Did you forget.
Did you forget.
.|Het is niet echt een gedicht, meer iets wat ik moest opschrijven, voor mezelf en voor de rest die me niet lijken te begrijpen.
Ik schrijf deze brief aan ieder van school die de laatste tijd heeft gemerkt dat ik helemaal de stront in zak. Ik schrijf deze brief na aanleiding van het feit dat mijn 'vriendinnen' me niet meer in het groepje wilde hebben. Dan komt je tot de bittere conclusie hoe afhankelijk je van je vrienden bent, en dat wil ik nooit meer --"|.
Ik schrijf deze brief aan ieder van school die de laatste tijd heeft gemerkt dat ik helemaal de stront in zak. Ik schrijf deze brief na aanleiding van het feit dat mijn 'vriendinnen' me niet meer in het groepje wilde hebben. Dan komt je tot de bittere conclusie hoe afhankelijk je van je vrienden bent, en dat wil ik nooit meer --"|.
Ze zeggen dat vrienden een speciaal plekje in je hart hebben. Dat je vrienden je gulste geluk is, alles wat je naast familie nodig hebt. Natuurlijk is het heerlijk om vrienden te hebben, om met ze te kunnen lachen, ze je geheimen kan vertellen en eeuwig lang discussiëren over van alles en nogwat. Het is heerlijk om het gevoel te hebben dat mensen om je geven, dat het ze uitmaakt wat er met je gebeurd, dat je weet dat als je achter je kijkt, ze daar altijd zullen staan, glimlachend.
Misschien is het beeld hierboven alleen een beeld uit de Disney films. Maar iedereen heeft het recht op zijn eigen sprookje, zijn eigen fantasie. Een jaar geleden had ik nooit deze fantasie gehad, de fantasie van een soulmate. Die fantasie had ik niet nodig. Ik had genoeg mensen die zoveel om me gaven als dat ik nodig had, velen waar ik op terug kon komen. Met wie ik kon lachen, kon praten, kon discussiëren. Maar er gebeurd veel in één jaar, blijkbaar. Meer dan ik verwachtte, eerlijk gezegd.
En waar het misgelopen is, weet ik niet. Misschien was de ‘klik’ er inderdaad opeens niet meer. Misschien komt het inderdaad door de pubertijd en moet ik doorgaan met mijn leven. Maar van de één op de andere dag uit een groepje liggen, komt hard aan, ookal ben je nog zo in de groei.
Je weet niet wie zijn schuld het is, als er überhaupt al iemand de schuld heeft. Je weet niet of het jezelf was die iets fout deed, of dat de ander iets ervaren had wat alles opeens veranderde. Wat alles in jou nadeel liet werken. En als er weken voorbij gaan, waarin niets beter word, alles vast- en misloopt, en je niet weet wat er gebeurd is, dan frustreert je dat. Vooral als jíj diegene bent die alleen door moet. Nieuwe vriendschappen opbouwen, met pijn aanzien hoe het lachen, praten en discussiëren binnen je oude vriendengroep verder gaat, misschien zelfs wel enthousiaster dan voorheen. Met pijn aanvoelen hoe je tegen school op gaat zien, jezelf verstopt achter de dagelijkse routine, een soort zombie word die soms in de tranen schiet. En waarom weet je niet. Je weet niet wat er fout is gegaan, het zoemt in je achterhoofd, telkens diezelfde vraag. Antwoorden krijg je niet, en als je die krijgt, ze zijn ze zo vaag en slap dat ze nauwelijks een argument waardig zijn. Natuurlijk ga je je anders gedragen in een situatie als je niemand hebt. Op een gegeven moment denk je dat alles aan jou ligt, want je krijgt geen antwoorden, iedereen weigert je te geven wat je op het moment het liefst wilt.
Dus welken stappen ik verwacht om het beter te maken? Geen idee. Ik weet het niet, dat heb ik al aangegeven. Al meerdere malen. Ik denk dat het komt omdat ik niet weet wat de aanleiding is geweest. Dat ik vreemd ben? Dat ik er bij probeerde te horen? Maakte dat me tot iemand om er gewoon buiten te laten vallen?
Ik wil gewoon dat mensen niet meer acteren dat we nooit vrienden zijn geweest, dat ze niet hun ogen afslaan als ik met ze probeer te praten en dat ik niet elke keer bang hoef te zijn dat mensen me niet meer aardig vinden. Ik wil weten wat ik fout heb gedaan zodat ik er wat aan kan doen.
Verder verwacht ik weinig. Ik weet dat onze vriendschap stuk is gelopen, en met een dramatische uitdrukking dood is gebloed. Jammer dan, kan gebeuren natuurlijk. De manier waarop is helaas uiterst pijnlijk en voor mij onbegrijpelijk gegaan. Natuurlijk is het achteraf handig te zeggen dat ze niet zo op mij hadden moeten reageren, maar misschien hadden ze zelf niet door dat het gebeurde tot het te laat was.
Ik snap dat deze “brief” nogal vaag is en niet echt naar de opdracht. Maar ik weet écht niet wat er moet gebeuren om het beter te maken, omdat ik niet weet wat ik fout heb gedaan. Ik heb gewoon geen idee, kan niets bedenken waar ik veranderd ben ofzo. Dus weet ik niet wat er moet veranderen.
Reageer (10)
wow
1 decennium geledenHooplijk is het nu beter...?
1 decennium geledenMeid, ik heb medelijden met je. Zo te lezen ben je aardig en lief, en dan verdien je het niet om uit je groepje te worden getrapt.
1 decennium geledenMaar ik kan nu wel simpel zeggen, ga andere vrienden zoeken, en dat moet je ook doen, maar makkelijker gezegd dan gedaan.
Maar ik snap dat je het moeilijk hebt.
Life like there's no tomorrow.
Prachtig geschreven, Ashley!
1 decennium geledent'is supermooi!
1 decennium geledenIk heb het zelf ook meegemaakt.. ik val ook duidelijk buiten dit groepje.. en dat doet me pijn.. maar geen een groepje is aardig tegen me zonder te acteren.. Jij maakt dus hetzelfde mee als ik..
Eens zal het beter gaan. als je iets wil weten, kun je dingen vragen..?