[TH] Heartbroken *1* - Uitkomsten

[TH] Heartbroken *1*

Joline opende haar ogen, ze had heerlijk geslapen. Vandaag vertrok ze op vakantie, dus kon het zeker niet stuk. Als achttienjarige afgestudeerde modeontwerpster, mocht ze naar één van de grootste mode steden. ‘Berlijn, here I come!’ zei ze lachend terwijl ze het deken van zich afgooide en uit haar bed sprong. Haar koffers stonden klaar beneden, het waren er niet veel. Daar kon ze nieuwe kleren kopen, want ze bleef daar de hele vakantie. Haar moeder had geld genoeg, sinds ze succesvolle zakenvrouw was geworden.
Ook zij verdiende twee maanden rust, dus dat was prachtig. Maar één ding begreep Joline niet, dat was waarom haar moeder zo aandrong voor Berlijn. En de brieven die op haar naam toekwamen, die Joline niet mocht lezen? Wat zou er daar gaande zijn? Ze besloot er geen aandacht meer aan te vergen en kleedde zich aan. Ze trok haar fuchsia roze skinny jeans aan, geblokte topje en een paar mooie bijpassende pumps. Haar bruine krullen kwamen nog steeds tot aan haar achterste, dat is nooit veranderd. Ze had er ook vrouwelijke rondingen bij gekregen, en ze was nu ongeveer een meter vijfenzeventig. ‘Schatje? We moeten vertrekken,’ riep haar moeder van beneden. ‘Ja mama, ik ben klaar hoor!’ Ze liep naar beneden en omhelsde haar moeder. ‘Het is heerlijk om eens naar Duitsland te gaan,’ mompelde ze zacht. ‘Ik weet het, we verdienen allebei rust.’ Antwoordde haar moeder. ‘Maar de taxi is er, de koffers zijn ingeladen en het vliegtuig vertrekt over zestig minuten, dus laten we gaan!’ Joline nam haar capuchon van de kapstok, en stapte in de taxi. Hij was ruim, de bestuurder was een man van ongeveer honderd kilo, hij was kaal en had zich in maanden niet geschoren. ‘Het vliegveld alstublieft,’ zei Joline lief. De man bromde iets onverstaanbaar en vertrok meteen toen Joline’s moeder was ingestapt. Het stonk in de auto, naar een bier en sigarettengeur. Het was verschrikkelijk, hopelijk waren ze snel aan het vliegveld. Na zo’n tien minuten, in een stinkende taxi gezeten te hebben kwamen ze aan. Haar moeder betaalde, terwijl Joline al was uitgestapt. Ze nam haar koffers uit de kofferbak en liep naar een karretje, ze legde haar koffers erop en zag dat haar moeder al snel haar voorbeeld volgde. Terwijl ze naar de balie liep, hoorde ze gillende meisjes. Ze keek om en zag ze om een paar jongens staan, die handtekeningen uitdeelden. Haar ogen gleden over de jongens, ze zag alleen rechtopstaand haar, een pet, bruin haar en blond kort haar. Ze besloot een kijkje te gaan nemen en keek de jongens aan, die gezichten, vanwaar kende ze die? Ze waren zo bekend.. De jongens keken naar het meisje dat erbij was komen staan, ze begonnen te glimlachen. Wat was ze prachtig, en zo mooi.. Haar geur.. ‘Huh?’ vroeg Tom zich luidop af. ‘Ik ken die geur..’ mompelde hij. Hij probeerde zich dingen te herrineren, maar het lukte niet. ‘Whats you're –‘ Maar nog voor hij zijn zin kon afmaken was ze verdwenen. Joline had geen tijd, haar vliegtuig zou gaan vertrekken! Ze liep naar haar moeder. ‘Ken je die jongens?’ vroeg haar moeder haar lief. ‘Neen, maar ze komen me bekend voor.’ Ze besloot er geen aandacht meer aan te vergen en liep met haar moeder naar het vliegtuig. ‘We hebben business class,’ zei Joline’s moeder trots. ‘Helemaal door-‘ Ze staakte haar zin. ‘Door wie, mama?’ vroeg Joline. Ze negeerde haar dochter en liep door. Joline haalde haar schouders op en gaf de bagage af. Ze stapte in, en keek waar ze kon zitten, ze kon alleen maar naast één van de jongens gaan zitten die ze daarnet had gezien. En dat was die met korte blonde haren. Voor haar zaten de jongens met de pet en de rechtopstaande haren, en die met lange bruine haren was verdwenen. ‘Zit hier iemand?’ vroeg ze zacht. De jongen keek haar aan, hij verstond geen woord van wat ze zei. ‘Do you speak Englisch?’ De jongen knikte. ‘Can I sit here?’ Hij knikte nog een keer.
Ze ging zitten en maakte de gordels vast, want straks zouden ze opstijgen. In business class zaten niet veel mensen, alleen zij, haar moeder, de man, en de drie jongens waarvan de vierde verdwenen was. De gezichten van daarnet waren nog altijd op haar netvlies gebrand.. Waar, o waar kende ze die twee van?