De donkere waterval
De donkere waterval
Het water was troebel,
het water was zwart.
Toch bleef ik staan.
Ik bleef staan onder de waterval die me had verhard.
Geen traan ontsnapte me toen het duister me raakte,
geen kreet kwam vrij bij het voelen van die helse pijn.
Maar verzopen in herinneringen,
zag ik toch een klein straaltje zonneschijn.
Het water was troebel,
het water was gevlekt.
Want van elke straal donker water,
was de duisternis deels bedekt.
Bedekt met kleine zilveren lichtjes.
Kleine, mooie herinneringen mengden zich met al die kwade,
het brandende water koelde deels af,
het harde leven gaf me eindelijk wat genade.
Het water was helder,
het water was licht.
Zachtjes liet ik het mijn schouders strelen.
Terwijl ik in de waterval van mijn leven,
mijn mooie toekomst zich kon zien afspelen.
Water soms troebel, water soms helder.
Water soms donker, water soms licht.
Hoeveel de donkere waterval je ook pijn kan doen,
hij licht altijd weer op.
Mooie herinneringen kunnen alleen niet altijd voldoen,
maar de toekomst zal je veel beloven.
Dus blijf staan onder de donkere waterval,
Hij licht vanzelf op.
Na elk pijnlijk ongeval.
Dus geef nooit op.
Geef de waterval van het leven nooit op.
Er zijn nog geen reacties.