Papa

Papa

Soms ben ik blij dat jij mijn vader bent,
Maar op andere momenten wil ik je liever niet zien.
Ik ben er nog steeds niet aan gewend,
En dan ben ik zelfs al twintig.

Ik vind het jammer dat het allemaal zo moest lopen,
Dit is niet wat ik wil.
Maar toch blijf ik hopen,
Dat dit niet meer is dan een meningsverschil.

Ik weet dat deze hoop niet klopt,
Maar wat moet ik dan?
Ik krijg het niet ver genoeg weggestopt,
Ik baal hier gewoon erg van.

Waarom moest het zo lopen?
En kan je niet gewoon normaal tegen me doen?
Is het dan echt te veel gevraagd?
Dat ik jou zo graag in mijn leven zou willen

Vroeger was alles goed.
We waren 2 handen op een buik .
En ik was jou kleine meisje.
En nog altijd heb ik de hoop , dat dit ooit nog goed kan komen..

Ook al weet ik diep van binnen dat dit nooit meer goed zal komen.
En dat ik dit hoofdstuk het beste kan afsluiten.
Maar het is zo verdommes moeilijk ..
En het doet zo'n pijn dat ik jou al zo een lange tijd niet meer spreek of zie..

Dat jij de keuze hebt gemaakt om mij uit jou leven te zetten.
En verder te gaan .

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen