Leugens.

Je loog.
Alles,
werkelijk alles,
was gelogen.
Niet één vleugje waarheid.
'Je moeder is overleden.
Ook je vader is dood.
Je zus heeft een strafblad.
En je broer heeft haar vermoord.
Je oma stierf.
Je opa bleef leven,
maar dat laatste,
duurde helaas maar voor even.'
Ik geloofde je.
Alles,
werkelijk alles,
geloofde ik.
Medelijden,
tot en met.
Tot ik je in Parijs zag lopen.
'Hand in hand met je moeder,
je vader achter je aan.
Je zus liep langs zijn zijde,
en ook je broer zag ik staan.
Je oma maakte foto's,
je opa stond haar bij.
Je zag er niet verdrietig uit,
iedereen was blij.'
Denk je nu werkelijk,
dat alles,
alles wat je ooit gelogen hebt,
geen werkelijkheid zal worden?
Al moet ik er zelf voor zorgen.

Ik heb dit zelf meegemaakt, natuurlijk is het einde erbij verzonnen, zo krankzinnig ben ik nog net niet.
Ik heb er met dat meisje over gepraat, en dat heeft echt geholpen.
In het begin ontkende ze natuurlijk alles, maar uiteindelijk wist ze me te vertellen dat ze haar leven wat interessanter wilde maken.
Ik begrijp misschien een klein beetje dat iedereen wel een beetje aandacht nodig heeft, en ik heb haar dan ook proberen duidelijk maken dat dat ook op een positieve manier kan.
Wellicht heb ik haar niet opnieuw in vertrouwen genomen. Dat moeten jullie begrijpen.
Maar ik hoop in het diepste van mijn hart dat het meisje een eerlijk leven leeft met de mensen waarvan ze houdt.

Er zijn nog geen reacties.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen