Drop everything now, meet me in the pouring rain. Kiss me on the side walk, take away the pain.

Waarom leek alles zo gemakkelijk af te gaan bij jou?
Het leek net een leven zonder zorgen.
Er kawm toch wel een morgen om je fouten te herstellen.
Gisteren is oud nieuws, alleen jij en ik zijn nog belangerijk.
ZOu alles later nog steeds zo zijn? Dacht ik vaak.
Was het alleen maar rozengeur en maneschij?
Of was dit iets dat we echt beiden wilden.
Zouden we trouwen? Nu, later, nooit.
Zou er een kleune jij of een kleine ik komen?
Zou morgen nog wel morgen zijn als jij er niet meer was?
Zou ik nog wel ik zijn, als er geen ons meer was?
En wat was jij dan, als ik er niet meer was?
Namen jou dromen dezelfde weg als de mijne?
Of liepen zij op het andere pad?
Waarom zou ik mij dit afvragen?
Zou de nacht nog wel hetzelfde zijn,
als jij er niet meer als mijn maan was.
Zou het ooit weer dag kunnen worden,
als mijn hete vuurbal aan de lucht,
genaamd zon, gedoofd zou zijn.
Waarom vraag jij je dit niet af?
Ben ik de enige die twijfelt over de toekomst?
Ben ik de enige die denkt aan vroeger?
Ben ik bang of opgelucht? Zelf weet ik het niet meer.
Weet ik het antwoord al, maar laat ik het niet toe?
Waarom moet alles altijd zo moeilijk gaan?
Waarom kan het niet voor één keer moeiteloos verlopen?
Jij bent jij niet, weet je, dat ben je nooit geweest.
Ben ik dan voor de verkeerde persoon gevallen?
Is dit een slecht teken? Of stel ik mij nu weer aan?
En dan zuch ik weer,
omdat ik nog steeds geen stap verder ben.
En dan sla ik weer, met mijn hand op de tafel,
omdat ik het antwoord nog steeds niet weet.
En dan snik ik weer, dan rollen de tranen weer over mijn wangen,
omdat ik nog steeds evenveel van je houd

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen