Gustav, ich krieg dich einfach nich' mehr aus mir raus.. [1] - Uitkomsten

Viel spaß (: (12 x uitgekomen)

De tranen stromen over mijn wangen. Ik gil, spring, duw en trek maar hij kijkt me niet een keer aan. "GUSTAAAAV!" Wanhopig steek ik mijn handen naar voren en probeer het meisje dat half over me heen hangt aan de kant de beuken. "GODVERDOMME!" Gil ik, als ik voor de honderdste keer een ruk aan mijn haar voel. "BLIJF VAN ME AF!" Maar het gekrijs van duizende fans overstemt mijn geroep. Ik voel hoe er aan mijn kleren getrokken word en ze me weg proberen te duwen. Panisch omklem ik het hek van de eerste rij. Ik ga me echt niet weg laten duwen hoor, nu ik zo'n mooi uitzicht heb. Even later lopen Bill, Tom, Georg en Gustav voor de tweede keer het podium af. "WIR WOLLEN TOKIO HOTEL! WIR WOLLEN TOKIO HOTEL!" Met zijn alle schreeuwen we om de tweede toegift van onze favoriete band.
Niet veel later stormen ze het podium al weer op. Ik hoor de begintonen van 'An deiner Seite' en weet dat het zometeen echt afgelopen is. Ik veeg met mijn hand over mijn wang om de tranen weg te vegen maar het helpt niet veel. Ik maak nog snel een paar foto's en filmpjes, zing mee en dan is het toch echt voorbij. Gustav en Georg komen onze kant opgelopen. Fans duwen en trekken maar het helpt niet veel. We staan toch al zo opgepropt als je maar staan kunt. Gustav neemt een slok uit zijn flesje en gooit dan de rest van de inhoud in het publiek. Ik voel het koude water op mijn armen en in mijn gezicht. Ik lik langs mijn lippen en kijk op. Nog geen 2 meter van me af, op het supergrote podium staat Gustav te lachen. Ik smelt en kan amper nog op mijn benen staan. "GUSTAAV!" Gil ik. "GUSTAAAV!" Hij houd het flesje in de lucht en we beginnen te schreeuwen. Dan kijkt hij me aan, knipoogt en gooit het flesje in het publiek. Keek hij nou naar me? Of naast me. Of was het echt naar mij? Heeft hij me gezien? Ik zak bijna door mijn benen, klamp me vast aan het hek en voel dan een enorm gebeuk. Een groep gillende fans zijn aan het vechten om Gustav's flesje. Wie niet waagt, wie niet wint. Gaat het door mijn hoofd heen. Ik meng me in het gevecht en begin ook aan kleren te trekken en te meppen. Met mijn handen graai ik naar het flesje maar meteen worden ze weer weggerukt. Ik beuk me naar voren en kan met mijn vingertoppen het flesje aanraken. Bijna! Nog een laatste poging. Ik duw een paar meisjes aan de kant en heb het flesje vast. Iemand trekt hard aan mijn haar en het flesje word weer uit mijn handen getrokken. Met een knal kom ik weer tegen het hek aan. Net als ik me weer in het gevecht wil gooien komt er een grote, dikke kale bodyguard aan die ons allemaal aan de kant duwt. "LOSLATEN!" Beveelt hij. Het meisje met het flesje geeft niet zomaar toe en probeert zich door de mensenmassa en weg naar achter te banen. Dat had ze beter niet kunnen doen. De bodyguard beent op haar af, pakt haar stevig bij haar arm en rukt het flesje uit haar hand. Fans beginnen te gillen. "ONEERLIJK!" "GEEF HET FLESJE TERUG, LUL!" Maar hij reageert niet en loopt gewoon door.
Ik voel hoe iemand me bij mijn arm pakt en draai me om, daar staat Claudia, met een mini-stukje handdoek in haar hand. "Kom Fem, we moeten gaan.. Straks pakt die bodyguard mijn stukje af.." Ze kijkt me wanhopig aan en ik loop maar met haar mee. Ik kijk nog naar het podium, waar Tokio Hotel dus allang niet meer is en loop met haar mee het veld af. Meerdere meisjes beginnen te rennen en te gillen. Ik zie de tourbus staan en trek Claudia mee. Op ons allerhardst rennen we erheen, maar het is al telaat. De tourbus rijd weg en huilende, wanhopige fans blijven achter. Ik val Claudia om haar hals. "Dit was het mooiste concert ooit" Snik ik.

Is dit te lang? Moet ik kleinere stukjes schrijven of is het goed zo?

