Ik had een ziel met vlekjes
Ik had een ziel met vlekjes
Ik had een ziel met vlekjes
ik geloof een stuk of zeven
die rustig door mijn witte psyche
bleven dwalen, bleven zweven
Ik weet niet waarom
en hoe snel het is gegaan
ik kan alleen maar constateren
dat er meer vlekken zijn ontstaan
Mijn psyche is niet langer wit
ik kan het niet ontkennen
nu het witte steeds maar grijzer wordt
en ik daaraan moet wennen
Ik ben mezelf een beetje kwijt
kan de weg terug niet meer vinden
het zwart sijpelt naar binnen
en maakt mijn geest langzaam een blinde
Ik had een ziel met vlekjes
heel lang, 't waren er zeven
gewoon een witte ziel met vlekjes
daar was prima mee te leven
En ik weet het is te laat
er is niets meer aan te doen
want mijn grijs-en-zwarte ziel
wordt nooit zo wit als toen
Reageer (10)
Wauw, dit vind ik echt heel mooi. Net muziek. (:
8 jaar geledenPrachtig!
8 jaar geledenWow. Het maakt me zowel blij als triest dit te lezen. Heel mooi met taal gespeeld, echt waar. Dit gedicht raakt me tot in mijn ziel (want ja, ik heb er ook een met vlekjes).
8 jaar geledenvooral die laatste strofe is echt mooi!
8 jaar geledenWauw! Heel mooi!
8 jaar geleden