Leven als freak (1) - Uitkomsten

Het begin.. (9 x uitgekomen)

Mijn hele leven al ben ik anders, anders als iedereen. Ik weet dingen die ik eigenlijk niet hoor te weten, niet kan weten. Hoe het komt dat ik het wel weet? Geen idee dat kan ik je niet vertellen, misschien een hogere macht, al geloof ik nu niet meer in God, anders zou hij me wel hebben geholpen. Ik kan je wel vertellen hoe mijn leven was, hoe het is en hoe het zal worden. Want weet je? Ik heb een soort gave denk ik. De één noemt het dromen de ander visioenen. Ik zie het verleden en de teokomst van anderen en mijzelf. Of ik het nu wil of niet, het gebeurt gewoon. Volgens mn ouders was ik tot m'n derde nog een "normaal" kind. Al heb ik geen idee wat "normaal" is. Ik vind niemand hier namelijk normaal. Na mijn derde jaar werd ik volgens mijn ouders "vreemd". M'n ouders konden me niet accepteren zoals ik was. Misschien omdat ze me eigenlijk helemaal niet wouden. Ik was een "ongelukje". Vanaf het begin zat alles me dus eiglijk tegen zou je zeggen. Dat is ook zo en dat is het nog steeds. Mijn ouders wisten zeker dat ik een soort ziekte aan mijn hersenen had en vanaf mijn 6e ging ik van dokter naar dokter. Ik heb alle soorten dokters gezien volgens mij die er zijn. Mijn ouders wouden weten wat er "mis" was met mij want dit kon toch niet normaal zijn? Nou, de dokters hebben ook nooit iets kunnen vinden, dus je zou kunne zeggen dat ik "normaal" was, maar nee, mijn ouders gaven niet op en toe ik 16 was stuurden ze me naar een Psygisch ziekenhuis. Ze dachten dat ik gek was, gestoord, niet 1 van hun. Ik zag dingen die ikniet hoorde te zien volgens hun. Zoeals die keer toen ik 8 was. Ik speelde in de speeltuin met een meisje. Haar moeder zat verderop op een bankje een tijdschrift te lezen. Ik raakt per ongeluk haar arm aan toe ik langs haar heen liep en plots flitste er een beeld door mn hoofd.

Ik voel me woedend en verdrietig tegelijk. Ik sta in een lege kamer en heb een pistool in mijn hand. Ik houd het tegen de zijkant van mijn hoofd. Schreeuw het uit en laat mijn hand weer zakken. Nog niet...even wachten, hij komt zo. En ja, de deur gaat open en er komt een man in een strak grijs pak. Hij heeft kort donkerbruin haar en helderblauwe ogen. Hij heeft een koffertje in zijn hand en in de andere hand een plastic koffiebekertje. Ik voel een enorme haat voor de man. Hij heeft me nog niet gezien en gaat aan tafel zitten. Ik doe de deur dicht en hij kijkt op. 'Hoe kon je?!' schreeuw ik het uit. 'ze was van mij!' weer voelde ik ontzettend veel verdriet en pijn. de man kijkt angstig naar het pistool in mijn hand en probeert weg te rennnen. Nog voordat hij de deur bereikt richt ik op zijn hoofd. Een knal, bloed op de muren en dan stilte. Ik voel me opgelucht. Ik heb wraak kunnen nemen. Nu moet ik nog 1 ding doen. Ik richt het pistool weer op mijn hoofd. een 2e knal en dan zwart..

Verschrikt laat ik het meisje los en ren naar huis. Het meisje met haar moeder verbaasd achterlatend. Die avond toen mijn moeder naar het nieuws keek, was er een man in beeld, ik kende hem niet. De nieuwslezeer zei dat hij zelfmoord had gepleegd. Ook had hij iemand vermoord. Ik keek naar het scherm en schrok me dood. De TV liet een beeld zien van een man met donkerbruin haar en helderblauwe ogen die wijd opengesperd waren. Hij lag op de grond. Hij zag er normaal uit op het gat in zijn hoofd na en het donkerrode bloed wat zijn mooie grijze pak verkleurde. mijn moeder riep dat ik dit niet mog zien en stuurde me naar bed. De hele nacht heb ik wakker gelegen... Dit soort dingen heb ik dus vaker en dat is een nachtmerrie. Gelukkig niet altijd. Soms zie ik leuke dingen, zoals wat ik voor mijn verjaardag krijg. School ging ook altijd fantastisch. Voor de leraren was ik een raadsel. Ik snapte niets van mijn huiswerk maar de toetsen maakte ik altijd perfect, ik wist immers de antwoorden al. Niet dat ik het wou, het was er gewoon, ik wist het gewoon. In het Psygisch ziekenhuis konden ze trouwens ook niets vinden wat mij zo "anders"maakte. Ze zeiden net als de dokters dat ik "normaal" was. Ik heb ondertussen een hekel aan dat woord. Wie beslist er wat"normaal" is. Ik vond mezelf altijd behoorlijk normaal. Maar goed, ik werd dus niet opgenomen, gelukkig. Toen maakte ik de grootste fout in mijn hele leven. Tot nu misschien..Ik vroeg één van de begeleiders hoe het met haar baby ging. Ze keek me raar aan. Wat was er? Ze had die dag net naar de dokter geweest waardoor bleek dat ze ongeveer 3 weken zwanger was! Im had dat dus helemaal niet kunnen weten!. Na ja, je raadt het al, grote verwarring en ik werd dus wel opgenomen. Ze brachten me door een lange gang en toen ik omkeek zag ik mijn ouders net weglopen. Ze hadden niks gezegd of gedaan. Dat was de laatste keer dat ik mijn ouders zag. In het ziekenhuis was het vreselijk. Om me die dromen af te leren martelden ze me en mishandelden ze me. Nachten heb ik liggen huilen. Nu ben ik het zat. Ik zal iedereen laten zien dat ik geen freak ben!!
Ik sta op het dak van de hel en staar naar beneden. Daar zie ik hordes mensen, tientallen camera's, flitsend als in mijn dromen. Ik hoor zoemende en klikkense geluiden, geschreeuw en gejoel. Nu sta ik volop in de aandacht en iedereen die verwacht dat ik zal springen. Dat zou nog eens wat zijn voor in de krant: Depressieve freak springt van dak af! Nou ik zal ze eens wat laten zien en horen. Ik kijk omhoog, dikke grijze wolken pakken zich samen. ik moet opschieten. Ik sluit mijn ogen. Ik heb geen visioen nodig om te weten wat er nu zal gebeuren....

nee? (13 x uitgekomen)

beteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaalbeteranderverhaal