De slechtste manieren om een verhaal mee te beginnen

De slechtste manieren om een verhaal mee te beginnen

Je kent het allemaal wel: dat moment waarop je een boek opendoet, de eerste alinea leest en weet dat het zacht uitgedrukt niet jouw ding zal zijn. Dit zijn de manieren om te beginnen die ik absoluut vreselijk vind. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen, dus don't judge me - dit is mijn persoonlijke mening, geen lijst vol feiten.

  1. Informatiedump


    bron: www.adazing.com

    Niets is vreselijker dan een heel geschiedenisboek over het ontstaan van je wereld, de gewoontes van je nieuw uitgevonden ras, en de hele architectuur van de stad waarin het zich afspeelt in hoofdstuk één (of in een proloog, dat vind ik persoonlijk nog erger). Informatie dumpen kan ook op andere manieren. Ik hoef bijvoorbeeld niet meteen alle informatie over de MC te ontvangen, houd dat voor de rest van het verhaal alsjeblieft. Lange backstory's boeien me ook geen reet.

  2. Gesprek


    bron: mnbrass.org

    Er is niets verkeerd met een dialoog, of zelfs een gesprek tussen drie personen. Maar zodra er meer dan vier personages meteen al een eigen stem krijgen in hoofdstuk één, vind ik het een beetje verwarrend. Bovendien moet je je focus als schrijver verdelen over verschillende personages, wat betekent dat geen personage echt de spotlight krijgt die hij/zij verdient.

  3. 'Het was allemaal gewoon een droom'


    bron: images.tritondigitalcms.com

    Wanneer schrijvers dit doen, heb ik het gevoel dat ze een beetje vals spelen ofzo? Ik bedoel, ik voel me enorm bedrogen dan. Vind het gewoon heel erg naar.

  4. EN.... DEAD


    bron: images.indianexpress.com

    Begrijp me niet verkeerd: i love it wanneer personages sterven, zeker wanneer je het niet verwacht. Maar wanneer een thriller begint met een personage dat achtervolgd wordt door een moordenaar, wel, dan is het vrij verwacht. Bovendien ben ik er niet zo'n fan van als auteurs 2000 woorden gebruiken om een personage voor te stellen om hem vervolgens meteen weer te vermoorden. Waarom die moeite nemen als je personage toch niets toevoegt aan het verhaal? Dat is gewoon cruel. Bovendien heeft de lezer toch een bepaalde band met het personage en hem/haar dan na 2000 woorden, in het allereerste hoofdstuk van het boek, vermoorden vind ik gewoon gemeen. Natuurlijk werkt het in sommige gevallen wel. Wanneer de dood van dat personage bijvoorbeeld net het hele verhaal in gang zet. Maar meestal ben ik er geen fan van.
    Pas op: wanneer een dood vroeg komt (laten we zeggen ongeveer het midden van het boek), maar toch pas na een aantal hoofdstukken, vind ik het wel geweldig. Zeker als het het hoofdpersonage is, want dat ziet niemand aankomen lol.

  5. De alledaagsheid van het leven


    bron: snoringcanada.com

    Personage wordt wakker, kijkt in de spiegel, beschrijft zichzelf (want ja, hij ziet er natuurlijk zoveel anders uit dan normaal *zucht*), mama roept hem voor het ontbijt, gaat naar zijn werk blablablablablablabla. SAAI. Wat kan het mij schelen dat het personage cornflakes als ontbijt neemt? Dat wil ik helemaal niet weten, tenzij je personage leeft in een wereld waar cornflakes verboden is en hij continu voor zijn leven vreest wanneer hij cornflakes eet.

    Toch nog even extra aandacht voor de 'hoofdpersonage wordt wakker' trope, want deze geeft me echt rillingen. Brrrr. Why, just why? Tenzij hij wakker wordt omdat er een koude tentakel aan zijn gezicht kleeft of weet ik veel wat - laat dat kind gewoon slapen.

  6. Dingen die ik niet snap


    bron: www.verts-ne.ch

    Maak het je lezer niet te moeilijk. Wij doen dit ook gewoon voor de fun, you know. Ik weet dat veel grote auteurs allerlei verwarrende openingen hebben, maar idk, krijg dan gewoon het gevoel dat ze teveel hun best willen doen. Als je je verhaal ingewikkeld maakt, wordt het niet beter. Het geeft alleen de indruk dat je jezelf voor wil doen als een halve geleerde wanneer het ook simpel kan.

  7. Uitverkorene en alle shizzle die erop lijkt


    bron: evome.co

    Uitverkorene is waarschijnlijk het verkeerde woord, maar ik gebruik het even als een overkoepelende term. Ik doel vooral op die verhalen wanneer opeens een random persoon/vreemd wezen verschijnt dat jouw hoofdpersonage zo speciaal vindt. De enige die de wereld kan redden, blablabla. Tenzij jouw uitverkorene een bompa van 72 is (want 72 is een mooi getal enzo), weet ik dat dit niets voor mij zal zijn.

Reageer (6)

  • OosterEiland

    Ik ben het eens met 1, 3, 5 en 7. Al ben ik wel iemand die fan is van een verhaal in een verhaal. (Ook backstories) Hoofdpersonages die meteen dood gaan, heb ik niet gehad, maar tenzij het direct in het begin gebeurd (like, eerste/tweede pagina) zou ik het niet erg vinden.

    Gesprekken kunnen leuk zijn, maar dan moet het wel meteen een goed, interessant of grappig gesprek zijn dat meteen de aandacht trekt. Dan maakt het voor mij ook niet uit als het een dialoog of een gesprek tussen vijf personen is.

    ‘Het was allemaal een droom’ -jap dat is zeker irritant, tenzij er toch een betekenis zou zitten. Tenzij het echt te bizar is (zoals in De Avonden)

    Ik zelf ben fan van onbegrijpelijke verhalen, zinnen en motivaties. (Behalve het ik ben slecht, omdat ik slecht ben) Als lezer wil ik juist aan het denken gezet worden. Een soort detective, psycholoog of filosoof spelen (ligt eraan wat voor boek het is). Ik hou van dingen die hopeloos ingewikkeld zijn. Als het begin niet echt te begrijpen is dus, zal ik er juist aan beginnen.

    De uitverkorene, jap. Het voelt ook gewoon lui soms. Maar het is toch een guilty pleasure.. Ik weet niet precies waarom. Maar als er een uitverkorene in zit, wil ik wel dat de cliché wordt recht gezet met bijvoorbeeld een onsympathiek personage of (als de schrijver zichzelf wel bespotten) een ongetalenteerd personage.

    Ik vraag me trouwens af als er ook troll-schrijvers zijn in de boekenwereld? Lijkt me wel leuk om een troll-verhaal te lezen.

    6 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen