Tsunamie - Uitkomsten

Tsunamie

Ik heb een verhaal geschreven over een meisje dat zelf de tsunamie meemaakt.. misschien even interesant om te lezen?
De laatste dag...
Eerste kerstdag 9.00 uur. Ik liep over het strand. Het was echt heerlijk weer. Overal zag je toeristen alvast aankomen om een plaatsje voor de komende dag vrij te houden. Ikzelf ging naar mijn vriend Joan. Dat was een klein stukje lopen maar dat gaf niet. Het was immers heerlijk buiten en de net opgekomen zon was warm en vriendelijk. Waarom had ik dan toch het gevoel dat er iets mis was?
12.00 uur. Joan en ik zaten lekker iets koels te drinken wat op een soort fruitmixje leek. Plotseling stond Joan op. Hij vroeg me of ik morgen soms zin had om met hem te gaan zwemmen. Ik zei dat ik dat een leuk idee vond. Hij zei dat we dan het beste vroeg het strand op konden gaan omdat het nogal druk werd.
We gingen weer wat onderuitgezakt liggen. Het was zo warm dat je er bijna van in slaap zou vallen... Nouja bijna...
16.22 uur. Ik schrok wakker van een rare droom. Was ik in slaap gevallen? Ik rekte me uit en ging op zoek naar Joan. Die groette me vrolijk en vroeg of ik lekker geslapen had. Lachend antwoordde ik dat hij me best wel even wakker had mogen maken. Hij zei dat ik veel te lief lag te slapen. Hij pakte een klein foto toestel wat hij van zijn oom uit Nederland had gekregen en liet een foto zien waarop ik mijn mond half open had en in een niet zo charmante houding lag. Ik rende hem achterna en probeerde de camera af te pakken. Nouja, ik deed een poging tot.
19.39 uur. Ik liep terug naar huis. Morgen zou een geweldige dag worden. Ik hield van zwemmen met Joan. Meestal gingen we tot heel diep. En het water was zo helder dat je de vissen zo kon zien zwemmen. Ik stapte mijn houten hutje in en zei moeder en vader welterusten. Ik sukkelde langzaam in slaap.
Tweede kerstdag 06.30 uur. Ik liep nog half slapend het strand op. ‘Pfff waarom moeten we nou weer zo vroeg?’ Ik liep in mezelf te mopperen toen ik half tegen Joan aanbotste. Die zei spottend dat ik gister nog wel even door had kunnen slapen. Ik duwde hem de zee in en sprong er zelf ook achteraan. Het water was koel en ik probeerde me te ontspannen maar het lukte gewoon niet. Iets hield me scherp. Iets wilde dat ik mezelf druk maakte, maar waarom?
11.30 uur. Wat waren we ver van de kust! Ik schreeuwde naar Joan en vroeg hoe lang we nu al aan het zwemmen waren. Hij antwoordde dat het misschien wel een half uur was. Ik vroeg of we misschien terug konden gaan. Hij zei dat hij nog heel even door wilde zwemmen. Ik vond dat goed.
13.00 Eindelijk waren we omgekeerd. Maar het leek wel alsof we steeds werden teruggesleept. Het was heel raar. Gelukkig kwam er een bootje langs dat ons oppikte en naar de kust bracht. Daar aangekomen zagen we dat het wel heel erg eb begon te worden. Het ongeruste gevoel van die dagen werd erger dan tevoren. Ik zei tegen Joan dat we beter terug konden gaan. Hij was het helemaal niet met me eens.
13.33 uur. Toen we bijna ruzie kregen werd onze aandacht getrokken door iets aan de horizon. Een enorme golf kwam op ons af. Eerst keek iedereen ermet verbijstering naar. Maar toen ontstond er paniek. Iedereen rende door elkaar op zoek naar hun kinderen en echtgenoten. Joan en ik renden hand in hand, bang om elkaar kwijt te raken. We renden zo hard we konden het dorp in. Mijn familie was nergens te bekennen. We klommen op een dak van een stenen huis wat redelijk stevig leek. De vloedgolf kwam als een oorverdovend lawaai op ons af. De golf was ongelofelijk hoog. Voor onze ogen zagen we mensen verdwijnen onder het brullende water. Er sprongen spontaan tranen in mijn ogen. We zagen mensen die van auto’s werden gesleurd alsof het luciferhoutjes waren. Hutten van goede vrienden en kennissen werden kapot geslagen door het water. Maar toen begon ook het huis waar wij op zaten te schudden. Ik gilde zo hard als ik kon maar dat hielp niets. Het huis werd onder onze voeten weggesleurd en of we wilden of niet. Wij gingen mee. Toen mijn huid het water raakte wist ik dat dit het vreselijkste was wat ik in heel mijn leven had meegemaakt. Eerst hielden Joan en ik elkaars hand nog vast. Maar dat had geen zin. Ik zag mijn beste vriend onder water verdwijnen. Ik schreeuwde naar hem. Ik riep zijn naam wel duizend keer. Maar ik kreeg geen antwoord. Ik werd steeds kopje onder geduwd door een man die naast me dreef en uit machteloosheid zichzelf boven water probeerde te houden. Toen voelde ik ineens geen druk meer. Haastig zwom ik naar boven en zag de man naast me in het water liggen. Iets had zijn hoofd geraakt. Een balk. Toen ik achter me keek leek het wel of een rivier van balken mijn kant op dreef. Ik verzette me uit alle macht tegen de kracht van het water maar tervergeefs. Ik voelde een pijnscheut in mijn hoofd. En daarna werd alles zwart.
Rond oud en nieuw 18.29 uur. Langzaam opende ik mijn ogen. Waar was ik? Mijn hoofd deed pijn en ik lag met zeker wel duizend mensen om me heen in een soort grote zaal. Toen er eindelijk iemand vluchtig bij me kwam kijken kreeg ik een slokje water er werd me haastig verteld dat ik een week bewusteloos was geweest. Er hing een lijst namen aan een muur waarop ook de namen van mijn vader en mijn zusje stonden. Ik realiseerde me dat ik toch naar mijn gevoel had moeten luisteren.

Nu leef ik samen met mijn vader en zusje in een vervangende hut. Mijn moeder en mijn andere twee zusjes en een broer zijn er niet meer. Joan hebben ze nooit meer gevonden. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk. Ik heb later nog wel zijn camera gevonden. Die deed het dus niet meer. Hoe ik het heb overleefd weet niemand. Ze zeggen dat iemand me uit het water heeft gevist en me gereanimeerd heeft. Eerlijk gezegd had ik liever dat ze dat bij Joan hadden gedaan..