Under the Silver Stars we'll meet again! 1 - Uitkomsten

Een begin =] (57 x uitgekomen)

Aan: dark_passion@live.nl
Van: dwarsboom@live.nl
Onderwerp: Hoii^^
_____________________________________________________
Lieve Cristine,
Voor ik verder ga schrijven zal ik mij eerst is even voorstellen. Ik bedoel… We hebben elkaar pas net ontmoet, dus we weten niet echt veel over elkaar. Maar goed… Mijn naam is dus Janieke en ik ben 15 jaar oud. Ik ben niet echt een brievenschrijfster, zoals je wel merkt. Jeetje… ik heb geen idee van wat ik moet zeggen.

Ik zucht. Ik heb gelijk, ik bén geen brievenschrijfster. Mijn pen tikt ritmisch op mijn bureaublad. Wat the hell moest ik nou in die brief zetten? Ik had haar pas net ontmoet. Om precies te zijn, gisteren. Gisteravond pas en het is nu halftien, de volgende ochtend. Misschien moest ik maar overnieuw beginnen. Ik delete het hele tekstje dat ik had getypt en staar dan naar het witte veld, met de knipperende cursor erop.

Lieve Cristine,

Mijn handen blijven boven het toetsenbord hangen. Het leek zo goed te klikken in die chatbox, maar ik heb nu echt geen flauw idee van wat ik moest schrijven.

Mijn vingers hangen al tijden boven het toetsenbord, maar ze hebben geen flauw idee wat te doen. Het afgezaagde: “Ik zal me eerst even voorstellen” is al mislukt. En toch doe ik het weer. Ik zal me even voorstellen, tenslotte kennen we elkaar pas een uur of twaalf, dertien. Ik ben Janieke en ik ben 15 jaar. Mijn vriendinnen noemen me vaak Mss. Teddybear, want ik ben heel erg knuffelbaar. Geen idee wanneer ze die naam verzonnen hebben, maar het is wel waar. Verhipt! Nu loop ik weer vast…-.-

Ik glimlach, terwijl ik het stukje nog eens overlees. Eigenlijk werkt het wel, zo onbestemd schrijven.

Zoals te zien is aan dat: “Verhipt!” ben ik tamelijk netjes. Het enige dat niet netjes is aan mij is mijn kamer. Maar dat hoort toch ook niet bij een puber? Ik zal je ook maar meteen even waarschuwen. Muziek is mijn leven en de muziek die ik op het moment vereer is die van Tokio Hotel. Mijn ouders zijn er finaal tegen, maar ja… Ik heb ook een eigen leven en dat wil ik graag zo houden. Tot voor kort geloofde ik er ook in dat als ik niet alles goed deed mijn ouders mij gewoon uit huis zouden zetten. O.ô Ik heb geen idee waarom ik dat dacht, maar ik kwam er pas achter dat het niet zo was toen ik mijn eerste onvoldoende haalde. En dat was pas begin dit jaar. Ik zit in de derde klas van het gymnasium en doe allebei de klassieke talen. Je zult nu wel denken: “Jeetje! Wat een stuud!” En ik ben blij je mede te delen dat ik dat ook ben. Mijn cijfers zijn torenhoog, mijn reputatie op school is slijmbal en ik heb amper vriendinnen. En weet je wat? Mij maakt het geen ene mooie drol uit! Ik ben wie ik ben en mensen moeten mij maar zo accepteren, doen ze dat niet, dan doen ze dat niet. Hun keuze. Mijn beste vriendin heet Natasha en ze is echt heel erg aardig voor me. Ze heeft eigenlijk precies de tegenovergestelde reputatie. Ze leert bijna nooit en zit echt aan de grond met haar cijfers, ze heeft een grote mond, maar daarom mag ik haar ook. Bovendien verteld ze me altijd eerlijk als ik weer door draaf of als ik weer eens te intelligent overkom. Maar goed… Dit gaat niet over Natasha, maar over mij. Misschien heb je na dit stukje al veel conclusies over mij getrokken; ik zou het niet weten. Mijn ouders zijn een stel workaholics, maar als ze thuis zijn, zijn ze wel heel erg lief. Ik krijg zo ongeveer alles wat mijn hartje begeert, alleen begeert mijn hartje niet meer dan een normale familie. Mijn broer is achttien jaar en studeert al, die zie ik dus zeg maar net zoveel als mijn ouders. Mijn oudere zus is zeventien en verdwijnt regelmatig naar een vriendin dus die is ook maar weinig thuis. Je kunt eigenlijk net zo goed zeggen dat ik enigst kind ben, aangezien ik altijd alleen thuis ben. Al ben ik niet helemaal alleen. Onze tuinman, Bertus, en onze huishoudster, Heidi, zijn er altijd voor me. En mijn lieve hondje Teddy, natuurlijk.

Ik stop even met typen om over te lezen wat ik nou eigenlijk allemaal al getypt heb. Ik scrol weer omhoog en begin bij het begin. Bij sommige dingen kijk ik even verbaasd, dan kan ik me niet herinneren dat ik dat getypt heb. Bij andere dingen glimlach ik even, omdat er een leuke herinnering opspeelt. Alleen het laatste stukje… Dat over mijn ouders. Het is allemaal waar wat er staat, maar ik heb al zo vaak gewenst dat het niet zo was.

Ik heb leren leven met het feit dat ik altijd alleen thuis ben en ik verberg ook voor mijn ouders en eigenlijk voor de rest van de wereld ook dat ik het niet leuk vind. Maar ja, veel kan ik er niet aan doen. Mijn ouders leven voor hun werk en werken om te leven. Alleen dat laatste maken ze zichzelf wijs. We hebben geld zat. Als ik het allemaal in muntgeld zou opvragen en het in de het zwembad in de tuin zou leggen dan zou ik er in kunnen zwemmen. En ik heb geen idee waarom ik dit allemaal vertel aan een totale vreemde. Zelfs Natasha weet dit allemaal niet. Blijkbaar klikt het nog beter dan ik gisteravond al dacht. Gelukkig is het bijna kerstvakantie, dan kunnen we tenminste uitgebreid mailen. Al heb je wel grote kans dat ik lange tijd bezig ben met leren. Het gaat gewoon vanzelf, weet je. Alles wat ik doe heeft iets te maken met school. Leren is zo ongeveer een hobby geworden. Naast mijn klarinet en mijn geheime schrijfpassie heb ik geen hobby’s. Niemand weet dat ik schrijf, tot nu dan, tenminste. Nu weet jij het. Jij, ik en Teddy. De enige die precies weten wat ik van mijn ouders vind, hoe ik het op pak en van mijn geheime schrijfpassie. Wij met z’n drieën. Schrijf je gauw terug? XxX Janieke.

Mijn muis hangt twijfelig boven het knopje “verzenden.” Eénmaal verzonden is niet meer terug te krijgen. Dan zou ze hem definitief lezen. Of misschien ook niet, maar dat boeit niet. Verzonden is verzonden en het zou niet meer ongedaan gemaakt kunnen worden. Ik lees voor de zekerheid nog eens de mail door. Stond er nog wat tussen wat ik niet wilde? Nee, nou dan kan ik hem toch gewoon opsturen? Met één vloeiende beweging beweeg ik mijn muis weer terug naar “verzenden” en weg is de mail. ‘En nu word het wachten,’ mompel ik tegen Teddy, die op mijn schoot ligt…

Nope. (2 x uitgekomen)

Naja, jij zei dat je dacht dat het niet leuk zou worden... Nou, dan mag je hem ook niet lezen. *kijkt heel arrogant.*