Het schijnt dat je bleek was
Het schijnt dat je bleek was
Het schijnt dat je bleek was
Het schijnt dat je bleek was, met een ingevallen gezicht, drie infusen in je arm
nog bleker dat het bleke stille bed, waarin jij zo stil lag.
Een piepende monitor was het enige teken van leven
en daaromheen, als een stilleven, je familie, je doktoren en verpleegsters.
De witte bleke kamer, met het witte bleke bed, met een witte bleke jij.
Maar zo wil ik je niet herinneren.
Ik herinner je, lachend en zingend en dansen en spelend
zoals je toen rende door de straat, je kinderen achter je aan.
Een gebruinde huid, gezonde dosis humor en een jong gezicht,
in een rustig achterafdorp aan het einde van de wereld.
En voor even vergeet ik de witte bleke kamer met het witte bleke bed,
met een witte bleke jij.
Het schijnt dat je ziek was, je had iets onbekends, niemand weet wat het was
een ziekte waaraan jij kapot ging, van binnen uit naar buiten.
Een kuchje af en toe van een langslopende zuster viel dan op
vanwege de stilte, van je familie, je doktoren en verpleegsters.
De witte bleke kamer, met het witte bleke bed, met een witte bleke jij.
Maar zo wil ik je niet herinneren.
Ik herinner je, lachend en zingend en dansen en spelend
zoals je toen rende door de straat, je kinderen achter je aan.
Een gebruinde huid, gezonde dosis humor en een jong gezicht,
in een rustig achterafdorp aan het einde van de wereld.
En voor even vergeet ik de witte bleke kamer met het witte bleke bed,
met een witte bleke jij.
Nu lig je daar, stil onder de grond. Het groene gras groeit rond je graf.
De laatste sporen zijn uitgewist, het huis is verkocht, je kinderen verhuisd.
Je ligt in een vergeten hoekje van de wereld, niemand komt er nog.
Maar als ik er kom, op een mooie zomermiddag, zie ik de vliegen weer door het groene gras heen zoemen.
Als ik er kom zie ik het mooie, warme weer.
Als ik er kom zie ik de stoet met mensen, sommigen huilend, de meesten met gebogen hoofd.
Je moeder die op me steunde omdat het zo ver lopen was.
Als ik er kom zie ik de volle begraafplaats met de poort en de taxusheggen.
Als ik er kom lopen de tranen weer over mijn wangen, en kniel ik aan je graf neer om weer even bij je stil te staan.
Je was te jong om te sterven, en toch deed je het.
En al lig je hier in een vergeten hoekje van de wereld, in een afgelegen plekje op de begraafplaats, waar nooit iemand komt, ik vergeet je niet.
Reageer (9)
wooow dit is zooon mooi gedicht echt waar !!
<3
1 decennium geleden<3
1 decennium geledenIk weet niet maar dit doet me heel erg denken aan de dood van mijn opa. Ookal kan je het daar niet helemaal mee vergelijken. Mijn opa had geen ziekte, had alleen een beroerte. En hij is niet begraven maar gecremeerd, staat wel op een begraafplaats. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit vertel. Ik heb het eigenlijk nog nooit iemand vertelt -wel dat mijn opa overleden was, maar niet waardoor enz.-
1 decennium geledenAls dit gebaseerd is op realiteit wens ik je echt heel veel sterkte toe, ik ken de pijn, om een geliefde die veel te jong stierf te verliezen -mijn opa was niet jong, maar had nog genoeg energie om 15 jaar door te kunnen-
En zoals al vele hieronder hebben gezegd, heb je een geweldig talent voor gedichten schrijven. Ik hoop dat je er wat mee doet en een dichtenbundel uitbrengt of een boek. Ik zal het kopen
En nog iets: Bedankt, op een of andere manier put ik hier positieve energie uit. Mijn opa is al 1,5 jaar geleden overleden en ik heb het verwerkt -zo goed als- Natuurlijk mis ik hem ontzettend en dit gedicht is gewoon echt super!!!
Er zijn geen woorden, geen zinnen, geen reactie die kunnen zeggen hoe dit gedicht is. Het is geweldig, het is prachtig geschreven en het raakt me echt
1 decennium geledenSerieus, als jij niks met dit dicht- en schrijftalent gaat doen, word ik heel boos op je
En dan moet je oppassen
Aaahw, echt heel mooi... <'3 Wow.
1 decennium geleden