Zelfmoord

Zelfmoord

De bladeren vallen weer van de bomen
De tijd van depressie is gekomen
De zon vervaagt achter een donkere lucht
Het gevoel dat je weer terug in je hol vlucht
Herinneringen leggen een grauwe deken over je koude lijf
Het gevoel dat je alleen nog maar zinloze woorden schrijft
Moeheid behangt je dagindeling zwaarmoedig
Kleine lichtstootjes maakt je soms iets wat overmoedig
Maar al gauw zakt de pudding in
Heeft leven zo weinig zin

Elke jaar gebonden aan deze zelfde sleur
Wanneer sluit je eens voorgoed de deur
Elk jaar weer ver van huis
Op een plek wat tegen al je gevoelens heen druist

Machteloos smeek en bid je als het over mag gaan
Dit is toch echt geen bestaan
Ziet iemand wel eens de hel waar jij in zit
De lege kamer met alle muren wit
Staren naar het plafond
Maar door die muren breek niet de zon
Verdoemd tot een marteling die telkens je geest treft
De elke glïnstërïng in je ogen bederft
De innerlijke schreeuw gaat door merg en been
Alleen kun je nergens anders heen

Je krijgt te horen je omgeving is niet van steen
Sorry maar in deze strijd sta je voornamelijk alleen
Moedeloos tel je de zinloze uren
Hoelang moet deze pijn nog gaan duren

Je droomt zonder schaamte over een einde
Er is een donker licht wat naar jouw seinde
Zo zonder traan deze aarde gaan verlaten
Verlost worden van het gevoel wat je zo haatte
Weg van de veroordeling, onbegrip
Nooit meer in een verdomde dip
Vrij zijn van die helse psychische pijn
Eindelijk een licht die voor altijd schijnt
Je strekt de armen uit
Het enige is lichamelijke pijn waar je op stuit

Je ziet bloed over je armen vloeien
De herfstroos is volop gaan bloeien
Je zakt op je knieën op de grond
Voor het laatst is de herfstbladeren bond
Je trekt voor het laatst aan het koord
Verdwijnt voorgoed in zelfmoörd

© hiitsfeb alias Febe

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen