I think I am your angel >[4]< - Uitkomsten

a airplaine? what does it means? (20 x uitgekomen)

Vanaf deze plek kon ik uit het raam kijken, kijken naar buiten, kijken naar de vrijheid.
Ik zag een vlindertje, een vliegje, een vogeltje.
Alle 3 konden ze gaan en staan waar ze wilden.
Ik was hier binnen, hun daarbuiten.
En al was ik daarbuiten, ik zat altijd nog opgesloten. Gevangen.
Gevangen in mijn eige lichaam, gevangen in dit leven.
Ik wist dat ik hier al een tijdje zat.
Ik wist alleen niet hoe lang.
Ik keek om me heen, mijn blik bleef hangen op het papaier en het potlood.
Zachte melodieën vulde de leegte van de kamer.
Zoete klanken die bekend en vertrouwd in de oren klonken.
Dit nummer, deze melodie, deze klanken...
Zij brachten veel herinneringen met zich mee.
Ik pakte het potlood en ik voelde hoe verwachtingsvol de vrouw en Bill achter de spiegel naar mij keken.
De punt kwam op het papier en alles om mij heen vervaagde.
Ik tekende en tekende, tot het nummer afgelopen was en mijn tekening af was.
Ik hield het in mijn hand en staarde ernaar.
De vrouw kwam binnen en wilde de tekening pakken.
Ik klemde hem tegen me aan,
De vrouw gaf het op en liet de tekening los.
Bill kwam naar mij toe gelopen en zei tegen de vrouw dat hij even alleen met mij wilde zijn.
De vrouw luisterde meteen en liep de kamer uit.
Bill ging bij mij op bed zitten.
Hij was even still. Ik voelde dat hij wilde dat ik hem volledig vertrouwde.
En dat was ook zo, ik vertrouwde hem wel. Maar de vrouw niet.
Hij gebaarde iets, naar de spiegel, naar de vrouw dus...
Alsof hij mijn gedachte kon lezen.
'Ze is weg.' zei hij met een lieve glimlach.
Ik keek naar de spiegel, hij had gelijk, ik voelde dat de vrouw er niet meer was.
Ik keek hem aan en kreeg een klein glimlachje.
'Mag ik de tekening zien?' vroeg hij.
Ik voelde dat hij wat onzeker was.
Eigenlijk durfde ik de tekening niet te laten zien.
Iets in mijn hoofd zei dat ik het niet moest doen.
Maar heel mijn hart schreeuwde dat ik hem moest geven.
Ik was sterk en luisterde naar mijn hart, in plaats van gewoonlijk naar de stem in mijn hoofd te luisteren.
Ik vouwde de tekening open en gaf hem aan Bill.
Ik zei niets en keek naar de tekening.
Hij ging met zijn vinger over de tekening en keek mij aan.
'Wil je er uitleg bij geven?'
Ik zweeg, praten durfde ik nog niet.
'Oké, maakt niet uit.' zei hij daarna.
Hij keek weer naar het vliegtuig wat ik getekend had.
Voor veel mensen zal dit niets betekenen.
Maar voor mij, voor mij was dit vliegtuig mijn leven...
Mijn gevangenis, mijn straf.
Mijn straf die ik moest uitzitten tot de dood.