Slaap, kindje, slaap.
Ik merk dat bepaalde mensen scheutig met hun eigen leven omgaan. Legerofficieren sturen hun mannen naar een gebied om hun 'vaderland' te beschermen of 'vrede te stichten'. Terroristen plegen aanslagen op presidenten, steden en winkelcentrums. Ze vergooien hun leven om 'een ander te redden'. Het geschenk om lief te hebben, vergooien ze door een simpel kreet uit te slaan dat er vrede moet zijn en een ander, of zichzelf laten ontploffen.
De dood komt de afgelopen jaren steeds vaker voor, of tenminste doodsbedreigingen vullen de leegtes tussen de oorlogen. Het aantal criminelen verdubbelt zich met de maand en de angst groeit dat je over straat neer gestoken kan worden. Maar ik wil niet over moord praten, nee, over de dood. Over wat moordenaars hun slachtoffers geven en wat terroristen te wachten staat. De dood.
Lang heb ik gedacht dat de dood niets is. Niets is niet iets, het is geen zwarte open vlakte, een slaap of dat je als geest terug keert naar de aarde. Niets is iets veel groters; iets angstaanjagend en wat niemand kan en mag weten. Onbekend. Gevaarlijk.
Wellicht had ik toentertijd gelijk, dat ik, een meisje met iets te veel fantasie, de waarheid sprak (of tenminste dacht). Maar ik heb het fout; de dood hoort niet ontdekt te worden en al helemaal niet door een vijftienjarig meisje dat teveel op een toetsenbord tikt. Doch is de dood niet angstaanjagend voor sommigen, onder andere mij. Ik heb de vrees voor leegte allang opgeheven en ergens weet ik dat ik nog steeds ernaar uitkijk om de dood tegemoet te treden. Ik wil weten wat er aan de 'andere kant' zit, wat er met de doden gebeurd en wat er met mij zal gaan gebeuren. Een geest? Of kom ik terug als een kleiner, onbelangrijker dier? Zal ik verdwijnen tussen miljoenen sterren en me samenvoegen met mijn voorouders? Of zal ik slapen, een diepe, eindeloze slaap waar maar één iemand mij kan wekken.
Nu zeg ik niet dat ik opzettelijk de weg oversteek zonder naar links en rechts te kijken, dat ik het rode stoplicht negeer en me een weg baan tussen alle snelheidmaniakken. Ik ben nieuwsgierig naar de eeuwig durende slaap, maar ik vrees voor de pijn die me ernaar toe brengt.
Wellicht is het een geruststelling voor sommigen om te weten dat hun dierbaren slapen, anderen nemen er genoegen mee dat de geliefden naar de Hemel zijn gegaan of als geesten ronddolen op de aarde en ons ondergang tegemoet zien. Misschien verheugen bepaalde personen zich op de hel.
De Egyptenaren geloofden dat hun verlorenen rond dwaalden op een andere plek, ze gaven ze potten met voedsel mee, goud en sieraden. Ze vertrouwden hun geliefde dat hij of zij zal overleven met de spullen die hij of zij gekregen heeft.
De dood is niet niets, mensen, het is de bedreiging dat de mens al eeuwenlang volgt. Een wapen wat iedereen kan gebruiken als degene in gevaar is, een vloek waar je niet meer vanaf komt. Alle mensen krijgen ermee te maken. Eerst volgt ouderdom (of ziekte) en de dood zit hem op de hielen. Niemand heeft ooit een antiserum ontworpen dat de dood tegen houdt, dat we voor eeuwig op dit vervloekte stukje aarde kunnen leven. Duizenden voetbalvelden vullen zich met kisten en grafstenen, familiegraven en standbeelden van hun helden. Na al die jaren, al die verschrikkelijke lange eeuwen heeft men nog steeds geen geneesmiddel gevonden van de dood, van de eeuwig durende slaap. En oorlogen helpen ook niet echt bepaald.
Reacties (2)
Ik weet niet wat ik moet denken van de dood, maar het is iets dat er hoe dan ook komt, maar ik wens het iedereen zo laat mogelijk toe.
1 decennium geleden@Scandal
Wat oorlogen en wereldbevolking betreft, geef ik je gaan gelijk. Als al het geld dat nu voor oorlog gebruikt wordt (+al het geld voor de schade achteraf), aangewend word voor mens en natuur zouden er al veel minder problemen zijn.
Trouwens je sterft niet enkel om je vaderland, maar ook om je geliefden die erin wonen.
Dit is ook mijn mening.
Ik vind dat je de dood moet aanvaarden. Het is een natuurlijk iets.
1 decennium geledenHet is misschien nogal hard om te zeggen, maar die oorlogen e.d. moeten er wel zijn. Anders komen we op de wereld met een overbevolking en dat is niet bepaald leuk leven. Of de natuur komt met een oplossing: tsunami, aardbeving, vulkaanuitbarsting. Als het er op aan komt, sterf ik liever in een bomaanslag of door een schot dan door levend verbrand te worden of te verdrinken in een vloedgolf.
En dat van die legerofficieren, zoiets zie je enkel in Amerika. En heel Amerika wordt voor de gek gehouden. Door al die propaganda is het in hun hoofden gedramd dat je wel moet sterven voor je vaderland wil je een waardige dood sterven. Die soldaten geloven het ook echt, het geloof in vaderland is groter dan voor hun geliefde. Zij zien dat niet als een verlies. Die situatie in Amerika kan je niet vergelijken met ons in Nederland/België. Maar dat is mijn mening.