn moeder.
'Aha, je heet dus Roos.' zei Joyce aardig,
'Wil je er nu wel over praten?'
Ik knikte langzaam nee.
Ik wilde er niet over praten.
Nu nog niet, het is te vroeg.
Joyce begreep het gelukkig, ze ging niet meer door met vragen stellen.
'Loop anders mee naar mijn huis, kan je een beetje opwarmen, want je hebt geen jas of iets aan.'
Nu knikte ik ja, ik verlang er erg naar, naar een warm huis.
Lekker voor de open haard zitten, net als vroeger, toen mijn vader er nog was.
Langzaam stond Joyce op, en ik volgde haar.
Zwijgend liepen we naast elkaar naar het huis van Joyce.
Ik begon achter Joyce te lopen, we liepen over de weg, en er kwamen steeds auto's voorbij razen.
Het was te gevaarlijk om nog naast haar te lopen,
of ik moet onder een auto willen komen.
*bam!* ik knalde tegen Joyce op.
Ze was stil gaan staan, voor een joekel van een huis.
'Dit is mijn huis, nouja, niet die van mij alleen hoor.' glimlachte Joyce, en ze maakte de deur open.

okey, dit was een stukje!

vervokg (3 x uitgekomen)

nou, ik ga weer verder hoor:p ohja, roos is 17xD

roos;

Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder rusten.
Met een ruk draaide ik om, en zag daar een meisje van mijn leeftijd staan.
Ze had mooie, lange, zwarte haren.
En daarbij had ze ook nog een super slank figuur.
Ze was perfect.
Helemaal perfect.
'Wat doe jij hier? op deze rotsen?' vroeg het meisje aardig.
Ik gaf haar geen antwoord, maar keek haar alleen maar aan.
'Okey, je wilt er dus niet over praten.' zuchte het meisje, 'Maar, ik heet trouwens Joyce.'
Nog steeds gaf ik haar geen antwoord, maar bleef haar strak aankijken.
Ik denk, nou ik weet, dat de rillingen over haar rug aan het lopen zijn.
'Hoe heet jij?' ging Joyce verder.
Ik liet mijn hand zien, waar mijn naam uitgelopen door de tranen op stond.
Mijn moeder, mijn moeder vergat wel eens mijn naam.
Vandaar dat het altijd op mijn hand stond, moest van mijn moeder.
'Aha, je heet dus Roos.' zei Joyce aardig,
'Wil je er nu wel over praten?'
Ik knikte langzaam nee.
Ik wilde er niet over praten.
Nu nog niet, het is te vroeg.
Joyce begreep het gelukkig, ze ging niet meer door met vragen stellen.
'Loop anders mee naar mijn huis, kan je een beetje opwarmen, want je hebt geen jas of iets aan.'
Nu knikte ik ja, ik verlang er erg naar, naar een warm huis.
Lekker voor de open haard zitten, net als vroeger, toen mijn vader er nog was.
Langzaam stond Joyce op, en ik volgde haar.
Zwijgend liepen we naast elkaar naar het huis van Joyce.
Ik begon achter Joyce te lopen, we liepen over de weg, en er kwamen steeds auto's voorbij razen.
Het was te gevaarlijk om nog naast haar te lopen,
of ik moet onder een auto willen komen.
*bam!* ik knalde tegen Joyce op.
Ze was stil gaan staan, voor een joekel van een huis.
'Dit is mijn huis, nouja, niet die van mij alleen hoor.' glimlachte Joyce, en ze maakte de deur open.

okey, dit was een stukje!