Destination Tokio Hotel. ONE - Uitkomsten

Het poppenhuisje. (165 x uitgekomen)

Ik ben opgegroeid in een poppenhuisje.Om duidelijker te zijn zou ik moeten zeggen dat mijn leven altijd als die van een pop is geweest.Ik ben geboren tussen roze strikjes , toen ik mijn eerste stapjes zette hebben ze me goed ingepakt in een tutù en moest ik naar de balletles.Het was niet mijn keuze. Mijn toekomst als ballerina was al beslist voor ik geboren werd.Ik moest er jaar na jaar zien uit te komen hoe ik een plié, arabesque en pirouette moest doen. Telkens op en neer naast een houten balk, me aankijken in een enorme spiegel, en heel soepel over een glanzende houten vloer dansen; Mijn voeten zitten toch al bijna de hele dag in roze schoentjes. Ik sta op mijn punten en voel niets.Het resultaat: ik stap niet.Ik dans.Bijna altijd.Ik gebruik pasjes en plié’s om de koelkast te bereiken dan buig ik me langzaam om water te nemen.Of ik het graag doe ? Ik weet het niet. Ik heb geen tijd om me dat af te vragen. Als ik niet dans,dan warm ik me op, als ik niet op de academie ben dan studeer ik, en tussen die twee activiteiten hang ik aan mijn iPod.Muziek is een soort redding.Ik zou niet weten wat ik zonder mijn muzikale kolonie zou moeten doen.Muziek is mijn levensbron.Alleen als ik de oortjes van mijn iPod in heb mag ik denken aan wat ik wil.Natuurlijk wil mijn moeder dat niet.Ze zou de oortjes uit mijn oren rukken en ze stuk slaan,ik zie het elke keer in haar ogen als ik thuis aankom. Ik laat me niet meer verrassen. Als ik verdwaalt ben in mijn gedachten en in mijn muziek,dan verstop ik mijn iPod en stap haar nonchalant voorbij. Mijn moeder is de baas van het poppenhuisje. En in haar natuurlijke atmosfeer “glijdt” ze over de vloer, streelt ze de cremekleurige gordijnen,ze gaat bijna van de grond als ze onze sofa en de antieke tafel passeert.Ik heb leren leven met haar strenge blik,met mijn voeten van de bank te doen als ik haar hoor aankomen,met mijn iPod te verstoppen,en met de radio uit te zetten en met het verzachten van de volume van mijn gedachten. Je weet maar nooit…