Dan heb je pech (: Druk maar op dat witte kruisje in dat rode vakje rechtsbovenin. (3 x uitgekomen)

De tranen stromen over mijn wangen. Ik gil, spring, duw en trek maar hij kijkt me niet een keer aan. "GUSTAAAAV!" Wanhopig steek ik mijn handen naar voren en probeer het meisje dat half over me heen hangt aan de kant de beuken. "GODVERDOMME!" Gil ik, als ik voor de honderdste keer een ruk aan mijn haar voel. "BLIJF VAN ME AF!" Maar het gekrijs van duizende fans overstemt mijn geroep. Ik voel hoe er aan mijn kleren getrokken word en ze me weg proberen te duwen. Panisch omklem ik het hek van de eerste rij. Ik ga me echt niet weg laten duwen hoor, nu ik zo'n mooi uitzicht heb. Even later lopen Bill, Tom, Georg en Gustav voor de tweede keer het podium af. "WIR WOLLEN TOKIO HOTEL! WIR WOLLEN TOKIO HOTEL!" Met zijn alle schreeuwen we om de tweede toegift van onze favoriete band.
Niet veel later stormen ze het podium al weer op. Ik hoor de begintonen van 'An deiner Seite' en weet dat het zometeen echt afgelopen is. Ik veeg met mijn hand over mijn wang om de tranen weg te vegen maar het helpt niet veel. Ik maak nog snel een paar foto's en filmpjes, zing mee en dan is het toch echt voorbij. Gustav en Georg komen onze kant opgelopen. Fans duwen en trekken maar het helpt niet veel. We staan toch al zo opgepropt als je maar staan kunt. Gustav neemt een slok uit zijn flesje en gooit dan de rest van de inhoud in het publiek. Ik voel het koude water op mijn armen en in mijn gezicht. Ik lik langs mijn lippen en kijk op. Nog geen 2 meter van me af, op het supergrote podium staat Gustav te lachen. Ik smelt en kan amper nog op mijn benen staan. "GUSTAAV!" Gil ik. "GUSTAAAV!" Hij houd het flesje in de lucht en we beginnen te schreeuwen. Dan kijkt hij me aan, knipoogt en gooit het flesje in het publiek. Keek hij nou naar me? Of naast me. Of was het echt naar mij? Heeft hij me gezien? Ik zak bijna door mijn benen, klamp me vast aan het hek en voel dan een enorm gebeuk. Een groep gillende fans zijn aan het vechten om Gustav's flesje. Wie niet waagt, wie niet wint. Gaat het door mijn hoofd heen. Ik meng me in het gevecht en begin ook aan kleren te trekken en te meppen. Met mijn handen graai ik naar het flesje maar meteen worden ze weer weggerukt. Ik beuk me naar voren en kan met mijn vingertoppen het flesje aanraken. Bijna! Nog een laatste poging. Ik duw een paar meisjes aan de kant en heb het flesje vast. Iemand trekt hard aan mijn haar en het flesje word weer uit mijn handen getrokken. Met een knal kom ik weer tegen het hek aan. Net als ik me weer in het gevecht wil gooien komt er een grote, dikke kale bodyguard aan die ons allemaal aan de kant duwt. "LOSLATEN!" Beveelt hij. Het meisje met het flesje geeft niet zomaar toe en probeert zich door de mensenmassa en weg naar achter te banen. Dat had ze beter niet kunnen doen. De bodyguard beent op haar af, pakt haar stevig bij haar arm en rukt het flesje uit haar hand. Fans beginnen te gillen. "ONEERLIJK!" "GEEF HET FLESJE TERUG, LUL!" Maar hij reageert niet en loopt gewoon door.
Ik voel hoe iemand me bij mijn arm pakt en draai me om, daar staat Claudia, met een mini-stukje handdoek in haar hand. "Kom Fem, we moeten gaan.. Straks pakt die bodyguard mijn stukje af.." Ze kijkt me wanhopig aan en ik loop maar met haar mee. Ik kijk nog naar het podium, waar Tokio Hotel dus allang niet meer is en loop met haar mee het veld af. Meerdere meisjes beginnen te rennen en te gillen. Ik zie de tourbus staan en trek Claudia mee. Op ons allerhardst rennen we erheen, maar het is al telaat. De tourbus rijd weg en huilende, wanhopige fans blijven achter. Ik val Claudia om haar hals. "Dit was het mooiste concert ooit" Snik ik.

Is dit te lang? Moet ik kleinere stukjes schrijven of is het goed zo?