Aller Eerste Liefdesverdriet.



Ze keken wel maar ze zagen het niet.
Ik had haar al eerder zien huilen maar nooit zo hard als nu.
Het licht van de laatste zonnestralen glansde door in haar ogen en haar lippen trilde.
Zijn naam stond vast in de frons op haar gezicht en de meisjes om haar heen bleven maar fluisteren.
Ze zeiden dat alles goed ging komen... dat hij spijt zou krijgen en hij terug zou komen.

/Ze Logen/

Hij kwam niet terug. De jongen die ze zo lang lief had gehad was weg, opgelost in de sleur van de tijd.
Volwassenen keken vragend achterom terwijl ze voorbij liepen maar gaven het op toen ze hoorde dat het over een gebroken hart ging.

De pijn word minder naar mate de pijn verstrijkt...
dat ging om in hun hoofden.
Het is niet belangrijk...

Zij waren vergeten hoe het was om hun eerste liefde te verliezen, zij vonden zichzelf te slim om erover na te denken. Zij waren oud nu en de hele wereld lag voor hun open.

Maar dat meisje, dat huilende meisje aan de rand van de stoep was hun verleden.

Een gebroken hart maakte deel uit van wat zij hun verleden noemde.
Haar heden.

Dus ik stond op, liep naar haar toe en ging naast de anderen zitten.

Je aller eerste liefdesverdriet, maakte een deel uit van wie je was maar dat betekende niet dat het je verleden moest overleven.

Als ze huilen, help ze dan voor het hun hart verteerd.

Reageer (2)

  • IrishNialler

    Wauw, wat heb je dit prachtig geschreven zeggen,. Je eerste liefdesverdriet is de heftigste.

    5 jaar geleden
  • Grizzly

    <3

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen