My dying day. - Uitkomsten

Please take me with you. (29 x uitgekomen)

'Ja hoor, je hebt gewoon weer aandacht nodig! Kun je niet normaal zijn? Zoals andere meisjes van jouw leeftijd!?', schreeuwden een vader en moeder naar een meisje dat huilend in de kamer stond.
De woorden sneden door haar hart als pasgeslepen messen, koud en scherp.
Zelfs haar zusje keek haar minachtend aan:'En ik nog wel denken dat je een voorbeeld was! HEKS!'
Dat was teveel voor haar en ze rende naar boven, pakte de hoognodige spullen en vertrok, om nooit meer terug te komen...

Het meisje rende door het koude en donkere stadje waar ze woonde, tot ze bij een oud huis kwam.
Er zaten planken voor de ramen en er was een kraakposter op het raam geplakt.
Ze opende de deur en stapte naar binnen, in de hal rook het muf, alsof er jaren niet gelucht was.
Ze gooide haar tas neer en schreeuwde al haar woede en frustratie eruit.
Plotseling hoorde ze een geluid uit de muur komen, ze stapte naar achter maar struikelde en viel.
Uit de muren kwamen echo's van haar schreeuw, maar dat was niet het enige...
Voor haar eigen ogen zag het meisje een handafdruk door de muur heen komen, alsof de muur een vliesje was wat weggedrukt kon worden, en daarna een hoofd.
Ze stond op en liep naar het hoofd toe, door de muur kon ze zien dat het fijngebouwd was met stevige gelaatstrekken, waaruit ze opmaakte dat het een wat oudere jongen was.
Opeens herkende ze hem.
Ze bracht haar trillende blanke vingers naar het gezicht en streelde de jongens wang 'Liam', fluisterde ze.
Meteen stopte hij met schreeuwen.
Hij verminderde de druk op de muur en trok zich terug in de andere kamer.
Even later ging een van de deuren open, er kwam iemand de hal binnen, ze kon het voelen.
Het was de geest van de jongen... Liam, haar vriendje, die hier een paar maanden geleden vermoord was.
Ze pakte haar athame uit haar tas en maakte een cirkel, daarna ging ze in het midden op de grond zitten, ze riep de vier elementen en hun goden op en sloot haar ogen.
De jongen was dichter bij dan eerst, ze voelde hem nu duidelijk achter haar.
'Siobhan', fluisterde de geest. 'Siobhan, wat is er?'
Het meisje antwoordde niet maar begon te huilen, geluidloos stroomden de tranen over haar wangen terwijl ze een ritueel uitvoerde met haar athame. Toen sprak het meisje dat Siobhan heette met gebroken stem tot de geest 'Kom terug, mijn Liam! Aljeblieft! Nog één keer!'
Nadat Siobhan deze woorden had gesproken vormde zich een spleet in de grond; een Bith Dearc, een weg naar het dodenrijk...
Uit de Bith Dearc kwam een lichaam gerezen, het was Liam, alleen hij was bleek, doodsbleek.
Siobhan probeerde haar tranen in te houden, er vormden zich zweetpareltjes om haar gezicht.
Het kostte haar ontzettend veel moeite om Liam hier te houden maar ze had er alles voor over, echt alles.
Toch stroomden de tranen over haar wangen en begon ze zachtjes te snikken 'Ik kan het niet meer Liam, sinds jij er niet meer bent leef ik niet meer! Ik ben tijden geleden al gestorven!'
Liam richtte zich op en keek in haar ogen, op zijn gezicht lag een geschrokken uitdrukking.
Siobhan maakte met een hand haar vest open en nu zag Liam duidelijk de gapende wond op de plaats waar haar hart had moeten zitten.
Het leek wel een kamer, een nestje in een boom.
Het bloed goot uit de wond maar Siobhan leek het niet te voelen.
'Neem me mee', fluisterde ze. 'Alsjeblieft! Voer me weg van hier!'
Liam keek naar de grond en antwoordde 'Als je dat echt wilt, mijn lieve Siobhan, dan zal ik je meenemen.'
Liam legde zijn hand op Siobhans wond en liet haar halfdode lichaam voor zich uit zweven.
Toen Siobhan boven de Bith Dearc hing pakte hij haar gezicht vast en mompelde een paar onverstaanbare woorden.
Siobhans ogen werden donker terwijl het leven uit haar wegvloeide, althans het laatste restje...
Haar lichaam gleed gracieus de Bith Dearc in en Liam volgde haar... om voor altijd samen te zijn.