Dan is alles zwart
Dan is alles zwart
Sorrie, het rijmt niet, maar ik weet niet waar ik het anders zou moeten posten. Het is zeg maar een ander soort gedicht.
Ik kijk rond, maar al wat ik zie is zwart.
Een klein licht puntje in de verte.
Ik wil er heen maar ik kan niet opstaan.
Ik word vastgehouden door iets.
Het is koud.
Zo koud.
Ik wil gaan gillen maar er komt niets uit mijn keel.
Iemand zegt 'slaap, rust uit.'
Ik denk aan de vergetelheid van de slaap, nergens aan denken.
Niet meer denken aan de pijn die ik nu voel.
Die stekende pijn.
Maar doordat de stem het zegt doe ik het niet.
Ook al voelen mijn oogleden zo zwaar.
Het ding dat me vast houd knijpt me.
Weer wil ik het uitgillen maar het lukt niet.
Nog een keer die stem, bozer nu:
'Slaap!'
Maar ik wil niet slapen en schud mijn hoofd.
Het ding dat me vast houd verslapt.
En laat me los.
Ik val diep.
Zo verschrikkelijk diep.
Dan is het koud.
Zo koud.
Door de weerspiegeling van het ijskoude water zie ik nog net dat het een hand was.
Met mijn hart en mijn ziel.
Dan is alles zwart.
Er zijn nog geen reacties.