I think I am your angel >[1]< - Uitkomsten

the first time I saw you... I thought something magic happend (27 x uitgekomen)

Ik zette de scherf tegen mijn arm, er gleed een traan over mijn wang.
Weer zette ik een kras.
Een opluchting en een gevoel van leegheid ging door mij heen.
Het gevoel wat ik iedere keer weer wil hebben.
Ik legde de scherf weg en keek naar mijn arm.

I'm gonna draw a picture, a picture with a twist.
I'll draw it with a razor blade. I'll draw it on my wrist

Ik weet dat het ook anders kan en ik ben zeer hard op zoek naar die andere methode, maar tot nu toe zonder succes.
Niets werkt. En vandaag moet ik weer naar een groep mensen waarmee ik moet praten.
Allemaal met problemen...
Volgens school en volgens de verzorgens van het weeshuis gaat het werken.
Maar ik heb er niet veel vertrouwen in.
Hoe kunnen mensen mij nou helpen, als ik zelf nog nieteens weet hoe ik het op kan lossen.
Ik trok mijn vest aan zodat niemand de krassen zou zien.
Al was het tevergeefs, want ik weet dat ik mijn armen weer moet laten controleren.
Alleen zouden ze er niets aan doen, ze gaan er alleen maar over praten.
Ik stapte in de auto bij mijn verzorgster, weer zonder maar één woord te zeggen.
Toen we aankwamen, moest ik bij de andere gaan zitten. En liet mijn armen controleren.
De vrouw die hierbij aanwezig is keek hulpeloos, ze wist niet meer wat ze met me aanmoest.
Na een paar minuten was iedereen er, er waren een aantal nieuwe mensen en 3 mensen van de vorige keer.
We moesten eerst iets vertellen over wie we zijn, en daarna over waarom we hier zijn.
Ik was aan de beurt, vorige keer zij ik niets... En dit keer wilde ik ook zwijgen.
Maar die jongen naast mij... Hij deed iets met me.
Hij was nieuw en het leek of hij mijn gedachte kon lezen. Hij legde zijn hand op mijn schouder.
Fluisterde de woorden: 'Je hoeft niet te praten, maar hoe meer je zegt, hoe makkelijk er een oplossing te vinden is'.
Ik knikte en net op het moment dat ik iets wilde zeggen sloeg ik dicht.
Ik kon gewoon niet praten, het lukte me gewoon niet.
Hij glimlachte lief en sprak bemoedigend: 'Het geeft niet, wacht maar, de tijd komt wel'.
Hij stond op en vertelde iets over zichzelf.
Zijn naam is Bill, hij is 16 jaar en zit hier omdat hij het leven niet meer zag zitten.
Hij dacht dat niemand meer van hem hield en alles werd hem te veel.
Hij is hier om een oplossing te zoeken, om zijn hart open te zetten voor nieuwe dingen.
En om rust te vinden in zijn hoofd.
Ik wist dat ik in de gaten werd gehouden door de medewerkers van het weeshuis.
Ik voelde me niet op mijn gemak, het leek wel alsof ik een gevangenen was... in mijn eigen leven!
Ik keek bill aan, hij glimlachte lief en knikt op een manier die wilde zeggen dat alles okee was.
Ik kreeg een klein glimlachje, maar al snel verdween die toen mijn verzorgster aan kwam.
Ze moest met de medewerkster van de praatgroep praten.
Het zal vast wel weer over mij zijn... Hoe kan het ook anders?
Na een aantal minuten kwam de medewerkster terug en bekeek me goed.
Ik voelde vanbinnen angst, alsof ze me ieder moment kapot zou maken om te zien wat er vanbinnen werkelijk met mij is.
Gelukkig deed ze dat niet! Ze kreeg even een vriendelijke glimlach en ging verder met de sessie.
Ik lette op, opserveerde, maar zweeg.
Na de sessie moesten we weg.
Bill keek me even aan voor hij zijn auto in stapte, hij gaf een liefdevolle glimlach en verdween daarna in de auto.
Ik ging weer naar het weeshuis, wachten tot mijn volgende sessie...
Wachten tot ik die jongen weer zou zien die zoveel met mij deed, al ken ik hem niet goed.
Wachten tot ik bill weer zou zien...