Deel 2 - Uitkomsten

En nu? (3 x uitgekomen)

Mira wist niet wat er allemaal gebeurd was. Het eerste wat ze zag toen ze haar ogen open deed was Roel zijn gezicht. Nadat ze aan het licht gewend was keek ze om zich heen en merkte ze dat ze in een boerderij waren. Clair, Tilly en Rico zaten een stukje verder zachtjes met elkaar te praten.
Mira probeerde rechtop te gaan zitten maar ze werd terug geduwd door Roel “blijf liggen” zei hij zacht.
Mira vond het prettig om zijn stem weer te horen en gehoorzaamde.
“waar zijn we?” vroeg ze zacht. Moeite om te praten.
Roel antwoordde nog steeds zacht “op het platteland ongeveer 20 mijl van huis”.
Mira voelde een prop in haar keel. Zo ver weg? Hoe kwamen ze thuis? Als ze thuis kwamen.. en.. hoe zat het met haar ouders? Zou de inquisitie naar ze toe gaan? Zodra de paus door had dat er kinderen vermist waren zou er worden gezocht. De ouders zouden in de problemen komen. Paniek.. alweer..
Roel streek Mira haar, haar uit haar gezicht “het komt wel goed” zei hij zacht.
“maar vader en moeder” sputterde ze tegen.
“maak je maar niet druk. Ze kunnen prima voor zichzelf zorgen”
“weet je dat heel zeker?” Mira voelde een steek in haar hart.
Roel ging fluisterend verder “natuurlijk zullen ze ons missen, maar ze weten ook dat wij oud genoeg zijn en voor onszelf kunnen zorgen en ze weten ook dat ik bij je ben”.
Mira wilde niets meer horen. Ze wilde niet weten dat haar ouders zich waarschijnlijk niet ongerust zouden maken. Dat ze wel wisten dat het goed zou komen. Ze wilde dat ze weer klein was. Dat haar ouders zouden gaan zoeken.
Ondanks dat Mira 14 was merkte ze dat ze nog steeds afhankelijk was van haar ouders. Roel haar broer die nu 17 was kon prima voor zichzelf zorgen en zou zichzelf ook gemakkelijk redden. Mira voelde zichzelf klein en dom. Wat zou er van haar zijn gekomen als Roel er nu niet was? Als hij gewoon door was gerend en haar had laten liggen? Dan lag ze waarschijnlijk nu al op de brandstapel. Mira huiverde even bij die gedachte.
Roel keek haar bezorgd aan “gaat het wel?” vroeg hij.
“jawel.. voel me ellendig meer niet” antwoordde ze. Mira voelde zich echt ellendig. Ze wist alleen niet waardoor. Door alles wat er gebeurd was. Door de gedachten aan haar ouders. Door die klap tegen de grond. Of door allemaal.
Mira keek nog eens goed om zich heen. De plek kwam haar vaag bekend voor maar ze kon zich niet herinneren waarvan.
Roel stond op en tikte Clair aan die meteen opsprong en naar Mira rende. Voordat ze het doorhad werd ze bijna gekild.
“zijn we net van de inquisitie af ga jij proberen mij te vermoorden” grapte Mira.
“ow sorry” zei Clair en liet snel los.
“het is goed” antwoordde Mira snel om Clair niet af te schrikken. Ook Tilly en Rico waren erbij komen staan.
“blij dat je nog leeft” zei Rico vrolijk.
“we zullen hier nog wel een tijdje moeten blijven Mira, de inquisitie is namelijk naar mij opzoek en ik neem aan dat jij niet weg gaat zonder mij” zei Roel.
“klopt” zei Mira zachtjes. Ze voelde zich moe en wilde eigenlijk zo snel mogelijk slapen maar ze vond het bot om dat te zeggen dus hield ze maar haar mond en luisterde naar wat Rico allemaal vertelde.