'Het mooiste moment van mijn leven'.

Laatst zat ik in de trein. Normaal gesproken verwen ik mezelf wanneer ik een goede dag heb en dan koop ik een kaartje voor de eerste klas, waar ik dan gewoon lekker alleen kan zijn met mijn eigen gedachten en een heerlijke bank heb voor mij alleen. Maar helaas brengt zoiets vaak ook extra kosten met zich mee en ik ben en blijf een ‘arme’ student, dus dit keer geen eerste klas voor mij. Ik nam plaats in een ‘tweedeklas stilte coupe’, in de hoop dat dit me toch wel een redelijk rustige reis zou bezorgen, op een stoel achter een vier-zits plaats met in het midden zo’n tafeltje. Er zaten vier meisjes aan het tafeltje, die overduidelijk over het hoofd hadden gezien dat ze zich in een stiltecoupe bevonden (of het gewoon glashard negeerden). De vier vriendinnen waren uitbundig (en behoorlijk luidruchtig) met elkaar aan het bespreken wat nu eigenlijk het mooiste moment van hun leven was.
Een van de vriendinnen schraapte haar keel om de andere drie meisjes duidelijk te maken dat zij nu aan het woord wilde zijn, met als gevolg dat de andere drie hun mond hielden. Ik moest een beetje in mezelf lachen. Als je, je bedenkt hoe die mensen met elkaar communiceren en omgaan zal het vriendschapsniveau ook niet bepaald diepgaand zijn. Al corrigeerde ik me daar al snel genoeg op, omdat ik moeilijk kan oordelen over een wildvreemde en ik daar het recht ook helemaal niet tot heb.

Normaal gesproken luister ik ook niet naar gesprekken van anderen en heb ik gewoon het geluid van mijn Ipod helemaal openstaan zodat ik één ben met de muziek die ik op dat moment luister, maar dit keer was helaas ook de batterij van mijn Ipod leeg, dus werd mijn aandacht automatisch getrokken naar het gesprek van de meisjes voor me en gezien hun luide spraakvolume ging ik automatisch meeluisteren. Het meisje vertelde dat ze een Iphone van haar vader had gekregen met een abonnement waar alles op en aan zat. Het mooiste van alles was nog dat ze er niets voor had hoeven betalen en dat haar ‘pappie’ -zoals ze dat zelf zei- ook de abonnementskosten op zich genomen had. Het was, zoals ze zei, het mooiste moment van haar leven. Toen ik uiteindelijk ’s avonds in mijn bed lag moest ik weer nadenken over wat het meisje ’s middags gezegd had van wat het mooiste moment uit haar leven was. Maar wat was dan het mooiste moment uit mijn leven? Daar heb ik nooit echt bij stilgestaan. Er zijn zoveel geweldige en prachtige dingen die ik meegemaakt heb en waar ik ontzettend trots op ben maar nooit heb ik stilgestaan bij wat nu het meest prachtige en mooiste moment uit mijn leven was/is. Zomaar ineens verscheen er een beeld voor mijn ogen die aan mij zichtbaar maakte hoe ik als baby van nog geen 2 maanden oud samen met mijn vader in het gras lag, terwijl de nazomerse zon op ons neerscheen.
Ik heb me lang afgevraagd of het echt een herinnering was, of enkel een fantasie waarvan ik hoopte dat het tot een van mijn levensgebeurtenissen behoorde. Maar uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het toch echt een herinnering van een gebeurtenis is. Dat gevoel wat ik telkens krijg, als ik die herinnering weer opwek en dat beeld weer voor me krijg is niets anders dan puur geluk en intense liefde. Ik meen me zelfs te herinneren hoe vervelend zijn baard prikte op mijn wang en hoe aangenaam de zon aanvoelde op onze huid. Telkens als ik daar nu weer aan terug denk vind ik het wonderbaarlijk hoe veel een mens kan onthouden in haar leven. En ook al was het een doodsimpele gebeurtenis, ik heb hem onthouden, terwijl het zich al bijna 21 jaar geleden voorgedaan heeft. Dan moet het voor mij als baby vast en zeker een heel speciaal moment geweest zijn, wil ik dat nu nog steeds weten.

Wat is jou prachtigste/meest indrukwekkendste gebeurtenis of herinnering die je meegemaakt hebt of nog met je meedraagt?

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen