Now It's time to tell you my part of the story. **2. Emily's Story. - Uitkomsten

Do I have a friend? (48 x uitgekomen)

Ik liep voorzichtig naar Bill toe en tikte hem op zijn schouder. "Wat?" Zei hij geïrriteerd terwijl hij verderging met zoeken. Ik opende mijn mond en zei zachtjes: "Dit papiertje?" Verward keek hij op "Hè?" Hij pakte het briefje uit mijn handen en liet zijn ogen over de regels glijden. Zijn blik verstarde nadat hij de laatste regel had gelezen. "Blijf hier!" Commandeerde hij me, en hij rende naar boven. Ik keek hem na. Wat was er aan de hand? Ik kon het niet laten, ik móest weten wat er aan de hand was. Ik volgde hem, zo geruisloos mogelijk als mijn voeten toelieten. Ik liep naar de badkamer, waar ik geluid vandaan hoorde komen. Toen ik de deur opendeed sloeg mijn hart een slag over. Mama werd haast als een pop door Bill uit het water in het bad gehaald. Bill snikte en daarna barstte mama ook in huilen uit. Ik hoorde wat ze vertelde, maar het maakte geen click. Later zou ik begrijpen wat ze had gedaan en wat ze had verteld. Alleen op dat moment was ik gewoon te verward. Ik was naar beneden gerend op mijn tenen en was weer zogenaamd tv gaan kijken, zodat ze niet zouden merken dat ik heb gezien wat er gebeurde.

De dag erna ging ik voor het eerst naar groep drie op de basisschool. Ik hoopte dat ik een vriendje of vriendinnetje zou maken. Want in de kleuterklas werd ik een beetje gemeden... Toen ik de klas binnenkwam was bijna iedereen er al. Er zaten nog een paar klasgenootjes van de kleuterklas bij me in de klas maar die vond ik niet aardig. Ik ging naast een jongetje zitten dat me een wel een beetje aardig leek. We zaten allemaal in een kring en de juf zat bij het bord in het midden. Ze had kort rood haar, dat waarschijnlijk geverfd was want zo'n kleur was niet bepaald natuurlijk, en ze droeg een bril, haar huid was een beetje bruinig wat waarschijnlijk door de zonnebank kwam. Ze stelde zich voor als juf Marian. Daarna moesten we om de beurt opstaan en onze naam zeggen. Het jongetje naast me bleek Koda te heten. Ik keek hem aan en zijn blauw-groenige ogen die op zonnebloemen leken lachtten me lief toe. Ik schonk hem een glimlach terug, en daardoor werd hij nog vrolijker. Hij pakte mijn hand en zei: "Wij blijven vanaf nu, altijd vriendjes." Ik knikte zo heftig dat mijn hoofd er bijna aftolde. Hij begon nog meer te stralen. We stonden tegelijkertijd op en begonnen vrolijk heen en weer te springen. De juf liep naar de CD-speler en zette daar een kindercd op, en de rest van onze klas begon mee te springen en dansen.