#1 Someone out there loves you. -Frerard- - Uitkomsten

Gee pov.
Ik gooi een stukje opgerold deeg naar Bob die tegenover mij zit. Verbaasd kijkt hij me aan. Weer pak ik een stukje van het brood dat voor me ligt. Ik kneed het goed en maak er dan een soort worstje van. Zuchtend rol ik het op. “Kijk, het is een drol.” Mompel ik. Bob gooit het stukje deeg terug naar me. “Een drol van deeg?” Ik knik verontwaardigt. “Nog nooit gezien ofzo?” Schouder-ophalend schud Bob zijn hoofd. Ineens word de stoel naast mij naar achteren getrokken en neemt er iemand plaats. Hij pakt het drolletje van deeg op, stopt het in zijn mond en spuugt het weer uit. “Kijk, nu is het diarree.” Klinkt een hemelse stem in mijn hoofd. Net zoals ik dacht, als ik opkijk zie ik twee glinsterende bruine ogen naar me kijken. Meteen begin ik te glimlachen. Hij glimlacht naar me terug en pakt een bolletje. “Hey Frankie.” Begroet ik hem.”Hey Gee.” Ik ga wat rechterop zitten en speel nog wat met het deeg. Mijn gedachten dwalen af, naar Frank.
Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik aan hem denk. Dat ik warm word als we elkaar ook maar even aanraken. Dat ik verdwaald raak in zijn ogen als hij me even aankijkt. Ik snap het niet echt, bij Bob heb ik het bijvoorbeeld niet. Of het komt gewoon dat hij vreselijk smakt als hij pindakaas op zijn brood heeft. Juist op dat moment, alsof hij mijn gedachten kan lezen, staat Bob op en loopt weg van de ontbijttafel. Ik kijk hem even met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar speel al snel weer verder met de drollen die ik aan het kleien ben. “Weet je hoe je de perfecte drollen metselt?” Vraagt Frank met een volle mond. Zachtjes schud ik mijn hoofd. Op het moment dat we allebei een stukje brood willen pakken, raken onze handen elkaar eventjes. Meteen trek ik mijn hand terug en voel dat mijn hoofd zo rood word als een tomaat. Frank glimlacht vriendelijk naar me en geeft me een stukje brood. “Het is de kunst om de goede vorm te krijgen.”

Frankie POV.

Terwijl ik Gerard het stukje brood geef glimlach ik even. Ik probeer in zijn ogen te kijken, maar het lukte me niet. Voor even zijn zijn ogen het enige wat me gelukkig houd. Niet dat ik zo ongelukkig ben op het moment. Maar de teleurstelling dat Gerard niks voor me voelt, wordt elke dag sterker. Mijn liefde voor Gerard wordt elke dag sterker. Alles groeit met de dag. Ik werp een blik op Gerard, die ingespannen het stukje brood aan het bewerken is. "Gerard?" vraag ik. Ik hoor de onzekerheid in mijn stem. Als Gerard opkijkt schud ik met mijn hoofd. "Nee, niks." Gerard haalt zijn schouders op, en laat mij trots het stukje brood zien. "Kijk, Frankie," Even voelt het alsof Gerard een klein kind is. Hij laat mij het stukje brood zien. Weer glimlach ik, ik schijn niks anders te doen in het nabijzijn van Gerard. "Prachtig," zeg ik, en steek mijn duim op. Dan hoor ik de voetstappen van Bob, die met een glimlach op zijn gezicht binnenkomt. "Nog niet klaar met jullie broodland?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.
"We zijn van plan om een heel sterrenstelsel te maken, vol met alleen Frankie's en Gerard's," vertel ik Bob, en hij schudt zijn hoofd. Gerard lacht. "En wat doen die Frankie's en Gerard's op Frankie-Gerard-planeet?" vraagt Bob dan, als hij aan de tafel zit, met ook een stukje brood in zijn handen. Ik kijk naar Gerard, die - aan zijn hoofd te zien - diep nadenkt. "Meer Frankie's en Gerard's maken?" Mijn ogen sperren open, en ik word rood. Meteen vervaagt de gedachte weer, dat Gerard en ik ooit kinderen zouden krijgen. Ten eerste omdat we mannen zijn. En ten tweede, dat Gerard nooit van me zou houden. Een moment van verwarring ontstaat in mijn hoofd.